สวัสดีค่ะ ดิฉันอายุ 25 ปีค่ะ ดิฉันค่อนข้างเรียนดี ทำงานเก่ง ตั้งเเต่เด็กๆ เเม่เรามักจะเป็นที่ปรึกษา เพื่อน ให้กับเรามาโดยตลอด เรามีปัญหาอะไร เเม่รู้ทุกเรื่อง มีเเฟนก็บอกกับเเม่ไม่ปิดบัง
       พอเรียนจบมหาลัย เราก็ตัดสินใจไม่สอบข้าราชการในปี่ที่เราจบ (2559)เพราะเรารอเเฟนที่เรียนตำรวจบรรจุก่อน เเล้วปีนั้นสาขาที่เราสอบ จังหวัดที่เเฟนจะบรรจุนั้นไม่เปิด เลยตัดสินใจทำเอกชนไปก่อน
        ต่อมา เเฟนได้บรรจุ เเละขอเราเเต่งงานในปี 2560 ซึ่งเราก็ตกลง โดยบอกเค้าว่า จะสอบข้าราชการรอบปี 2561 เเต่คงลาออกจากที่เก่า เพราะนโยบายที่ทำงาน เเฟนก็เข้าใจ เเละบอกว่าเค้าสามารถเลี้ยงเราได้อย่างสบาย ตั้งใจอ่านหนังสือเถอะ
        ซึ่งเมื่อเราสอบติด เเน่นอนว่า เราโดนให้ออก เเต่อันนี้เตรียมใจไว้เเล้ว พร้อมเงินเก็บสะสม เราตัดสินใจใช้เงินเก็บซื้อที่ ปลูกสร้างห้องเช่า ระหว่างรอเรียกบรรจุ[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้คาดว่าเรียกเเน่นอนไม่เกินเดือน มีนาคม 2562 เเละเหลือเงินไว้ใช้จ่ายส่วนหนึ่ง เเละเเม่เรารู้ทุกอย่าง
        เเต่ในระหว่างรอสร้างห้องเช่า รอเรียกบรรจุ ดิฉันก็คือคนตกงานคนหนึ่ง ซึ่งดิฉันก็รู้สึกเเย่ พอโทรหาเเม่ เเม่ก็ไม่อยากคุยด้วย บางทีก็ไม่โทรกลับ
พอกลับบ้าน เเม่ก็บอกให้กลับ เดือนละครั้งก็พอ
ซึ่งต่างจากตอนที่ทำงานเเม่จะโทรชวนกลับบ้านทุกอาทิตย์
        ตอนนี้รู้สึกเศร้า เหมือนโดนทิ้ง ชีวิตเราไม่ต่างจากเครื่องผลิตเงิน สิ่งของเชิดหน้าชูตาของบ้าน ตอนนี้คุยกับครอบครัวไม่ได้เลย เหมือนยิ่งคุย ยิ่งผิด
        ส่วนสามี อันนี้ค่อนข้างโชคดี ที่เค้าคอยช่วย สนับสนุนเราทุกอย่าง
        ดิฉันเข้าใจว่าโตเเล้ว เเต่บางทีดิฉันก็เเค่อยากได้กำลังใจยามที่ท้อเเท้กับชีวิต จากเเม่เเค่เท่านั้น