ผมมีเรื่องอยากเล่าให้ฟังมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับผมที่รู้สึกไม่ไว้ใจใครเลย นอกจากพ่อแม่ และคนในครอบครัว
ตั้งแต่ผมจบม.ปลายจากรร.แห่งหนึ่งที่ปีนัง ผมก็มาเรียนต่อมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งจังหวัดทางภาคเหนือ
ตอนแรกผมมีเพื่อนกลุ่มนึง 5-6 คน ตอนแรกก็รักกันดีแหละ แต่ผ่านไปไม่ถึงเดือน ก็เริ่มแตกคอกันเพราะเวลาที่พวกมันไปไหน ไปกินข้าวที่มอ ตอนแรกก็ชวน แต่พักหลังมีเพื่อนใหม่เข้ามาในกลุ่ม เขากลับลืมเรา ทั้งๆที่เขาจะโทรชวนเราทุกครั้ง เราก็นอยด์นิดหน่อย จนเราตัดสินใจไปหาเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่ง เพราะต้องทำงานกลุ่ม ไปๆมาๆก็กลายเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน เหมือนโชคชะตาเล่นตลก ก็เจอเหตุการณ์แบบเดิมๆ เรารู้สึกว่าเพื่อนคือคนที่เราสามารถพูดคุยได้ แต่เปล่าเลยกลับเอาไปนินทาลับหลัง แค่นั้นไม่พอ วันนั้นเราไม่คุยด้วย รู้มั้ยพวกมันเตะเราออกจากกลุ่มไลน์ ซึ่งผมไม่ควรคบกับเพื่อนผญ. ผมเลยปีกตัวมาอยู่คนเดียว เพื่อนๆที่นั่งใกล้ๆก็มาถามว่าเป็นไงบ้าง การบ้านเสร็จยัง พรุ่งนี้มีควิชอะไรบ้าง แต่ผมก็ไม่อยากตีสนิทเป็นเพื่อนในกลุ่ม แต่ก็คุยกันปกติ จนเวลาผ่านไปถึง ปี 3 เทอมหนึ่ง คือเรียนหนักมากจนเกรดลดลงมา 1.6 ติดเอฟ 1 ตัว ผมเลยตัดสินใจ ซิ่วจากมอเดิม มาเรียนในกทม เผื่ออะไรจะดีขึ้น แต่สิ่งที่คิดมันผิดไปหมด เพราะมันแย่กว่าที่นั้นอีก
วันแรกที่เปิดเทอม ผมกับเพื่อนสองคนรู้จักกันตอนรับน้อง เลยจับกลุ่มจนรวมกันได้ 5 คน มันก็ปกติดี จนวันนึงเพื่อนคนนึงชวนพวกนางไปทำธุรกิจ ........ (ขายตรงนี่แหละ) แต่เราไม่ไปเพราะแม่เคยโดนหลอกเลยไม่ไป พวกนางโกรธจ้า แต่ถามว่าแคร์มั้ย ไม่เลย จนกระทั้งวันทำงานไฟนอลโปรเจค ก็คุยปกติ แต่นางจะมีกลุ่มไลน์ที่ไม่มีเราอ่ะ ที่รู้เพราะเห็นพวกนางคุยกันซึ่งเราไม่รู้เรื้องเลย หลังจากที่ไฟนอลโปรเจคจบลง พวกนางก็ออกจากกลุ่มหมดเลย คือแบบกูรู้ว่อยากออกนานแล้ว
ผ่านไป ปีหนึ่งเทอม 2 เรียนจีนตามปกติแต่มีเพื่อนหลายคนไม่ค่อยได้ เราเลยเข้าไปช่วยนิดหน่อย เพราะก็ไม่ได้เก่งไรมาก ผิดเยอะด้วย จนเจอเพื่อนสี่คน เลยถามว่าไฟนอลโปรเจคทำด้วยกันมั้ย นี่คิดออกแล้วนะจะทำอะไร ก็คุยกันปกติ นางบอกให้เราช่วยทำ 作文 สองคนซึ่งเราก็เต็มใจเพราะเห็นว่าไเป็นเพื่อน รู้มั้ยมันเสียความรู้สึกตรงว่า พอวันไปเรียน นางไปกินข้าวไม่ชวนเรา ซึ่งเรางงเลย เพราะเลิกเรียนนางจะมาถามว่ากินข้าวร้านไหนดี คราวนี้เราเลยถามนางว่าไฟนอลจะทำอะไร พวกนางเมินเราแบบคุยเองอื่นกับคนอื่น เราโกรธเลยเพราะว่า เรามีบทเรียนที่ำให้ซิ่วแช้ว เพราะขี้เกียจ พลัดวันประกันพรุ่ง เลยส่งอีเมมล์ไปหาอาจารย์ ว่าขอทำงานคนเดียว จนในที่สุดก็ส่งไฟล์งานคนเดียว ส่วนคะแนนขอไม่บอกก5555 แต่อย่างน้อยถ้ามันพังก็พังเพราะตัวเอง ตอนนี้งานไฟนอลโปรเจคทำคนเดียวตลอด เสัยดายเวลามาก ทุกวันนี้ไม่มีเพื่อน เพราะเราไม่ไว้ใจเลย เราอยู่คนเดียวมานานมากจนชินเลย จนรู้สึกว่าจะมีเพื่อนไปทำไม ถ้ามีแล้วไม่จริงใจ....
