ทีมชาติไทยไม่ว่ายุคไหนๆ  ในรอบกว่า 50  ปีมานี้  ไม่เคยฝึกเล่นเกมส์รับ อย่างมีระบบแบบแผน มาก่อน
(แต่ก่อน เพื่อชัยชนะ อาจจะไม่ได้มีเทคติค ที่ซับซ้อนเหมือนปัจจุบัน)

ไม่ว่าทีมชาติไหนในโลก ถ้าไม่ใช่บราซิล ที่เด่นทางด้านเกมส์รุก และมีทักษะสูง หัวใจสำคัญอันเป็นรากฐานแห่งชัยชนะ คือรู้จักรับเป็น
ทั้งอาเซียน ที่บอกว่ายังไม่พัฒนา ยังต้วมเตี้ยม งมโข่ง อยู่ก็คือ การไม่รู้จักตัวเอง ไม่รู้จักใช้กลยุทธ์ในการต่อสู้ ทั้งที่เป็นรองทุกอย่าง
ทุกประเทศ ก็เลยเล่นบอลเอาสนุก บุก มัน มึน เมา ต่อบอลสวยงาม  วิ่งกันหยั่งกับม้าดีด พอประสบความสำเร็จก็คิดว่านั่นคือ คลาส คือ การพัฒนา

แต่พอผ่านไปหลายปี มีการผลัดใบ รุ่นต่อรุ่น  ทำไมอาเซียนเราพอไปเจอระดับเอเชีย ต้องลุ้นกันปัสสวะเร็ด โดนยิงพรุนเป็นประจำ
เกาหลี ญี่ปุ่น กว่าที่เขาจะเป็นเต้ยในวันนี้  เขาก็รู้จักเล่นเกมส์รับ ก่อนเป็นหลัก  ทีมชาติญี่ปุ่นต่อให้ไทยบุกใส่อยู่ฝ่ายเดียว
นอกจากยิงไกล บางทีเราก็ยังนึกไม่ออกเลยว่า จะส่งลูกบอลไปที่ก้นตะข่าย ยังงัย นั่นเพราะเขารู้จักเล่นเกมส์รับ อย่างมีระบบ

วันนี้ นักเตะไทย อาจจะเข้าใจเทคติคโค๊ช ราเยวัช  100 เปอร์เซ็นต์ แต่การทำให้ได้ตามเทคติค อาจจะแค่ครึ่งๆ กลางๆ ยัง 50:50
แต่เมื่อดูผลลัพธ์ที่ได้ เรากลับทำประตูได้เป็นกอบเป็นกำ และเสียประตูน้อย ทั้งที่ไม่ได้ตะบี้ ตะบั้น บุก เอามัน ขึงเกมส์ เหมือนแต่ก่อน

อีกแค่เดือนนิดๆ ทีมชาติไทย ก็จะเตะเอเชียนคัพ  ถ้าไม่ซ้อมเทคติคเกมส์รับเอาไว้ คงไม่มีเวลาทำความเข้าใจ ให้เกิดความเคยชิน
วันนี้ถ้าเอาแต่เล่นเกมส์บุก เหมือนแต่ก่อน เพื่อเอาใจแฟนบอล พอถึงทัวร์นาเมนส์จริงเดือนหน้า แฟนบอลอาจจะไม่ได้เห็นภาพนั้นอีกเลยก็ได้  

ดังนั้นสิ่งที่ราเยวัช ทำให้ดู ถือว่าเป็นการเปิดโลกทัศน์ คนไทยเสียใหม่
และยิ่งเรามองไปยังอาเซียน เราจะเห็นเองว่า นี่แหละ คือ คลาส คือ การพัฒนา  
ดังนั้น จึงขอให้ใจเย็นๆ