ยาวหน่อยนะคะ...แต่ไม่รู้จะปรึกษาใครจริงๆ
เรามีรักครั้งแรกสมัยเรียนมัธยมต้นค่ะ เป็นรักแบบใสๆ ไม่มีอะไรเกินเลยกัน แต่ที่รู้ๆเรารักเค้ามาก เราอยู่คนละโรงเรียนกัน คนละที่ จะนัดมาเจอกันทีนึงก็ลำบาก บางครั้งนัดกันแล้วหากันไม่เจอก็มี ด้วยความที่สมัยนั้นยังไม่มีโทรศัพท์ แล้วสุดท้าย เราก็เลยหายไปจากชีวิตกันและกัน
่เราไม่เคยลืมเค้าเลย พยายามทุกทางที่จะได้เจอเค้า ทั้งไปเรียนต่อปวส.โรงเรียนใกล้ๆบ้านเค้า แต่เค้าน่าจะย้ายบ้านไปแล้ว ทุกครั้งที่มีโอกาสจะไปนั่งเล่นตรงที่ๆเราเคยนัดเจอกัน เผื่อเค้าจะเดินผ่าน
2 ปีเต็มๆที่เรียนอยู่ที่นั่น แต่ก็ไม่เจอเลย
เราตัดสินใจมาเรียนต่อที่กรุงเทพ มันก็ยังไม่ลืม เหมือนยังรอเค้าอยู่
จนเรียนจบ ทำงาน รู้สึกว่ามันนานเกินไป 20ปีแล้ว เรากับเค้าคงไม่ใช่คู่กัน เลยตัดสินใจมีแฟนคนปัจจุบัน อยู่ด้วยกัน แต่งงานกัน แต่ก่อนจะแต่งงานกัน เค้านอกใจเรา ทั้งนอกใจทั้งนอกกาย เสียใจมาก เจ็บมาก แฟนเราโกหกเราทุกเรื่อง พีคที่สุดคือเก็บข้าวของไปอยู่กับคนใหม่ ทั้งๆ ที่อยู่กับเราได้ไม่ถึงครึ่งปี
เราเป็นคนค่อนข้างจะหัวเก่าค่ะ เราคิดมากเพราะเราเคยพาพี่เค้าไปเปิดตัวกับที่บ้านแล้ว ที่บ้านเรารับรู้แล้วว่าเราอยู่กินกับพี่เค้า เราแคร์ความรู้สึกของคนที่บ้านมาก ถ้าเราจะเลิกกับพี่เค้า กลัวชาวบ้านว่าหลายผัว กลัวทำให้พ่อแม่อาย เราเลยรั้งพี่เค้าไว้สุดฤทธิ์ ทำทุกอย่าง จนสุดท้ายพี่เค้าก็กลับมาอยู่กับเราเหมือนเดิม
แต่ในใจเราไม่ได้รักเค้าเหมือนเดิม จริงๆแทบไม่เหลือความรักเลย ตอนนี้ก็ยังอยู่ด้วยกันค่ะ มีลูกด้วยกัน1 คน แต่พี่เค้าไม่เหมือนเมื่อก่อนค่ะ ไม่มีหวาน ไม่ช่วยงาน เรื่องเงินในครอบครัวส่วนใหญ่ก็จะเป็นเราออก ให้เราเป็นผู้นำและผู้ทำเองแทบทุกอย่าง
เราต้องทำแทบทุกอย่างในบ้าน รับส่งลูกไปโรงเรียนเอง งานบ้านทุกอย่างทำเอง หลายๆเรื่องค่ะ เหนื่อยมากกกกกกก
จนมาวันนึง เราเจอเฟสบุ๊คแฟนเก่าเรา เราขอเค้าเป็นเพื่อน แรกๆก็คุยกันแบบเพื่อนๆ
มีวันนึงเค้ามาทำธุระที่กรุงเทพ เราก็เลยนัดเจอกัน เห็นว่า20 กว่าปีแล้ว ไม่เคยเจอ คงเปลี่ยนใจไปแล้ว แล้วเค้าก็รู้ว่าเราแต่งงานมีครอบครัว
แต่พอได้เจอกันมันไม่ใช่อย่างที่คิดเลย เหมือนเรามีความสุขมาก เค้าก็ดีใจมาก เหมือนฝันเลย แต่ก็แค่กินข้าว เดินดูอะไรนิดหน่อย แล้วก็แยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมัน
จากนั้นเราก็กลับมาทำหน้าที่เดิมของเราปกติ
แต่เหมือนใจเราไม่กลับมาด้วย เราไม่รู้ว่าเค้าเป็นเหมือนเราไหม
