คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 2
ในฐานะคนผ่านทางมาก่อน เข้ามาแนะนำ จขกท ค่ะ ว่าหากตั้งโจทย์ให้กับตนเองว่า ต้องเลิศสมใจ อาจไม่ใช่การจัดวางท่าทีของจิตใจที่โพรดัคทีฟ แต่การเริ่มต้นด้วยความง่าย ๆ แล้วค่อยปรับปรุงหรือพัฒนาขึ้นไปเรื่อย ๆ น่าจะเป็นแผนการทำงานที่ทำให้งานเดินไปได้อย่างราบรื่นและพอทนอดทน และอาจสนุกไปกับงานได้มากกว่า
นอกจากนั้น เท่าที่รู้ อาจารย์แต่ละท่านก็มีสไตล์เฉพาะตัว และที่สำคัญไม่แพ้กันนั้น เท่าที่รู้ อย่ามั่นใจว่าท่านจะรู้ทุกเรื่องไปเสียหมด ท่านอาจช่วยในเรื่องวิธีวิทยาการทำงาน นอกจากนั้น อาจมีบางท่านที่อาจไม่ได้ช่วย เพราะช่วยไม่ได้ หรือไม่ช่วย จขกท อาจต้องพยายามพัฒนาขึ้นมาเอง
พักสักหน่อย ก่อนจะกลับมาดูงานของตนเอง ด้วยสายตาใหม่ ที่สดใสกว่าเดิม พร้อมกับความมั่นใจในตนเองที่มากกว่าเดิม
ข้อพึงระลึก ทำได้แม้ไม่เลิศ ดีกว่าทำไม่ได้ หรือทำได้ครึ่ง ๆ กลาง ๆ เพราะมันแสดงถึงความสามารถของผู้เรียนที่จะนำใช้ความรู้ที่เรียนมามาแสดงให้เห็นว่าตนนั้น สามารถตั้งโจทย์ ลงมือทำ หรือหาคำตอบ และการนำเสนอ ได้ครบถ้วนตลอดสาย ซึ่งนับว่าเป็นเป้าหมายของการทำโปรเจ็ค
นอกจากนั้น เท่าที่รู้ อาจารย์แต่ละท่านก็มีสไตล์เฉพาะตัว และที่สำคัญไม่แพ้กันนั้น เท่าที่รู้ อย่ามั่นใจว่าท่านจะรู้ทุกเรื่องไปเสียหมด ท่านอาจช่วยในเรื่องวิธีวิทยาการทำงาน นอกจากนั้น อาจมีบางท่านที่อาจไม่ได้ช่วย เพราะช่วยไม่ได้ หรือไม่ช่วย จขกท อาจต้องพยายามพัฒนาขึ้นมาเอง
พักสักหน่อย ก่อนจะกลับมาดูงานของตนเอง ด้วยสายตาใหม่ ที่สดใสกว่าเดิม พร้อมกับความมั่นใจในตนเองที่มากกว่าเดิม
ข้อพึงระลึก ทำได้แม้ไม่เลิศ ดีกว่าทำไม่ได้ หรือทำได้ครึ่ง ๆ กลาง ๆ เพราะมันแสดงถึงความสามารถของผู้เรียนที่จะนำใช้ความรู้ที่เรียนมามาแสดงให้เห็นว่าตนนั้น สามารถตั้งโจทย์ ลงมือทำ หรือหาคำตอบ และการนำเสนอ ได้ครบถ้วนตลอดสาย ซึ่งนับว่าเป็นเป้าหมายของการทำโปรเจ็ค
แสดงความคิดเห็น
เครียดกับโปรเจคจบมากเลยครับ ทางตันมาก
แต่ระหว่างทาง ต้องเปลี่ยนเรื่องถึง 2 รอบ แผนทุกอย่างก็แบบพลิกผันไปหมด
ไม่ว่าจะทำเรื่องอะไร มันก็ต้องมีเหตุให้ไม่ผ่านทุกครั้ง
และแน่นอนคืองานช้ากว่าเพื่อน จนผมเองก็ท้อ
ปรึกษาอาจารย์ ก็ดูไม่ค่อยอยากจะช่วยรับฟัง หรือปฏิเสธให้เรารู้เส้นทางเดินต่อไปเลย
คือไม่ได้อยากให้คิดให้นะครับ คือแค่ไกด์เรา ไล่เราไปทำนั่นนี่มา อยากดู อะไรแบบนี้ก็ยังดีครับ
กลุ่มที่ทำด้วยกันก็ดูเค้าไม่ค่อยแอคทีฟเท่าไหร่ เค้าก็ช่วยนะครับ แต่เหมือนเราพูดอะไร ทำอะไรก็โอเคหมด
จนไม่รู้จริงๆว่าอะไรดีไม่ดี เปลี่ยนไม่ได้แล้วด้วยเพราะมาไกลแล้ว
หมายถึงจิตตั้งมั่นที่จะทำด้วยกันนะครับ ไม่ใช่เนื้องาน
ส่วนตัวผมก็คิดหัวข้อเนื้องานไปเท่าไหร่ มันก็ไม่เวิร์ค ไม่เลิศสมใจสักที
สายทางที่เรียนอยู่ก็ไม่มีเส้นให้สานต่อมากนัก ทำให้ยากต่อการคิดโปรเจคสักอย่างนึง..
แล้วผมมีเวลาอีกไม่ถึงเดือนก็จะสอบพรีเซนท์ครั้งแรกแล้ว
ถ้าไม่ผ่านคงจะต้องดรอปไปทำปีหน้า
ผมไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วครับ ท้อมาก
บางทีก็คิดอยากจะถอยออกมา
ใจเราก็ไม่ได้รักคณะนี้อยู่แล้ว จะซิ่วก็ไม่ทันผ่านพ้นมาหลายปี
ยิ่งเจอแบบนี้คือท้อมาก อับจนหนทางจริงๆ
ปล.ผมเข้าใจนะครับ ว่าชีวิตการทำงานต้องหนักกว่านี้ เครียดกว่านี้
แต่เหมือนจังหวะชีวิตเราอยู่ตรงนี้ ต้องโฟกัสตรงนี้ ก็เลยเครียดเป็นพิเศษครับ.