ก่อนอื่น ขอพูดก่อนนะคะว่า ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นเมื่อเราต้องอยู่ห้องคนเดียว ปกติเราจะพักอยู่กับเพื่อน ไม่ก็ครอบครัว  จนปีสุดท้ายของการเรียนมหาลัย เพื่อนของเราจบก่อนจึงทำให้เราต้องอาศัยอยู่คนเดียว ได้ ประมาณ 6 เดือนได้แล้วค่ะ ช่วง 1-2 เดือนแรกค่อนข้างไม่เป็นไรมากเพราะมีแฟนและติดต่อกับแฟนตลอด  จนถึงช่วงเดือนสิงหาเราได้ตัดสินใจเลิกกับแฟน เพราะเหตุผลบางอย่าง ทำให้เราต้องใช้ชีวิตคนเดียว และไม่ค่อยได้ติดต่อกับใคร ถามว่ามีคนเข้ามาคุยมั้ย มันมีเรื่อยๆ แต่ก็ไม่สามารถทดแทนความรู้สึกหดหู่ รึขาดแรงบรรดาลใจนี้ได้เลย บางคนบอกทำไมไม่ทำเพื่อครอบครัวละ อันนั้นคือแน่นอนยุแล้ว แต่เราอยากข้ามอุปสรรค์ความรู้สึกนี้ไปให้ได้
อยากทราบวิธีการอยู่คนเดียวยังไง ให้มีเป้าหมายในชีวิต ไม่ท้อ และไม่รู้สึกเหงา มีกำลังใจในการสู้คะ 😔