ผมไม่ใช่กูรูหรอกนะ แต่จากที่ดูเห็นการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นหลายอย่าง

1. แนวรับเเข็งแกร่งขึ้น
การป้องกันลูกกลางอากาศทำได้ดีขึ้น ทุกครั้งที่บอลถูกโยนเข้ามาในกรอบเขตโทษ ผมรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก อาจมีบ้างที่มีจังหวะเสียวไส้หลายครั้ง แต่โดยรวมมันรู้สึกว่าเราไว้วางใจได้แม้จะโดนโหมบุกหนักก็ตาม ซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนตั้งแต่ดูบอลไทยมา

2. ลูกตั้งเตะหวังผลได้
ไทยมีโอกาสเตะมุมนับครั้งได้ แต่ทุกครั้งที่ได้เตะมุม  มักจะสร้างความอันตรายให้กับแนวรับคู่ต่อสู้เสมอ และเกือบได้ประตูทุกครั้ง ซึ่งถ้าเป็นเมี่อก่อน ต่อให้ไทยเตะมุม10ครั้ง แต่ก็ไม่ได้ลุ้นอะไรเลย ถ้าไม่พัฒนาขึ้นจะให้เรียกว่าอะไร

3. ความฟิต
นักเตะมาเลย์โหมบุกหนัก ใช้พลังงานเยอะ พอราวๆนาทีที่70 ถ้าไม่เปลี่ยนตัวออกก็ล้มตัวไปนอนลงกับพื้นสนาม ต่างจากไทยที่ยังยืนระยะได้90นาที ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อนเราก็คงหมดแรงเหมือนกัน เเสดงว่าเราเริ่มรู้จักผ่อนหนักเบามากขึ้น ไม่วิ่งพล่านเหมือนเมื่อก่อน

แน่นอนว่า ยังมีบางจุดบกพร่องที่ยังต้องแก้ไข แต่เท่านี้ก็ถือว่าไม่ธรรมดาแล้วครับ ผมยอมรับนะ ถ้าไทยพยายามบุกสักนิด อาจจะบุกไปชนะมาเลย์คาบ้านได้ แต่ในเมี่อมีเกมส์เหย้าเยือน ก็ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงครับ เสมอกันไปก็ไม่เสียหายอะไร

และไม่ว่าผลการเเข่งขันจะเป็นอย่างไร ก็ไม่สำคัญเท่ากับการหาจุดที่ลงตัวที่สุดสำหรับทีมชาติไทยในการต่อกรกับทีมระดับเอเชียในอีกเเค่เดือนเศษๆข้างหน้านี้