กลัวไปหมดทุกอย่าง กลัวคำพูด ท่าทาง การกระทำของคนอื่นที่ปฏิบัติกับเราแต่ล่ะคนแย่มาก ดูแลตัวเองก็ไม่ได้แม้แต่อย่างเดียว โตแต่ตัว 21 ล่ะยังไม่กล้าที่จะไปหาหมอเองคุยกับคนอื่นก็ไม่เป็น คุยได้ก็จริงแต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้ในสิ่งที่เราต้องการอยากให้เป็นแต่กลับได้ความผิดหวังมาแทน มันแย่มากกับการพูดให้คนอื่นเค้าสนใจเรา สนใจและช่วยเหลือเราในสิ่งที่เรายังต้องการให้เค้าช่วยเหลือ
กลัวมากจนไม่กล้าที่จะแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมา คำพูดของคนทำให้เราอ่อนแอมากร้องไห้ต่อหน้าเค้าเราเองก็ไม่อยากร้องเพราะอายแต่ก็คิดว่าถ้าถึงจุดนั้นคงทนไม่ได้แน่นอน ต้องกลับมาจิตตกคิดมากอยู่เป็นวันๆตื่นมาก็รู้สึกแย่คิดอยู่กับแต่เรื่องเดียวเดิมๆ มันถึงจุดที่ต้องเป็นผู้ใหญ่อยู่ในสังคม เข้าสังคม แต่เรายังทำยังนั้นไม่ได้เลย
ทักษะการเข้าสังคมแย่มาก คุยกับคนอื่นไม่รู้เรื่อง ไม่มีทักษะการพูดคุย บ่อยๆก็เงียบและยิ่งเวลาอยู่กับคนอื่นๆจะว่างตัวไม่ถูกกดดันเกรง หนูควรทำยังไงดีค่ะ ทุกอย่างที่พูดมามันเป็นปัญหาในการใช้ชีวิต ยิ่งตอนนี้เรียนยุปีสูงต้องทำงานพรีงาน ซึ่งมันค่อยข้างยากและเราเองไม่เก่ง อยู่กับเพื่อนก็ไม่มีเพื่อนถามอาจารย์เองก็กลัวไม่กล้าถามคือมันมีปัญหาไปหมด แต่ใจเองอยากจะสานฝันเรียนให้จบเลยไม่อยากหนีหรือทำให้ที่บ้านเสียใจแต่สิ่งที่เป็นอยู่มันบั่นทอนกำลังใจแรงกายที่จะสู้ต่อมันน้อยลง
ยิ่งเวลาดิ่งๆจะยิ่งเครียดมากคิดมากจนร่างกายสู้เกือบไม่ไหวก็หลายรอบยิ่งเป็นอนาคตยิ่งต้องเจอเรื่องแบบนี้และหนักกว่าเดิมอีกหนูยังจะสู้ไหวจนจบอย่างที่หวังหรือเปล่า หนูเป็นคนที่อ่อนแอมากหัวอ่อนไม่กล้าแม้จะขัดแย้งกับคนอื่นในทำนองว่าอันนี้ไม่ใช่นะ ควรทำแบบนี้หนูก็ไม่เคย ยิ่งวันนี้หนูกลัวว่าหนูจะได้เกรดวิชาในหลายวิชากลัวไม่ผ่านเกณฑ์แล้วจะหลุดไม่ได้เรียนต่อหนูก็กลัว คิดจะไปถามอาจารย์ก่อนที่ผลจะออกก็ยังคิดมากอยู่ว่าจะเข้าไปหายังไง
ถ้าเกิดมีในบ้างวิชาที่ไม่ผ่านจริงๆแล้วเค้าจะให้เราแก้ไหมกลัวไปหมดค่ะ ใครพอช่วยบอกหนูหน่อยได้ไหมว่าหนูเป็นอะไรแล้วจะทำยังไงให้หนูกับมามีชีวิตที่ปกติค่ะ หนูเหนื่อยกับสิ่งที่เป็นมากเพราะกว่าจะผ่านมาได้ในแต่ล่ะวันมันแย่มากค่ะ และขอกำลังใจจากทุกคนที่มาคอมเมนต์ด้วยนะค่ะหรือไม่ก็คำพูดเตือนสติให้ได้คิด
