เป็นการนำแต่ละฉันท์รวมถึงบทกวีชนิดอื่นมาแจมกัน ( สมัยโบราณเรียกว่า "สหลักษณ์" ) โดยต้องมีสัมผัสระหว่างบทเสมอ.
และกรณีแต่ละฉันทลักษณ์ให้มีอย่างน้อย ๒ บท ( หรือ ๔ บาท) ยกเว้นโคลงสี่สุภาพ มีบทเดียวก็ได้
ยก ต.ย.เช่น...

^{ภุชงคปยาตฉันท์๑๒}
๏ จะร้อยปี ฤ หนึ่งวัน                 จะร้างฝันกระไรได้
สลัวแล้งแสลงใจ                  มิลดจารสราญศิลป์

๏ โละภาคภูมิเถอะภูมิ์ภาค          ก็เพียงฉากโฉลกภินท์
เละบานบุปผชาติกลิ่น                ตลบเหี่ยวระเหือดพลัน

^{อุเปนทรวิเชียรฉันท์๑๑}
๏ นะอัสดงคต                        ทิวะปลดทวารฝัน
โศลกสลายจัน-                       ทรรุ้งกวีกรอม

๏ นิทรานิทานทิพ-                  ะยะจิบทวีหอม
จะจริงรึแปลกปลอม                  ปริวิตกก็เปล่าดาย


^{อุปดิลกฉันท์๑๔}
๏ กระวนกระวายกระวิกระวาด      กวะกาศวิกลวาย
กระเส่ากระสับสิกะกระส่าย          กสิกลายกษัยกาล

๏ สะเทือนสะท้านสถิรภพ           บ่ริลบพลังงาน
ปฐมประเทืองอริยะศาน-           ติสวัสดิสัทธา ๚

^{โคลงสี่สุภาพ}
๏ ฝนอักขราวาทย์ฟ้า                 ละเลงดิน
เจรียงจรัสจารระบิล                  กอบกู้
ตื่นเถิดตื่นธรรมถวิล                  วิทิตตื่น
ผิหลับตา, ตื่นรู้                        ระลอกรุ้งเรืองศิลป์ ๛

^{กลอนสุภาพ}
... อยากจะเคียงข้างเธอเสมอมั่น
ก็คงมีสักวันฉันท์ถวิล
เถอะสังเกตลหุ-ครุ, การันต์ริน
วิธีดิ้น, ถอด-แยก, อาจแปลกตา

... ชีวีชนหนึ่งนั้นมันสั้นนัก
ถึงเก็บเกี่ยวกานท์อักขระกว่า
หนึ่งแสนโกฏิอสงไขยกัลปา
ไม่พอถ่ายทอดวิชาสู่สากล ๛