ตนและตน คือที่สุด ควรหยุดอยู่
ไม่เหนื่อยสู่ จะมุ่งไกล อย่างขวายขวน
มองตัวตน อย่างเจนจบ ให้ทบทวน
คือกระบวน ที่ควรรู้ และดูแล
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ร้างทางจร ก้าวเดิน ก็เมินทั่ว --- ไม่พันพัว ตัวตน บนกระแส
ก็ผ่านมา ผ่านไป ไม่ตอแย --- สติแน่ หมายมุ่ง พยุงเอา
ความรักตน ควรค่า ก็ว่าแจ่ม --- ไม่มีแจม รำพึง ถึงความเหงา
รู้สามารถ ถ้วนทั่ว ที่ตัวเรา --- ใจไม่เบา ลอยล่อง เพราะต้องการ
ความไขว้คว้า ปองรัก จากคนอื่น --- ต้องหยิบยื่น ไมตรี ที่มีหวาน
ความข้องเกี่ยว นำเข้า ให้เท่านาน --- จะเป็นการ ดีแน่ อย่างแท้จริง
ความคุ้นเคย สร้างสม อารมณ์ลึก --- จะรู้สึก หมายมุ่ง จะสุงสิง
ฝากความรัก ความใคร่ ให้แอบอิง --- ที่พักพิง พึ่งเพื่อ ความเจือจุน
คือกับดัก รักลวง เป็นบ่วงล่อ --- ไม่เคยพอ เหลือเฟือ มันเกื้อหนุน
อารมณ์ร้อน มากมา ไม่การุณ --- มันเป็นทุน เติมต่อ พะนอดี
เวลาเปลี่ยน เวียนไป ไม่คงมั่น --- ทั้งคืนวัน อำนวย ด้วยวิถี
สิ่งที่รัก เปลี่ยนปลง ไม่คงดี --- หรือจะมี ความสุข ทุกสิ่งอัน
สร้างกับดัก ตนโดย โหยหารัก --- จึงประจักษ์ ความพราก เหมือนจากฝัน
เมื่อตื่นนอน สร่างง่วง ล่วงเช้าพลัน --- ความฝันนั้น สาบสูญ เป็นจุนเอย