สิ่งหนึ่งที่ประทับใจบนรถตู้วังเวียง-หลวงพระบางคือ 'การฝากของ'

เราเดินทางไปหลวงพระบาง โดยเอาวังเวียงเป็นจุดเริ่มต้น ทริปนี้เกิดขึ้นเมื่อนานมากแล้ว ซึ่งคนบนรถใจดีและชวนเราคุยสนุกมาก (และแบ่งกล้วยเบรกแตกให้กินด้วย)

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นบนรถตู้ฮอนด้ากลางเก่ากลางเก่ามากคันหนึ่ง

คุณลุงคนขับ แกชื่อ 'ลุงแดง' แกขับรถตู้ไปมาระหว่างวังเวียง-หลวงพระบางมานานแล้ว และก็จะขับไปเรื่อยๆ จนกว่าแกจะไม่ต้องกินต้องใช้ หรือขับรถไม่ไหว

คนท้องถิ่นเหมือนจะรู้จักแกเป็นอย่างดี ผู้โดยสารชาวลาวที่นั่งมาด้วยกัน ก็ดูคุ้นเคยกับการเรียกชื่อแกและพูดคุยกับแก

เอาล่ะ เข้าเรื่องของเรื่องนี้ดีกว่า

มีคุณป้าคนหนึ่ง เอาของมาฝากแกส่งไปให้ลูกชาย ซึ่งอยู่ในหมู่บ้านระหว่างทางไปหลวงพระบาง

เป็นขนมวาฟเฟิลกรอบหนึ่งแพ็ค

ในใจเราคือ ฝากของแค่นี้ก็ฝากเหรอ คิดในใจว่าที่นู่นอาจจะไม่มีขนมขาย

พอใกล้ถึง คุณลุงก็กดโทรหาลูกชายของคุณป้าคนนั้น ว่าให้ออกมารอตรงถนนเลย พร้อมกับบอกทะเบียนรถและหน้าตารถไป ถ้าเห็นแล้วก็ให้กวักมือ

โชคดีที่รถลุงค่อนข้างเก่าจนดูโดดเด่น และที่นู่นก็ไม่ได้มีรถสัญจรมากนัก

ไม่น่าเชื่อว่าแกจะส่งของถึงมือจริงๆ

ลุงแดงวานเราหยิบถุงขนมที่อยู่ตรงหน้าให้แก เราก็ยื่นส่งให้ แกก็ส่งของให้ผู้ชายคนนั้น แล้วแกก็ไม่ได้ออกรถในทันที

แกนับเงินในกระเป๋า เราคิดว่าน่าจะประมาณ 3000 บาท
แล้วยื่นส่งให้ผู้ชายคนนั้นด้วย

"แม่บอกโตแล้วแม่นบ่ว่าสิส่งเงินมาจั๊กกีบ นับเบิ่งว่าครบบ่"
"ครบๆ ขอบใจหลาย"

มันไม่ใช่แค่ขนมหนึ่งแพ็ค
แต่ยังฝากเงินมาด้วย และก็ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ

เขาไว้ใจกันขนาดไหน และเหนือสิ่งอื่นใดคือเขาต้องซื่อสัตย์ขนาดไหน

เราจะบอกว่าคนลาวใจดีนะ และก็เป็นคนดีด้วย
แต่ก็เป็นเพราะเราเจอแต่คนดีๆ ด้วยแหละ

ถ้าเจอลุงแดง อายุห้าสิบกว่า มีลูกอยู่ในวัยรุ่น และเมียอายุ 30 ต้นๆ ขับรถมินิแวนฮอนด้ากลางเก่าไม่ใหม่เลย ก็ฝากทักทายแกด้วยนะ

แล้วก็ถ้าแกอยากฟังเพลงแก้ง่วง USB เพลงก็อยู่ในเก๊ะหน้ารถนั่นแหละ แกขับรถอยู่ ดูแลแกหน่อย 5555

ปล. ถ้ารถต้องขึ้นเขา ต้องปิดแอร์เปิดหน้าต่างนะ เพราะเครื่องจะดับ ทนๆเอาหน่อย