สวัสดีครับผมจะขอเข้าเรื่องเลยนะครับเรื่องของผมที่จะมาเล่าก็ตามหัวเรื่องเลยครับ ความบังเอิญนั้นแหละครับชีวิตในโรงเรียนของผมนั้นหลังจากเลิกเรียนก็มักจะมีเพื่อนคู่ใจมาเดินที่ห้างสรรพสินค้าหน้าโรงเรียนเกือบทุกวันแต่ความบังเอิญที่เจอของผมคือการเจอพี่มอปลาย ผญ คนหนึ่งครับซึ่งมันก็ไม่มีอะไรแปลกหรอกแต่ไม่รู้เพราะเหตุอันใดอะไรก็ตามมันทำผมต้องเจอบ่อยขนาดที่ว่าเดินไปที่ไหนเจอที่นั้นแบบบังเอิญจนจะเลยคำว่าบังเอิญ เป็นพี่ ผญ มอปลายที่หน้าตาน่ารักครับแต่ผมไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้นแต่ประเด็นคือเดินเจอเขาตลอดทั้งๆที่ต่างฝ่ายก็ไม่ได้สนใจอะไรกันไปๆมาๆผมเหมือนโรคจิตในสายตาพี่เขามาก555+เอาจริงๆคือผมก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกครับช่วงแรกๆแต่พอมันหนักขึ้นคือมันมีเหตุการ์ณที่ว่าผมเจอพี่เขาอีกเป็นครั้งที่สอง(เคยเจอพี่เขามาครั้งหนึ่งและบังเอิญเดินเจอกันบ่อยมากๆ)บังเอิญอีกแล้วครับเราทั้งสองเดินไปไหนต้องเจอกันให้ได้โคตรบังเอิญผมรู้สึกว่าพอล่ะไปร้านหนังสือดีกว่าเพราะจะได้ไม่ต้องเจออีกเอาล่ะครับแจ็คพล็อตแตกอีกตูเจอพี่เขาที่ร้านหนังสือและซอกซอยหนังสือก็ที่เดียวกันอีกที่เจอโอ๊ยยย!!!และพี่เหมือนเขาก็จะรู้แล้วล่ะครับพี่เขาก็มองผมแปปหนึ่งแล้วรีบหันหน้าหนีพร้อมกับค่อยๆเดินห่างคือพี่เขาคงคิดว่าผมเป็นพวกโรคจิตไปแล้วแหละ เฮ่อ อยากจะกรี๊ดดังๆมากเลยว่านี้มันเรื่องอะไรฟร่ะเนี้ยยย555+คือนี้อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นแล้วเหมือนเจอเนื้อคู่ในละครนํ้าเน่ามากๆแต่ในชีวิตจริงโดนมองเป็นโรคจิตไปแล้ว(มั้ง)ผมอยากเข้าไปบอกพี่เขามากครับว่าผมไม่ใช่โรคจิตนะใครที่เป็น ผญ แล้วเข้ามาอ่านช่วยบอกผมทีครับว่าที่พี่ผญที่ผมเจอเขาทำแบบนั้นเหมือนที่ผมเห็นเพราะรังเกียจผมไปแล้วรึป่าว แต่ใจลึกๆผมก็รู้สึกฮาและแปลกโคตรๆครับ