ใครใช้ชีวิตประจำวันไม่ได้เลยบ้างค่ะ เช่นหนูเองไม่สามารถพูดคุย ทักทาย ไปซื้อของเอง พูดคุยกันแม้กระทั่งกับเพื่อนที่เราว่าสนิทกัน บ้างครั้งก็จะคุยไม่รู้เรื่องไปเองก็ยังมีบ่อยครั้ง แม้กระทั่งคนข้างบ้านที่อยู่ใกล้ๆกันเองก็ไม่กล้าคุยกับเค้าค่ะ ที่บ้านเองทุกคนก็ดูท่านจะรักเอ็นดูหนูนะ แต่ติดต้องที่หนูเองพูดคุยไม่เป็นเลย

ใช้คำว่าไม่เป็นเลยค่ะ ประโยคถามไถ่ทักทายกันง่ายๆหนูก็ทำไม่เคยได้ค่ะ ส่วนใหญ่หนูจะเลี่ยงไม่ให้เจอหน้า แต่นั้นมันคือนิสัยที่ไม่ดีค่ะอันนี้หนูเข้าใจดีว่าไม่ควรทำ บ่อยครั้งหนูมักจะเอาความรู้สึกของตัวเองมาก่อน หมายถึงว่าถ้าต้องเจอคำพูดอะไรแย่ๆจะคิดไปเองก่อนเสมอและก็จะกลัวไม่กล้าแล้วก็ตัดสินใจไม่ไปพบกันนะคะ

จนตอนนี้คือมันเป็นปัญหาเรื่องการใช้ชีวิตประจำวันมากค่ะ จะออกไปไหนนานๆไม่ได้เลย ที่บ้านมีงานหรือมีบุญญาติพี่น้องมาก็จะไม่ไปเพราะเหตุผลเดิมๆค่ะคุยไม่เป็น ไม่รู้จะคุยอะไร (บวกกับเป็นคนที่คุยเสียงเบา) คนก็ไม่ค่อยจะได้ยินเสียงเราด้วยและไม่รู้จะว่างตัวยังไง ให้ไปนั่งยุเฉยๆก็กลัวสายตาแล้วก็คำพูดจากคนอื่นๆที่เข้าไม่ชอบอีกที่ทำตัวแบบนี้ ถ้าเจอแบบนี้หนูคงจะคิดมากและวิตกกังวลกลัวหนักกว่าเดิมแน่นอนค่ะ มันก็ยิ่งจะทำให้เวลาที่เรากล้าที่จะไปแล้วไปเจอเข้ากับเรื่องแบบนี้ยิ่งจะทำให้หนูไม่กล้าไปค่ะ

หนูรู้สึกว่าเวลาพูดคุยกับใครๆก็แล้วแต่จะมีปัญหาด้านการพูดเสมอค่ะ มันมักจะนึกไม่ค่อยออกจะรู้สึกหนักๆทึ้งๆที่สมองค่ะ เป็นทุกครั้งที่เข้าสังคม พอเป็นแบบนี้บ่อยๆมันก็จะทำให้เวลาพูดกันมันไม่ค่อยไปด้วยกัน เป็นคนที่คุยแล้วเงียบบ่อยมากค่ะ เพราะว่านึกคำในหัวไม่ทันหรือไม่ก็มึนงงนึกไม่ออก ดูไม่เป็นปกติค่ะ

ยิ่งเป็นงานที่ต้องใช้ความรู้แทบจะไม่มีในหัวเลยค่ะแม้ว่าจะเคยเรียนมาแล้วก็นึกไม่ออกเลย พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เหมือนไม่เคยเรียนมานะค่ะ

ถ้าสิ่งที่หนูเล่ามานี้ใครพอมีความรู้หรือพอช่วยแนะแนวทางในการใช้ชีวิตและการเอาตัวรอดในสังคมให้หนูได้จะขอบคุณมากค่ะ เพราะสิ่งที่เป็นยุมันเป็นปัญหาในชีวิตประจำวันมาก  และตัวหนูเองไม่อยากที่จะเผชิญยุกับสิ่งนี้แล้ว กลัวตัวเองจะรับมือไม่ไว้และทำอย่างอื่นแทน ซึ่งในใจเองก็กลัวค่ะบ่อยครั้งก็เลยพอผ่านๆมาได้ แต่ถ้าเกิดมันทนไม่ไหวจิงอันนี้ก็คงไม่รู้ว่าจะยังอยู่ไหม


ขอบคุณค่ะ