เท่าที่ได้ดูบอลไทยยุคราเยวัชมาได้สักพัก ที่ผมเห็นชัดๆจากบอลยุคนี้คือครองบอลน้อยกว่าแต่ก่อนมาก แต่เน้นจังหวะเข้าทำทึ่รวดเร็วมาก ออกบอลไม่กี่จังหวะได้ยิงเลย จะเห็นว่าไม่มีการจ่ายบอลแบบสั้นๆแบบไม่เกิดประโยชน์เลย และไม่มียิงไกลแบบจังหวะไม่น่ายิงเลย คือต้องมีจังหวะยิงแบบจะแจ้งเท่านั้นถึงจะยิง ทำให้สถิติออกเหมือนจังหวะยิงน้อยกว่าเดิมมาก และมีการเข้าทำที่มีรูปแบบชัดเจนมาก จะมีคีย์แมนในการออกบอล การวางบอลยาวของกองกลางคนอื่นๆดีขึ้นมาก อันเนื่องมากจากรูปแบบการวิ่งของกองหน้าและปีกมีรูปแบบที่เป็นแบบแผน
และมีการควบคุมพละกำลังได้ดีถึงนาทีที่ 90 ไม่มีการวิ่งเพลสซิ่งแบบไม่กี่คนแต่ไม่เกิดประโยชน์ ทำให้เห็นว่าจังหวะการเล่นของทีมสม่ำเสมอตลอดเกมส์
พอท้ายเกมส์อย่างนัดเจออินโดและสิงคโปร์มักจะมีโอกาสทำประตูอีกหลายครั้ง เพราะอีกทีมใช้พละกำลังระหว่างเกมส์เยอะกว่า ถ้าเป็นชุดก่อนพอกรรมการเป่านกหวีดแทบจะลงไปนอนกันเลย แต่ชุดนี้ดูจากอาการทางร่างกายเหมือนเล่นต่อได้อีก 10 นาทีด้วยซ้ำ
และการตั้งรับบอลที่ใช้การเข้าทำแบบลูกโด่งดีขึ้นมาก จะเห็นว่ามีการยืนคุมโซนดีกว่าเดิมเยอะมาก
นัดสิงคโปร์เรียกว่าเป็นการซ้อมใหญ่ด้วยซ้ำคือเชื้อเชิญให้โยนเข้ามาเลย และก็เก็บกินได้แทบทั้งหมด
ดูแล้วยุคนี้ถ้าดูบอลแบบบ้านๆอาจจะไม่ถูกใจนัก แต่ถ้าดูแบบลงรายละเอียดการยืนตั้งรับและจังหวะการเข้าทำ จะเห็นว่านักเตะทำได้ดีขึ้นมาก
คงต้องรอดูบอลบอลเอเชี่ยนคัพที่จะถึงว่าจะทำได้ดีขึ้นมากน้อยแค่ไหน กับบอลเขี้ยวลากดินสไตล์โค้ชยุโรปตะวันออกอย่างราเยวัช