ใครจะไปคาดคิดว่า นาย George Miller หนุ่มออสเตรเลียที่เกิดที่ญี่ปุ่น แถมเคยเปนตัวละครสุดเกรียนแห่ง Youtube นาม Pink Guy และ Papa Filthy Frank จะยอมยุติบทบาท Youtuber มาเปนศิลปินอาร์แอนด์บีสไตล์เหงาๆเหม่อๆได้อย่างไม่น่าเชื่อ แถมอัลบั้มเดบิวต์ชุดนี้ของเค้ายังคว้าตำแหน่งอัลบั้มอันดับ 1 ชาร์ตบิลบอร์ดเพลงอาร์แอนด์บี/ฮิปฮอปตั้งแต่วันวางแผง และเปนศิลปินฝั่งเอเชียคนแรกที่ติดชาร์ตนี้ด้วยแน่ะ

ก่อนหน้านี้ ช่วงที่นาย George หรือ Pink Guy ของเรายังเปน Youtuber อยู่นั้น แกก็ออกอัลบั้มเพลงในนาม Pink Guy อยู่ชุดหนึ่ง เปนแนว Comedy Hip Hop ชื่อว่า Pink Season กับเพลงที่อุบาทว์ลามกมากๆ แต่ฮามากๆเช่นกันอย่าง Sekkusu Daisuki (แปลเปนไทยคือ ชอบเย้เย่ นี่ละครับ) แต่ทว่า นาย George ก็ตัดสินใจยุติบทบาทการเปน Pink Guy ลง แล้วหันมาทำแนวที่เปนตัวตนอีกด้านในฐานะศิลปินอาร์แอนด์บีสไตล์เหงาๆนามว่า Joji กับอัลบั้ม Ballads 1 ซึ่งนาย George ก็ออกอีพี In Tounge ชิมลางให้แฟนๆได้รู้จักตัวตนอีกด้านที่ไม่ใช่มนุษย์ชมพูสุดเกรียนของนาย George กันดู ซึ่งก็ได้ผลตอบรับดีในระดับหนึ่ง

มาว่ากันถึงตัวอัลบั้มกันบ้าง งานชุดนี้ถือเปนการเปิดตัวทำความรู้จักอย่างจริงจังของนาย George ในมุมของชายหนุ่มอารมณ์เหงาๆอย่างเต็มตัวเลยก็ว่าได้ จากที่ได้ฟังมา ดนตรีในอัลบั้มนี้มีกลิ่นอายของ Trap, Hip Hop, Minimal ที่ถูกนำมาทำให้ดูมีความเปนอาร์แอนด์บีแบบเหงาๆ ยิ่งเสียงร้องของนาย George ที่ดูเหม่อๆเพ้อๆบ่นๆแต่เข้ากับอารมณ์เหงาๆของดนตรีได้อย่างประหลาดนั้น ก็ทำให้งานชุดนี้มีเสน่ห์และน่าสนใจขึ้นมาบ้าง แต่ไม่ใช่ว่ามันจะดีเลิศไปทั้งอัลบั้มนะ มันก็ยังมีเพลงที่ฟังแล้วชวนง่วงนอนมากกว่าจะดูเหงาๆอยู่ไม่ใช่น้อยๆ แต่กับซิงเกิลเปิดตัวอย่าง Slow Dancing In The Dark นั้น ก็ถือว่าได้นิยามด้านหนุ่มขี้เหงาของนาย George ได้อย่างไม่ต้องสงสัย อีกเพลงหนึ่งที่น่าจะยืนยันในความเหงาในแบบนาย George ได้ในชุดนี้คือ Test Drive

สรุป - ถ้าจะถามว่า อัลบั้มชุดนี้ นาย George สอบผ่านในฐานะศิลปินได้มั้ย ถ้าในส่วนของเพลง Slow Dancing In The Dark นั้น ก็ถือว่านาย George สอบผ่านในด้านการเปนศิลปินสไตล์เหงาๆได้ในระดับหนึ่ง แต่ในภาพรวมของอัลบั้มนั้น ยังไม่ถึงจุดสุดยอดแบบเดียวกับศิลปินสไตล์เดียวกันอย่างนาย Frank Ocean แต่ก็ถือว่าเปนก้าวแรกของนาย George ที่จะได้นำจุดด้อยต่างๆของอัลบั้มนี้มาปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้นในอัลบั้มชุดต่อๆไป เชื่อแน่ว่าหากนาย George เกิดไม่ท้อใจยุติบทบาทศิลปินไปซะก่อน เค้าจะต้องเปนศิลปินที่จะเปนที่ชื่นชอบของแฟนเพลงทั่วไปอย่างไม่ยากเย็นแน่นอน

จุดเด่น - เปนอัลบั้มที่มีดนตรีที่ให้อารมณ์เหงาๆเหม่อๆ ยิ่งเสียงร้องของนาย George ยิ่งทำให้บรรยากาศของอัลบั้ม เหมาะที่จะฟังเวลารู้สึกว่าตัวเองอยู่ในสภาวะเหงาๆหม่นๆ

จุดด้อย - บางเพลงในอัลบั้มดูธรรมดาเกินไปหน่อย แต่ก็เข้าใจว่านี่เปนแค่ก้าวแรกของพ่อหนุ่ม Pink Guy ในบทบาทหนุ่มอาร์แอนด์บี้ขี้เหงาเท่านั้น อนาคตอาจจะปรับให้เปนหนุ่มขี้เหงาที่ดูดีมากขึ้นก็ได้

เรตติ้ง - สามดาวครับ ⭐⭐⭐