ในเกมกับมาเลย์ที่ผ่านมา นักเตะมาเลย์เล่นในแท็คติคฟุตบอลสมัยใหม่ แต่คุณภาพยังไม่ดีนัก

ส่วนเวียดนามที่เน้นตั้งรับด้วย 5-4-1 ถ้าลงลึกเป็น 6-3-1 แล้วโต้กลับ

ส่วนกลางของมาเลย์เล่นเกมรุกเป็นอย่างเดียว แต่ไม่สามารถดีเลย์เกมของคู่แข่งได้เลย

และแผงแบ็คโฟร์เปิดช่องให้โต้กลับทะลุแนวรับอย่างง่ายดาย

ช่วง 15 นาทีแรก มาเลย์เกือบกดเวียดนามอยู่ แต่จุดเปลี่ยนคือบุกแล้วทำไม่ได้ เวียดนามโต้กลับตูมเดียวเป็นประตู กลับเล่นไม่เป็นขบวนเสียพักใหญ่

มองรูปเกมของทั้งคู่แล้ว บอกเลยว่ายังห่างทีมชาติไทยของเราพอสมควร แต่จุดที่มันทำให้ดูใกล้เคียงกันมาบ้างก็คือ ทีมไทยเราเล่นในฐานะแชมป์เก่าและแบกความกดดันที่เป็นเจ้าแห่งอาเซียนโดยแท้จริง แต่เวียดนามหรือทีมอื่น ๆ เล่นด้วยความกระหายที่จะชนะ เล่นด้วยความทะเยอทะยาน และอยากชนะทีมไทยใจจะขาด

ถ้าถามผม อยากเจอกับเวียดนาม บอกเลยว่าอยากเจอ เพราะมองว่าทีมชาติชุดนี้ตบเด็กให้หายเกรียนได้

แต่อีกมุมนึงก็ไม่อยากเจอเพราะถ้าเกิดทีมอย่างเวียดนามเสมอเราได้สักครั้งเป็นอย่างน้อยก็จะคุยโวไปตลอดชาติ

ยิ่งมุมมองแฟนบอลก็ต่างกัน ผมคิดว่าแฟนบอลชาวไทยหลายคนคงรู้แล้วว่าเรายังห่างจากฟุตบอลโลก และฟุตบอลระดับโลก แต่แฟนบอลชาวเวียดนามคงคิดว่าการได้ อันดับ 3 และ 4 ใน U23 ที่ผ่านมาจะทำให้เข้าใกล้ในระดับเอเชียไปแล้ว

ผมบอกได้เลยว่าทีมเวียดนามคือภาพลวงตา และที่น่าใจหายคือระดับฟุตบอลทีมอื่น ๆ ในอาเซียนมีการพัฒนาตกต่ำลงมากกว่า