แล้วเราก็ได้ข้อความจากเค้าว่าเค้าคิดถึง ทุกคำพูดที่เค้าเล่าความรู้สึกของเค้า คือสิ่งที่เราอยากบอกเค้าเหมือนกัน แต่เรารู้สึกผิดที่จะพูด เพราะเรามีครอบครัวแล้ว
เราพยายามจะไม่คุยกับเค้า หักห้ามใจ แต่ก็เหมือนรอให้เค้าส่งข้อความทักมาทุกวัน
จนวันนึงเราก็เลยสารภาพกับเค้าทุกความรู้สึกที่มี บอกเค้าว่าเรารอเค้ามาเป็น20ปี ยิ่งบอกยิ่งเหมือนตอกย้ำว่าตัวเองกำลังทำผิด แต่ถ้าไม่บอกก็อึดอัด
เค้ายังไม่มีครอบครัว ไม่มีแฟน วันนึงเรากลับบ้านต่างจังหวัดคนเดียว เค้านัดเจอเราเพื่อนเลี้ยงข้าว เราเริ่มมีจูงมือกันข้ามถนน นั่งใกล้กันมากขึ้น แต่มันก็จบแค่นั้นกับการกระทำที่มันผิด
หลังจากนั้นเค้าก็ส่งข้อความหาเราตลอด เค้าพูดทุกอย่างที่อยากพูด บอกว่าคิดถึงเรามาก เราพยายามมากที่จะห้ามใจ แต่ทำไม่ได้เลย
เราอยากกอดเค้า เราคิดถึงเค้า เราอยากอยู่ใกล้ เราอยากเจอหน้า เราอยากพูดคุย เหมือนที่เค้าอยากเจอเรา แต่เรารู้สึกผิด.... มันทุกข์ใจมากเลยนะ ไม่มีทางออกเลย
บางครั้งก็อยากทำตามหัวใจ อยากบอกรักเค้า แต่ก็รู้สึกผิดอยู่ดี แรกๆคิดว่า รอให้เวลาเป็นตัวช่วย แต่ยิ่งนานวันยิ่งทรมาน
เค้าก็เป็นเหมือนกันกับเรา แต่เราน่าจะหนักกว่าเค้าเพราะความรู้สึกผิดด้วย
เหมือนรักกันแต่ไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่จะกลับไปหากัน
ี
มันสับสนไปหมด ความถูกต้องกับหัวใจ
เรามีรักครั้งแรกสมัยเรียนมัธยมต้นค่ะ เป็นรักแบบใสๆ ไม่มีอะไรเกินเลยกัน แต่ที่รู้ๆเรารักเค้ามาก เราอยู่คนละโรงเรียนกัน คนละที่ จะนัดมาเจอกันทีนึงก็ลำบาก บางครั้งนัดกันแล้วหากันไม่เจอก็มี ด้วยความที่สมัยนั้นยังไม่มีโทรศัพท์ แล้วสุดท้าย เราก็เลยหายไปจากชีวิตกันและกัน
่เราไม่เคยลืมเค้าเลย พยายามทุกทางที่จะได้เจอเค้า ทั้งไปเรียนต่อปวส.โรงเรียนใกล้ๆบ้านเค้า แต่เค้าน่าจะย้ายบ้านไปแล้ว ทุกครั้งที่มีโอกาสจะไปนั่งเล่นตรงที่ๆเราเคยนัดเจอกัน เผื่อเค้าจะเดินผ่าน
2 ปีเต็มๆที่เรียนอยู่ที่นั่น แต่ก็ไม่เจอเลย
เราตัดสินใจมาเรียนต่อที่กรุงเทพ มันก็ยังไม่ลืม เหมือนยังรอเค้าอยู่
จนเรียนจบ ทำงาน รู้สึกว่ามันนานเกินไป 20ปีแล้ว เรากับเค้าคงไม่ใช่คู่กัน เลยตัดสินใจมีแฟนคนปัจจุบัน อยู่ด้วยกัน แต่งงานกัน แต่ก่อนจะแต่งงานกัน เค้านอกใจเรา ทั้งนอกใจทั้งนอกกาย เสียใจมาก เจ็บมาก แฟนเราโกหกเราทุกเรื่อง พีคที่สุดคือเก็บข้าวของไปอยู่กับคนใหม่ ทั้งๆ ที่อยู่กับเราได้ไม่ถึงครึ่งปี
เราเป็นคนค่อนข้างจะหัวเก่าค่ะ เราคิดมากเพราะเราเคยพาพี่เค้าไปเปิดตัวกับที่บ้านแล้ว ที่บ้านเรารับรู้แล้วว่าเราอยู่กินกับพี่เค้า เราแคร์ความรู้สึกของคนที่บ้านมาก ถ้าเราจะเลิกกับพี่เค้า กลัวชาวบ้านว่าหลายผัว กลัวทำให้พ่อแม่อาย เราเลยรั้งพี่เค้าไว้สุดฤทธิ์ ทำทุกอย่าง จนสุดท้ายพี่เค้าก็กลับมาอยู่กับเราเหมือนเดิม
