เกือบ 20 ปีแล้วที่ผมเริ่มเข้าสู่วงการบริจาคและช่วยเหลือเด็กๆที่ยากไร้ , กำพร้า , พิการ โดยการจัดทริปขี่มอเตอร์ไซค์ไปบริจาคของให้กับคนเหล่านั้น หลายๆครั้งก็จะมีคนถามผมว่า “ทำแล้วได้อะไร?” บางทีผมเองก็ไม่มีคำตอบให้กับคำถามเหล่านั้นทุกครั้งไป แต่ผมจะมีคำตอบให้กับตัวเองเสมอว่า “ผมมีความสุขตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้ทำโดยไม่ต้องรอไปถึงวันหน้า ปีหน้า หรือชาติไหนๆ” ซึ่งเพียงแค่คำตอบนี้คำตอบเดียวที่มีให้กับตัวเอง มันเลยทำให้ผมทำแบบนี้เรื่อยมาเกือบ 20 ปี


ผมเองเริ่มจัดทริปบริจาคของทุกปีช่วงแรกๆก็ทำใกล้ๆ ตามมูลนิธิต่างๆ ศูนย์ช่วยเหลือต่างๆ แถวในเมืองและชานเมือง ซึ่งทำมาจนเริ่มรู้สึกว่า “ยังมีอีกหลายชีวิตที่เขายังขาดมากกว่านี้” เพราะหลายๆครั้งที่ผมเองและหลายๆคนเริ่มรู้สึกว่าการไปบริจาคของในบริเวณใกล้ๆเมือง บางครั้งเราต้องได้จองคิวที่แน่นเอียดแทบทุกวัน บางครั้งเดือนทั้งเดือนบางแห่งแทบไม่มีวันว่างให้คนได้เข้าไปร่วมทำบุญช่วยเหลือเลยก็มี


“เด็กที่ลำบากจริงๆอยู่แห่งไหน?” มันเป็นคำถามหลังจากที่ผมเริ่มบริจาคของมาได้ราว 5-6 ปี หรือย้อนไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน มันจึงทำให้ผมได้เริ่มเดินทางไกลขึ้น เดินทางลึกเข้าไปในที่กันดารมากขึ้น เพื่อตามหาเด็กและผู้คนที่ลำบากจริงๆเหล่านั้น ซึ่งเชื่อไหมว่า “ถึงแม้การเดินทางจะสุดแสนลำบากขนาดไหน แต่ ผมกลับรู้สึกได้ถึงความสุขที่เพิ่มมากขึ้นจากการได้มอบสิ่งเหล่านั้นให้คนที่ต้องการมันจริงๆ”