ความมืดโอบกอดแผ่นดินนี้เสมอ
มันเป็นหน้าที่หาใช่เรื่องส่วนตัวอันใดไม่
สรรพชีวิตล้วนหลับไหลสงบเงียบ
แม้มิได้หลับไหลก็ได้แต่จ่มจม
อยู่กับความคิดของตนเองเท่านั้น
แม้หลายชีวิตมิได้ชมชอบความมืด
หากแต่อับจนปัญญาจะต่อต้าน
แลไร้แม้กระทั้งความกล้าจะจุดเทียนสักแท่ง
แท้จริงแล้วมิใช่มันทุกตนไร้ความกล้าหาญ
หากแต่สงสัยใจว่าสิ่งที่มันใคร่จุดนั้น
เป็นเทียนนำทางหรือแท่งกัมปนาท
ล้างพิฆาตสังหารหลายชีวิตรวมทั้งตัวมันเอง
ใกล้รุ่งแล้ว อากาศเริ่มอบอุ่น
หลายชีวิตเริ่มขยับตัวตนคลายความเมื่อยล้า
ถึงลืมตารู้สึกตัวแต่ยังมิอาจจะทำกิจการใดได้
เพราะยังมิสามารถมองสิ่งใดได้อย่างชัดเจน
แม้ว่ารอคอยหากไร้ซึ่งความรีบร้อน
พวกมันย่อมรู้เหมือนแรกเริ่มรัตติกาล
เมื่อได้เวลากลางคืนย่อมลาจากไป
มู่ยู่แม้ชมชอบความสงบเยือกเย็นแห่งราตรี
แต่แสนยินดีที่ได้มองเห็นท่องเที่ยวโดยเสรี
แลอาบแสงอันอบอุ่นของทิวากาลมากกว่า
.
.
.
มันทำได้แค่เพียงภาวนา
ว่าช่วงมืดมนอนธกาลคราถัดไป
มันคงมิได้อยู่ชื่นชม
ราตรีย่อมสงบเงียบเยียบเย็น...//เพ่มู่ เมาสตอรี่
มันเป็นหน้าที่หาใช่เรื่องส่วนตัวอันใดไม่
สรรพชีวิตล้วนหลับไหลสงบเงียบ
แม้มิได้หลับไหลก็ได้แต่จ่มจม
อยู่กับความคิดของตนเองเท่านั้น
แม้หลายชีวิตมิได้ชมชอบความมืด
หากแต่อับจนปัญญาจะต่อต้าน
แลไร้แม้กระทั้งความกล้าจะจุดเทียนสักแท่ง
แท้จริงแล้วมิใช่มันทุกตนไร้ความกล้าหาญ
หากแต่สงสัยใจว่าสิ่งที่มันใคร่จุดนั้น
เป็นเทียนนำทางหรือแท่งกัมปนาท
ล้างพิฆาตสังหารหลายชีวิตรวมทั้งตัวมันเอง
ใกล้รุ่งแล้ว อากาศเริ่มอบอุ่น
หลายชีวิตเริ่มขยับตัวตนคลายความเมื่อยล้า
ถึงลืมตารู้สึกตัวแต่ยังมิอาจจะทำกิจการใดได้
เพราะยังมิสามารถมองสิ่งใดได้อย่างชัดเจน
แม้ว่ารอคอยหากไร้ซึ่งความรีบร้อน
พวกมันย่อมรู้เหมือนแรกเริ่มรัตติกาล
เมื่อได้เวลากลางคืนย่อมลาจากไป
มู่ยู่แม้ชมชอบความสงบเยือกเย็นแห่งราตรี
แต่แสนยินดีที่ได้มองเห็นท่องเที่ยวโดยเสรี
แลอาบแสงอันอบอุ่นของทิวากาลมากกว่า
.
.
.
มันทำได้แค่เพียงภาวนา
ว่าช่วงมืดมนอนธกาลคราถัดไป
มันคงมิได้อยู่ชื่นชม