แต่ในใจเราไม่ได้รักเค้าเหมือนเดิม จริงๆแทบไม่เหลือความรักเลย ตอนนี้ก็ยังอยู่ด้วยกันค่ะ มีลูกด้วยกัน1 คน แต่พี่เค้าไม่เหมือนเมื่อก่อนค่ะ ไม่มีหวาน ไม่ช่วยงาน เรื่องเงินในครอบครัวส่วนใหญ่ก็จะเป็นเราออก ให้เราเป็นผู้นำและผู้ทำเองแทบทุกอย่าง
เราต้องทำแทบทุกอย่างในบ้าน รับส่งลูกไปโรงเรียนเอง งานบ้านทุกอย่างทำเอง หลายๆเรื่องค่ะ เหนื่อยมากกกกกกก
จนมาวันนึง เราเจอเฟสบุ๊คแฟนเก่าเรา เราขอเค้าเป็นเพื่อน แรกๆก็คุยกันแบบเพื่อนๆ
มีวันนึงเค้ามาทำธุระที่กรุงเทพ เราก็เลยนัดเจอกัน เห็นว่า20 กว่าปีแล้ว ไม่เคยเจอ คงเปลี่ยนใจไปแล้ว แล้วเค้าก็รู้ว่าเราแต่งงานมีครอบครัว
แต่พอได้เจอกันมันไม่ใช่อย่างที่คิดเลย เหมือนเรามีความสุขมาก เค้าก็ดีใจมาก เหมือนฝันเลย แต่ก็แค่กินข้าว เดินดูอะไรนิดหน่อย แล้วก็แยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมัน
จากนั้นเราก็กลับมาทำหน้าที่เดิมของเราปกติ
แต่เหมือนใจเราไม่กลับมาด้วย เราไม่รู้ว่าเค้าเป็นเหมือนเราไหม
แล้วเราก็ได้ข้อความจากเค้าว่าเค้าคิดถึง ทุกคำพูดที่เค้าเล่าความรู้สึกของเค้า คือสิ่งที่เราอยากบอกเค้าเหมือนกัน แต่เรารู้สึกผิดที่จะพูด เพราะเรามีครอบครัวแล้ว
เราพยายามจะไม่คุยกับเค้า หักห้ามใจ แต่ก็เหมือนรอให้เค้าส่งข้อความทักมาทุกวัน
จนวันนึงเราก็เลยสารภาพกับเค้าทุกความรู้สึกที่มี บอกเค้าว่าเรารอเค้ามาเป็น20ปี ยิ่งบอกยิ่งเหมือนตอกย้ำว่าตัวเองกำลังทำผิด แต่ถ้าไม่บอกก็อึดอัด
เค้ายังไม่มีครอบครัว ไม่มีแฟน วันนึงเรากลับบ้านต่างจังหวัดคนเดียว เค้านัดเจอเราเพื่อนเลี้ยงข้าว เราเริ่มมีจูงมือกันข้ามถนน นั่งใกล้กันมากขึ้น แต่มันก็จบแค่นั้นกับการกระทำที่มันผิด
หลังจากนั้นเค้าก็ส่งข้อความหาเราตลอด เค้าพูดทุกอย่างที่อยากพูด บอกว่าคิดถึงเรามาก เราพยายามมากที่จะห้ามใจ แต่ทำไม่ได้เลย
เราอยากกอดเค้า เราคิดถึงเค้า เราอยากอยู่ใกล้ เราอยากเจอหน้า เราอยากพูดคุย เหมือนที่เค้าอยากเจอเรา แต่เรารู้สึกผิด.... มันทุกข์ใจมากเลยนะ ไม่มีทางออกเลย
บางครั้งก็อยากทำตามหัวใจ อยากบอกรักเค้า แต่ก็รู้สึกผิดอยู่ดี แรกๆคิดว่า รอให้เวลาเป็นตัวช่วย แต่ยิ่งนานวันยิ่งทรมาน
เค้าก็เป็นเหมือนกันกับเรา แต่เราน่าจะหนักกว่าเค้าเพราะความรู้สึกผิดด้วย
เหมือนรักกันแต่ไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่จะกลับไปหากัน
ี