สาวผู้ไท
สวมซิ่นไหม ไว้ผมมวย ช่างสวยซึ้ง
งามติดตรึง หัวใจ จนไหวหวาม
บนแผ่นดิน ถิ่นภูไท น้ำใจงาม
มาเยี่ยมยาม วันนี้ มีสายใย
เลาะริมโขง โค้งคุ้ง มุ่งมาสู่
กราบพระธาตุ เรณู ดูสดใส
องค์พระธาตุ เคียงคู่ ชาวผู้ไท
บันทึกไว้ ให้เห็น เป็นตำนาน
"ภาษาถิ่น" "ภาษาใจ" ใช่แปลกแยก
เพียงครั้งแรก ได้พบ สบผสาน
"หัวเจ๋อ"คือ "หัวใจ"เพ้อไปนาน*
"เจอะ"นงคราญ ไป"ซิเล๋อ" เผลอสบตา*
อีกธาตุหนึ่ง พึงอยู่ เป็นคู่ขวัญ
ยิ่งนานวัน ยิ่งยง ทรงคุณค่า
"มรดกโลก" พร้อมชื่นชม ให้สมญา
"ธาตุพนม" งามสง่า คู่ฟ้าไทย
ได้มาเยือน เพื่อนพ้อง ทั้งสองธาตุ
จึงมิอาจ พลั้งเผลอ ลืมเธอได้
กลับบ้านเรา ยังละเมอ เพ้อฝันไป
ว่าเราฝาก หัวใจ ให้เรณูฯ
"ขลุ่ยไม้เพียงออ"
2ธันวาคม 2561
*ภาษาถิ่น
หัวเจ๋อ. =. หัวใจ
ไปซิเล๋อ. =. ไปไหน
# ขอบคุณภาพ จาก กวีขี่มอไซด์
#เขียนฝากไว้ขณะที่ "กวีขี่มอไซด์" เดินทางไปเยือนภูไทด้วยรถจักรยานยนต์ แล้วกรุณาให้ข้อมูลมาเขียน โดยส่วนตัวไปเองครั้งเดียวนานนับสิบปีแล้ว ภาพลางเลือนจึงคืนกลับมาให้เขียนบทกลอนชิ้นนี้ วันนี้ ขออนุญาตนำมาวางไว้บนถนนนักเขียน
ในนาม "ขลุ่ยไม้เพียงออ"
ด้วยความขอบคุณ
สาวผู้ไท