อ่านแล้วคิดถึงน้องสาวเลยค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ

ขอเล่าอะไรบางอย่างให้ฟังนะคะ เผื่อจะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น

น้องสาวแต่งงานกับชาวต่างชาติ (ไม่บอกนะชาติไหน) รักกันมากค่ะ ไม่ได้เจอกันในเน็ตนะ

น้องไปเรียนแล้วเจอกันแต่งงานกัน ใหม่ๆรักกันมาก กลับมาเมืองไทยนี่แทบจะกราบแม่กับพี่สาวภรรยาเลย

แต่พอนานๆไป เริ่มออกลายค่ะ พาพวกสาวเติร์กนั่งรถเล่น พาสาวเติร์กไปช๊อป ส่วนภรรยาทำงานวนไปค่ะ

น้องโทรปรึกษามาที 3-4 ชม. คือตอนหมดรักนี่ทำอะไรก็ไม่ดีทั้งนั้น โพสเฟสก็โดนแซว แต่ไม่กล้าดุว่าภรรยานะคะ

เพราะภรรยาทำงานได้เงินเยอะ ค่าใช้จ่ายในบ้านหารสองค่ะ ลูกไม่ยอมมี เคยท้องนะแต่ให้ไปเอาออก (บ้าบัดซบ)

พี่บอกว่ากลับมาเถอะ บ้านเราอบอุ่นกว่าเยอะนะ แต่น้องบอกว่า ไม่อยากอยู่สังคมแบบไทยๆค่ะ พี่นี่ปรี๊ดเลย..

เฮ้ย..สังคมไทยมันเห่ยขนาดนั้นเลยเหรอวะ ชั้นอยู่ก็เห็นสุขสบายดีนะเว้ย จนถึงเดี๋ยวนี้ น้องก็ยังทุกข์อยู่แบบนั้น

จมอยู่กับความหึงหวงที่แสดงออกไม่ได้ เพราะมีหน้ามีตาในสังคม ชีวิตเค้าสองคนเหมือนโชว์รูม ดูหรู แต่เสแสร้ง

ความสุขมันไม่มีหรอกค่ะ ถึงแม้เค้าจะพยายามแต่งตัว เข้ายิม ดูแลสุขภาพให้สวยเช้งแค่ไหน มันก็เป็นได้แค่โชว์รูม

ที่คนภายนอกมองเห็นว่าสวยหรู แต่จริงๆนอนกินน้ำตาต่างข้าวไปวันๆค่ะ

ที่เล่านี่เพียงแต่จะบอกว่า การตัดสินใจทุกอย่างเป็นของคุณเอง ความทุกข์มันมีที่อยู่ของมัน เมื่อเราหลีกหนีได้

เราจะไปนั่งจมอยู่กับมันทำไม บ้านเรา พ่อ แม่ พี่น้องเรา ถึงจะไม่สวยหรูดูงามเหมือนโชว์รูม แต่มันมีเสียงหัวเราะ

อยากกินส้มตำปลาร้าใส่มะกอกก็สั่งมานั่งกินกันได้โดยไม่มีสายตาดูถูกจากใคร ไอ้ฝรั่งที่มันคิดว่าอาหารมันศิวิไลด์

กว่าใครๆน่ะ มันไม่ได้จริงแท้แน่นอนหรอก กี่เดือนมันถึงจะได้กินปูม้านึ่งสดๆเป็นกิโลอย่างบ้านเรา 555 กินหอยชักตีน

(หอยหวาน) ทีละ 2-3 กิโล อย่างพวกเค้าฝันไปเถ๊อะะ อย่างดีก็แค่แต่งตัวสวยๆไปนั่งดื่มแก้วสองแก้ว ทำเป็นไฮโซไปงั้นแหระ

นี่เลิกให้คำปรึกษาน้องไปแล้วค่ะ คุยแล้วตัดสินใจเองได้แล้ว ความทุกข์ของเธถือไว้แล้วมีความสุขก็ไม่ต้องมาให้ชั้นช่วยถือ