เคยไม่ไว้ใจใครมั้ย นอกจากคนในครอบครัว
ตั้งแต่ผมจบม.ปลายจากรร.แห่งหนึ่งที่ปีนัง ผมก็มาเรียนต่อมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งจังหวัดทางภาคเหนือ
ตอนแรกผมมีเพื่อนกลุ่มนึง 5-6 คน ตอนแรกก็รักกันดีแหละ แต่ผ่านไปไม่ถึงเดือน ก็เริ่มแตกคอกันเพราะเวลาที่พวกมันไปไหน ไปกินข้าวที่มอ ตอนแรกก็ชวน แต่พักหลังมีเพื่อนใหม่เข้ามาในกลุ่ม เขากลับลืมเรา ทั้งๆที่เขาจะโทรชวนเราทุกครั้ง เราก็นอยด์นิดหน่อย จนเราตัดสินใจไปหาเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่ง เพราะต้องทำงานกลุ่ม ไปๆมาๆก็กลายเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน เหมือนโชคชะตาเล่นตลก ก็เจอเหตุการณ์แบบเดิมๆ เรารู้สึกว่าเพื่อนคือคนที่เราสามารถพูดคุยได้ แต่เปล่าเลยกลับเอาไปนินทาลับหลัง แค่นั้นไม่พอ วันนั้นเราไม่คุยด้วย รู้มั้ยพวกมันเตะเราออกจากกลุ่มไลน์ ซึ่งผมไม่ควรคบกับเพื่อนผญ. ผมเลยปีกตัวมาอยู่คนเดียว เพื่อนๆที่นั่งใกล้ๆก็มาถามว่าเป็นไงบ้าง การบ้านเสร็จยัง พรุ่งนี้มีควิชอะไรบ้าง แต่ผมก็ไม่อยากตีสนิทเป็นเพื่อนในกลุ่ม แต่ก็คุยกันปกติ จนเวลาผ่านไปถึง ปี 3 เทอมหนึ่ง คือเรียนหนักมากจนเกรดลดลงมา 1.6 ติดเอฟ 1 ตัว ผมเลยตัดสินใจ ซิ่วจากมอเดิม มาเรียนในกทม เผื่ออะไรจะดีขึ้น แต่สิ่งที่คิดมันผิดไปหมด เพราะมันแย่กว่าที่นั้นอีก
วันแรกที่เปิดเทอม ผมกับเพื่อนสองคนรู้จักกันตอนรับน้อง เลยจับกลุ่มจนรวมกันได้ 5 คน มันก็ปกติดี จนวันนึงเพื่อนคนนึงชวนพวกนางไปทำธุรกิจ ........ (ขายตรงนี่แหละ) แต่เราไม่ไปเพราะแม่เคยโดนหลอกเลยไม่ไป พวกนางโกรธจ้า แต่ถามว่าแคร์มั้ย ไม่เลย จนกระทั้งวันทำงานไฟนอลโปรเจค ก็คุยปกติ แต่นางจะมีกลุ่มไลน์ที่ไม่มีเราอ่ะ ที่รู้เพราะเห็นพวกนางคุยกันซึ่งเราไม่รู้เรื้องเลย หลังจากที่ไฟนอลโปรเจคจบลง พวกนางก็ออกจากกลุ่มหมดเลย คือแบบกูรู้ว่อยากออกนานแล้ว
ผ่านไป ปีหนึ่งเทอม 2 เรียนจีนตามปกติแต่มีเพื่อนหลายคนไม่ค่อยได้ เราเลยเข้าไปช่วยนิดหน่อย เพราะก็ไม่ได้เก่งไรมาก ผิดเยอะด้วย จนเจอเพื่อนสี่คน เลยถามว่าไฟนอลโปรเจคทำด้วยกันมั้ย นี่คิดออกแล้วนะจะทำอะไร ก็คุยกันปกติ นางบอกให้เราช่วยทำ 作文 สองคนซึ่งเราก็เต็มใจเพราะเห็นว่าไเป็นเพื่อน รู้มั้ยมันเสียความรู้สึกตรงว่า พอวันไปเรียน นางไปกินข้าวไม่ชวนเรา ซึ่งเรางงเลย เพราะเลิกเรียนนางจะมาถามว่ากินข้าวร้านไหนดี คราวนี้เราเลยถามนางว่าไฟนอลจะทำอะไร พวกนางเมินเราแบบคุยเองอื่นกับคนอื่น เราโกรธเลยเพราะว่า เรามีบทเรียนที่ำให้ซิ่วแช้ว เพราะขี้เกียจ พลัดวันประกันพรุ่ง เลยส่งอีเมมล์ไปหาอาจารย์ ว่าขอทำงานคนเดียว จนในที่สุดก็ส่งไฟล์งานคนเดียว ส่วนคะแนนขอไม่บอกก5555 แต่อย่างน้อยถ้ามันพังก็พังเพราะตัวเอง ตอนนี้งานไฟนอลโปรเจคทำคนเดียวตลอด เสัยดายเวลามาก ทุกวันนี้ไม่มีเพื่อน เพราะเราไม่ไว้ใจเลย เราอยู่คนเดียวมานานมากจนชินเลย จนรู้สึกว่าจะมีเพื่อนไปทำไม ถ้ามีแล้วไม่จริงใจ....