ไม่รู้จะทำให้น่ากลัวไปถึงไหน ทั้งๆที่หลายเรื่องเขียนได้มีระดับมาก นักเขียนอย่างปองวุฒิ , อาพัชรินทร์, ธุวัฒิธรรพ์  เขียนได้น่ากลัว เล่าเรื่องดี  ข้อมูลแน่น   ภาษาและสำนวนการเขียนระดับ. Class A

แต่ทว่าหน้าปกทำออกมาราวกับนิยายผีเล่มบางๆสิบบาทสมัยก่อน  ต่อให้งานเขียนดีแล้วหน้าปกมันเป็นอย่างนี้มันน่าสะสมไหมครับ  ลองคิดดูคุณวางเรียงสะสมไว้บนชั้นเหลียวไปมองหน้าปกทีไรผวาทุกที ไม่ต้องเปิดอ่านเนื้อเรื่องแค่มองหน้าปกก็สะท้านแล้ว


แบบลึกลับ Classic น่าค้นหาอย่างหน้าปกนิยายครูเหม คุณจินตวีร์ หรืออย่างของแก้วเก้าหายไปไหน.  สมัยก่อนไม่จำเป็นต้องทำหน้าปกน่ากลัวเพื่อล่อให้คนมาซื้ออย่างนี้เลย


เอาเข้าจริงๆผมก็ซื้อนะ หลายงานเขียนของนักเขียนที่ผมเอ่ยไว้ข้างบนผมเกือบพลาดไปแล้วเพราะหน้าปกนี้แหละ ทั้งๆที่งานเขียนข้างในบรรจงมาก ตัวอย่างเช่นเรื่องปอบของคุณธุวัฒธรรพ์  เนื้อเรื่องใช้บรรยากาศเข้าช่วย หลอกแบบมีชั้นเชิงและเหตุผล แต่หน้าปกนี้วาดรูปปอบมาลงกันอย่างไม่ต้องจินตนาการกันเลยทีเดียว

อย่างของคุณปองวุฒิก็ใช่ย่อย วาดรูปโดนแทง โดนตัดคอให้เห็นกันตรงปกหน้าเลยสงสัยกลัวคนอ่านไม่รู้ว่าเนื้อเรื่องข้างในสยอง

และที่เห็นบ่อยที่สุดคือ วาดรูปคนตัวละครสำคัญในนิยายไว้แต่ไม่ได้ยืนหรือนั่งคนเดียว จะขนาบข้างด้วยสิ่งที่ไม่ใช่คน หรือบางทีก็จะยืนประกบข้างหลังเอามือจับบ่า มันโจ่งครึ่มเกินไปครับ  คนละระดับกับคุณภาพนิยายเลย



แล้วเพื่อนนักอ่านท่านอื่นล่ะครับมีคหอย่างไรบ้าง