สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกที่ดิฉันเขียนขอเรียกตัวเองว่ามุกนะคะคือมุกอยากถามเพื่อนๆว่ามีพ่อแม่ใครที่เป็นเหมือนกันมั้ยลองมาแชร์ๆกันดูนะคะ ปีนี้มุกอายุพึ่งครบ22ปีบริบูรณ์ มุกเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อนหรือสังคมเลยแต่เข้ากับคนได้นะคะอยู่ที่ไหนมุกจะเป็นคนตลกๆฮาๆตลอดไม่ว่าจะเป็นที่ทำงานหรือที่มหาลัยมุกก็เป็นแบบนี้แต่มาช่วงหลังรู้สึกตัวเองเก็บตัวอยู่แต่ในห้องคือชอบอยู่ในห้องมากๆหาอะไรดูหรือไม่ก็เล่นเกมอ่านหนังสือบ้าง ไม่อยากออกไปไหนเลย เมื่อก่อนอยากไปเที่ยวดูหนังร้องคาราโอเกะตามห้างกับเพื่อนแต่ขอพ่อแต่ละทีต้องแลกกับการที่พ่อโมโหและจำกัดเวลาต้องกลับเป้ะๆ นับได้เลยค่ะช่วงม.ต้นและม.ปลายไปเที่ยวรวมกันกับเพื่อนสนิทไม่ถึง5ครั้งเพราะไม่กล้าขอ ขอทีไรพ่อจะถามทำไมต้องไป เปลืองเงินบ้าง ต่างๆนาๆ บางทีเราแค่อยากไปเจอเพื่อนอยากไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างแต่ก็เข้าใจนะคะว่าเด็กแต่มันเป็นแบบนี้มาจนถึงปัจจุบัน มีเพื่อนไม่ว่าจะเป็นมหาลัยหรือที่ทำงานเพื่อนมักจะชวนไปกินบุฟเฟ่ เดินห้าง น้ำตก หรือแม้กระทั่งร้านเหล้า พ่อเราไม่อนุญาตเลยค่ะกลางคืนไม่ต้องฝันเลยอย่าว่าแต่เที่ยวทำงานยังไม่ให้ทำเลยค่ะสุดๆคือทำงานดึกสุดเท่าเวลาที่ห้างปิด เพื่อนที่คบกันหลังๆก็ห่างๆกันไป เขาชวนเราไปไหนเราไปไม่ได้สักที่ เราไม่เคยคิดจะเสเพลเหลวไหล แค่อยากเที่ยวเอาบรรยากาศหาประสบการณ์ มุกอึดอัดมากๆค่ะวันนี้มุกต้องไปทำกิจกรรมอาสานอกเมืองประมาณ100กิโลจากบ้านซึ่งเป็นงานรายวิชาที่ต้องไปกับเพื่อนในกลุ่มอีก9คนพ่อก็อ้ำๆอึ้งๆแบบกั๊กๆว่าไปทำไมไกลที่อื่นไม่ได้หรอทำไมต้องไปไกล พูดอยู่สองวันแต่ก็ให้ไปนะคะ มันไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้บางทีมันเหมือนน้ำตาจะไหลยังไงไม่รู้ มีครั้งนึงเคยพูดลอยๆว่าเย้...ปีสี่เรียนจบจะได้ไปทะเลแล้วดีใจจัง พ่อหันมาแล้วพูดว่าใครอนุญาต มุกตอบพ่อ มหาลัยพาไปค่ะเขาจะพานศ.ไป พ่อบอกไม่ได้มันอันตราย. ในใจมุกแบบแป้วมากตอนนั้นน้ำตาแอบไหลมันจุกมากๆ ทุกวันนี้แม้แต่เลิกเรียนจะไปกินข้าวกินส้มตำกับเพิ่อนต้องแอบไปค่ะไม่บอก. แอบทุกเรื่องโกหกทุกเรื่องจริงๆค่ะ ไปหาเพื่อนไม่ว่าเหตุผลอะไรไม่เคยบอกว่าไปหาเพื่อนเพราะยังไงก็รู้ว่าพ่อจะพูดว่ายังไงต้องโกหกว่าไปมหาลัยตลอด ไม่ได้อยากโกหกแต่ช่วยไม่ได้ เราเสียใจมากๆเลยค่ะ เราอยากพูดกับพ่อแต่ไม่กล้ากลัวพ่อเสียใจ หลังๆเราไม่อยากไปไหนเลย ไม่อยากคุยกับใคร เล่นอยู่แต่กับแมวชอบฟังเพลงในห้องเวลาขี่รถกลับจากมหาลัยหรือที่ทำงานชอบขับรถอ้อมให้มันไกลขึ้นและวนหลายรอบเหม่อบ้างบางที น้ำตาไหลแบบไม่รู้ตัว กลางคืนก่อนนอนเรื่องวิ่งเต็มหัวเลยค่ะนอนไม่ได้ บางวันก็ไม่อยากทำอะไรเลยไม่อยากไปเรียนไม่อยากทำอะไรอยากนอนมองหลอดไฟคิดอยากพ้นๆไปซะอยากไปไกลๆจากบ้าน คิดว่าเรียนจบจะไปทำงานไกลๆ พ่อก็บอกไม่อยากให้ไปไหนไกล คือคิดว่าชีวิตนี้น่าจะตายอยู่แค่ที่บ้านและเซเว่นปากซอย.คือเราอยากทำอะไรที่อยากทำบ้างอยากไปเจอเพื่อนอยากมีชีวิตวัยรุ่นเหมือนเพื่อนๆ อยากเดินช้อป อยากเที่ยวเฮฮาสนุกสนานเม้ามอยกับเพื่อนดีดกีต้าร์ร้องเพลงต่างๆ. แม้กระทั่งเรื่องหางานทำงานพาททาม มีคนชวนเราไปร้องเพลงร้านอาหารชม.300บาทยังไม่ได้ไปเลยค่ะ 5555 อึดอัดโว้ยยยยยยยยยยยยย จะขับแก๊ปก็บอกอันตรายเดี๋ยวโดนจี้ รถจะชน อยากตายให้พ้นๆสักทีเบื่อชีวิตมากทุกวันนี้ถามตัวเองทุกวันอยู่ไปทำไม....หลายคนอาจจะด่าเราว่าเราทำไมไม่คิดถึงพ่อแม่ เชื่อเถอะค่ะที่มุกยังอยู่ได้มา22ปีเพราะมุกคิดถึงพ่อตลอด  ใครเจอแบบนี้แล้วผ่านไปได้บ้างคะแชร์หน่อยวันนี้นอนไม่หลับและมันอึดอัดจนอยากระบาย ขออภัยสำหรับขอผิดพลาดนะคะ