กระทู้บ่นไร้สารนะครับ

ที่เขาว่ากันว่า ของแบบนี้ เมื่อถึงเวลา มันจะมาเอง ยิ่งหาก็ยิ่งไม่เจอ
สมัยก่อนผมก็คิดแบบนั้นครับ แต่เดี๋ยวนี้ ไม่คิดแบบนั้นเลย
โอกาสที่เราจะเจอใครสักคนที่เราและเขาต่างฝ่ายต่างถูกใจนั้นไม่ง่ายเลย
เพราะเราทุกคนก็อยากเลือกคนที่ถูกใจและถูกคอกันจริง ๆ

เข้าฟิตเนสก็ไม่เจอใครเท่าไร
ส่วนแอพพลิเคชั่นอย่าง ทินเดอร์ก็ สไลด์แทบจะหมดประเทศแล้วครับ
ที่คุยแล้วหายกันไปมันไม่ใช่อะไรหรอก แต่ผมคิดว่าสิ่งที่ยากก็คือ
พวกเราไม่มีโอกาสได้เจอกันข้างนอกเพื่อสานสัมพันธ์ มีแต่นัดเจอกันธรรมดา
จริงอยู่ว่าเมื่อแรกพบที่เจอกัน อาจจะไม่คลิกกันเท่าไร แต่ความเป็นจริงแล้วเรื่องพวกนี้
ผมมองว่า ความรู้สึกมันเปลี่ยนกันได้เมื่อรู้จักกันไป แต่เพราะไม่ได้เจอกันข้างนอกนี่สิครับ โอกาสที่จะสานสัมพันธ์มันเลยไม่มี
ที่บอกว่ามีแต่คนไม่จริงใจ ผมว่าไม่หรอก มันก็คงมีดีและไม่ดีปะปนกันไป
ส่วนที่ดีก็มี เพียงแต่เราอาจจะไม่ถูกใจเขา หรือเขาไม่ถูกใจเราก็แค่นั้นเองครับ

จริง ๆ แล้วควรจะหยุดตามหา พัก และพอใจกับชีวิตโสดที่สบาย ไม่ต้องมานั่งกังวล มานั่งคิดถึงใคร
แต่แล้วผมก็ทำไม่ได้อีก โสดไม่ทันไร ก็ต้องหาคนมาทำให้เราเสียอกเสียใจ
ถ้าหยุดได้ก็คงหยุด แต่ทุกวันนี้ทำไม่ได้เลย
ไม่ชอบเวลาหยิบมือถือขึ้นมาดู แล้วไม่มีใครคุยกับเรา เข้าใจว่าทุกคนทำงานก็คือทำงาน แต่ในใจก็อดเคว้งคว้างไม่ได้
ทุกวันนี้ ผมเองก็เกือบจะหมดแรงกับเรื่องพวกนี้ แต่อาจเป็นเพราะผมอยู่คนเดียวไม่ได้จริง ๆ
เวลางานผมก็ค่อนข้างว่าง ไม่มีอะไรทำมาก ทำงาน จ-ศ  8.30-17.00  เลิกตรงเวลา เสาร์อาทิตย์ก็คือพัก

อายุย่างเข้าเลข 3 แล้ว ผมก็พอเข้าใจว่ายิ่งอายุมาก ทุกคนยิ่งมีภาระหน้าที่ของตัวเอง งานก็หนักขึ้นตามเงินเดือน
แต่ผมกลับยิ่งอยู่ยิ่งสบายครับ วันทำงานของผมแทบจะไม่มีงาน มันเลยน่าเบื่อ
มองดูเพื่อนคนอื่นที่ทำงานที่อื่น ต่างก็ต้องเจอกับปัญหามากมาย ผมเลยแน่ใจว่าจะไม่ออกจาก comfort zone นี้เด็ดขาด
เพราะรายได้ก็ถือว่าโอเค และปกติผมก็ไม่ใช่คนใช้เงินเยอะหรืออะไรครับ ไม่ต้องใช้เงินดูแลพ่อแม่เท่าไร เพราะเงินเราคงเล็กน้อยมาก เทียบกับเงินเดือนเขา  ที่เขาอยากได้คงเป็นเวลาจากเรา ซึ่งผมก็ให้ที่บ้านมาโดยตลอด ทั้งกินข้าวเย็น ทั้งเสาร์อาทิตย์ ใช้เวลาอยู่กับครอบครัว ไปต่างจังหวัดด้วยกัน
ถ้าให้หางานเสริมก็ไม่รู้จะทำอะไรครับ ไม่มีแรงบันดาลใจ เรียนต่อก็เรียนแล้ว ไม่มีอะไรให้ทำจริง ๆ ครับ
ผมอาจจะเป็นคนไม่มีความฝัน ไม่มี goal ไม่มี passion ใด ๆ ที่จะพาตัวเองไปให้ไกล
ส่วนถ้าจะลาออกมาทำธุรกิจเอง ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ และคิดว่าคงไม่รุ่งครับ

ใจมันอยู่กับการอยากจะมีคู่จริง ๆครับ
มีเวลาให้ตลอด ว่างตลอด
แต่สเป๊คเราก็ไม่ได้แบบว่า จะต้องมีคนรุกหรือคนรับ
ผมอาจจะประหลาดก็ได้ครับ คือไม่ได้อยากทำให้ใครเจ็บ และไม่อยากเจ็บ 55555555555 ขอโทษที่พิมพ์ติดเรตนะครับ

ผมคิดอยู่ว่าวันนึง สงสัยอาจจะต้องจ้างใครมานั่งกินข้าวด้วย หรือมาอยู่ด้วย หรือพาไปเที่ยวด้วย ออกเงินให้หมด
ได้แต่ตัวไม่ได้หัวใจก็ไม่เป็นไรครับ  ขอแค่มีคนมาอยู่ข้างกายก็พอแล้ว
แต่ไม่ดีหรอกเนอะครับ