เหมือนคนรวยตอนนี้ มีอยู่ 2 ประเภท
1.คนรวยที่แคร์แต่ตนเองและญาติอันนี้สบายไม่เถียงสบายมากด้วยเพราะรวยกระจุก
รวยมากแต่ก็อยากจะได้มากไปอีก ว่าคนอื่นไร้ความสามารถ ไม่ขยัน ทั้งที่โอกาสแต่ละคนต่างกัน คนมีก็กีดกันสารพัด
บอกค่าแรงสามร้อยมากไป แต่ตัวเองได้วันละสามพันสามหมื่นบอกน้อยไปเพราะงานไฮโซ ย้อนแย้งไหม
2.คนรวยที่เอื้อเฟื้อ..ก็ทำงานสบายนะนั่งห้องแอร์ได้วันละสามพันสามหมื่น แรงงานก็ควรจะได้มากกว่าสามร้อยเหนื่อยกว่าตั้งเยอะ
คนรวยที่คิดถึงใจคนอื่นเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่อยากให้คนจนมีชีวิตที่ดีขึ้นด้วยการทำมาหากินซื้อง่ายขายคล่องเค้าก็จะคิดอีกแบบ
อยากให้คนจนลืมตาอ้าปากได้ รวยแบบไม่เบียดเบียนใคร เห็นคนอื่นดีขึ้นก็ยินดี ไม่ได้แจกเงิน แต่ให้เค้าทำงานได้มูลค่าที่เหมาะสม ไม่ใช่กดจนขาดทุนแต่ตัวเองกำไรเต็มที่
ถ้าทุกคนเอาใจเขาใส่ใจเรา ก็คงไม่มีความขัดแย้ง
การที่บ้านเมืองเราเป็นอย่างนี้ เพราะกลุ่มคนบางกลุ่มขาดคำว่าเห็นอกเห็นใจ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่รึป่าว
1.คนรวยที่แคร์แต่ตนเองและญาติอันนี้สบายไม่เถียงสบายมากด้วยเพราะรวยกระจุก
รวยมากแต่ก็อยากจะได้มากไปอีก ว่าคนอื่นไร้ความสามารถ ไม่ขยัน ทั้งที่โอกาสแต่ละคนต่างกัน คนมีก็กีดกันสารพัด
บอกค่าแรงสามร้อยมากไป แต่ตัวเองได้วันละสามพันสามหมื่นบอกน้อยไปเพราะงานไฮโซ ย้อนแย้งไหม
2.คนรวยที่เอื้อเฟื้อ..ก็ทำงานสบายนะนั่งห้องแอร์ได้วันละสามพันสามหมื่น แรงงานก็ควรจะได้มากกว่าสามร้อยเหนื่อยกว่าตั้งเยอะ
คนรวยที่คิดถึงใจคนอื่นเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่อยากให้คนจนมีชีวิตที่ดีขึ้นด้วยการทำมาหากินซื้อง่ายขายคล่องเค้าก็จะคิดอีกแบบ
อยากให้คนจนลืมตาอ้าปากได้ รวยแบบไม่เบียดเบียนใคร เห็นคนอื่นดีขึ้นก็ยินดี ไม่ได้แจกเงิน แต่ให้เค้าทำงานได้มูลค่าที่เหมาะสม ไม่ใช่กดจนขาดทุนแต่ตัวเองกำไรเต็มที่
ถ้าทุกคนเอาใจเขาใส่ใจเรา ก็คงไม่มีความขัดแย้ง