ปล. ไปหาหมอเองยังไม่กล้าเลย กลัวคุยกับหมอไม่รู้เรื่องและกลัวว่าสิ่งที่เป็นอยู่มันไม่ได้ทำแก้หรือรักษาตรงจุดแล้วยังเป็นแบบเดิมและกลัวจะแย่ลงกว่าเดิม หรืออาจจะเป็นข้ออ้างที่เราไม่อยากไปหรือกลัวใจตัวเอง
ขอบคุณค่ะ
ช่วยหนูที่หนูไม่ไหวแล้ว
กลัวมากจนไม่กล้าที่จะแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมา คำพูดของคนทำให้เราอ่อนแอมากร้องไห้ต่อหน้าเค้าเราเองก็ไม่อยากร้องเพราะอายแต่ก็คิดว่าถ้าถึงจุดนั้นคงทนไม่ได้แน่นอน ต้องกลับมาจิตตกคิดมากอยู่เป็นวันๆตื่นมาก็รู้สึกแย่คิดอยู่กับแต่เรื่องเดียวเดิมๆ มันถึงจุดที่ต้องเป็นผู้ใหญ่อยู่ในสังคม เข้าสังคม แต่เรายังทำยังนั้นไม่ได้เลย
ทักษะการเข้าสังคมแย่มาก คุยกับคนอื่นไม่รู้เรื่อง ไม่มีทักษะการพูดคุย บ่อยๆก็เงียบและยิ่งเวลาอยู่กับคนอื่นๆจะว่างตัวไม่ถูกกดดันเกรง หนูควรทำยังไงดีค่ะ ทุกอย่างที่พูดมามันเป็นปัญหาในการใช้ชีวิต ยิ่งตอนนี้เรียนยุปีสูงต้องทำงานพรีงาน ซึ่งมันค่อยข้างยากและเราเองไม่เก่ง อยู่กับเพื่อนก็ไม่มีเพื่อนถามอาจารย์เองก็กลัวไม่กล้าถามคือมันมีปัญหาไปหมด แต่ใจเองอยากจะสานฝันเรียนให้จบเลยไม่อยากหนีหรือทำให้ที่บ้านเสียใจแต่สิ่งที่เป็นอยู่มันบั่นทอนกำลังใจแรงกายที่จะสู้ต่อมันน้อยลง
ยิ่งเวลาดิ่งๆจะยิ่งเครียดมากคิดมากจนร่างกายสู้เกือบไม่ไหวก็หลายรอบยิ่งเป็นอนาคตยิ่งต้องเจอเรื่องแบบนี้และหนักกว่าเดิมอีกหนูยังจะสู้ไหวจนจบอย่างที่หวังหรือเปล่า หนูเป็นคนที่อ่อนแอมากหัวอ่อนไม่กล้าแม้จะขัดแย้งกับคนอื่นในทำนองว่าอันนี้ไม่ใช่นะ ควรทำแบบนี้หนูก็ไม่เคย ยิ่งวันนี้หนูกลัวว่าหนูจะได้เกรดวิชาในหลายวิชากลัวไม่ผ่านเกณฑ์แล้วจะหลุดไม่ได้เรียนต่อหนูก็กลัว คิดจะไปถามอาจารย์ก่อนที่ผลจะออกก็ยังคิดมากอยู่ว่าจะเข้าไปหายังไง
ถ้าเกิดมีในบ้างวิชาที่ไม่ผ่านจริงๆแล้วเค้าจะให้เราแก้ไหมกลัวไปหมดค่ะ ใครพอช่วยบอกหนูหน่อยได้ไหมว่าหนูเป็นอะไรแล้วจะทำยังไงให้หนูกับมามีชีวิตที่ปกติค่ะ หนูเหนื่อยกับสิ่งที่เป็นมากเพราะกว่าจะผ่านมาได้ในแต่ล่ะวันมันแย่มากค่ะ และขอกำลังใจจากทุกคนที่มาคอมเมนต์ด้วยนะค่ะหรือไม่ก็คำพูดเตือนสติให้ได้คิด
ปล. ไปหาหมอเองยังไม่กล้าเลย กลัวคุยกับหมอไม่รู้เรื่องและกลัวว่าสิ่งที่เป็นอยู่มันไม่ได้ทำแก้หรือรักษาตรงจุดแล้วยังเป็นแบบเดิมและกลัวจะแย่ลงกว่าเดิม หรืออาจจะเป็นข้ออ้างที่เราไม่อยากไปหรือกลัวใจตัวเอง
ขอบคุณค่ะ