มีแฟนทั้งทีอยู่ด้วยกันมาตั้ง 4 ปี มีลูกสาวด้วยกันหนึ่งคน แต่ความเหงามันไม่เคยหายไปเลย....เวลาตัวติดกันมันก็ไม่เหงาหรอกนะแต่พอห่างกันเกินอาทิตย์
ทีไรมันก็เหงาแบบเหงามากต้องหาเพื่อนคุยต้องมีคนคุยด้วยตลอดพอคุยกับคนอื่นมากไปก็โดนหาว่านอกใจกันอีก  แฟนเราเขาเป็นคนเนิสมากๆชนิดทีเขาอยู่คนเดียวจนชินพอมีเราเริ่มต้นเข้าไปในชีวิตเขาเอง เขาเลยไม่เห็นค่าความสำคัญของเราเลยเหรอมีแต่เราที่ต้องเป็นห่วงเขาคอยดูแลเขาแล้วเขาล่ะ....เคยจะใส่ใจสนใจเราบ้างไหม??? เขารู้สึกภูมิใจไหมที่มีเราเข้ามาในชีวิตของเขา เขาไม่เคยมุ้งมิ้งไม่เคยมีเซอร์ไพร์ส ไม่เคยเดินกันจับมือ สถานะเฟชไม่เคยขึ้น ไม่รู้เหมือนกันนะว่าเขาเคยบอกเพื่อนเขาไหมว่าเราเป็นแฟนกัน ส่วนมากน่าจะมีแต่เราที่ออกกตัวไปเองหรือเปล่า เราไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกภายในตัวเขาเลย เขาเคยร้องไห้เสียใจกับเราบ้างไหม ความรู้สึกของเราเป็นยังไงเราพยายามสื่อให้เขารู้มาตลอด แต่เขาไม่เคยรับรู้ หรือความรู้สึกทีมีมันส่งไปถึงใจของเขาเลยเหรอ บางอย่างที่เราพุดไปเราก็เข้าใจเขานะเรารักกันมันก็แค่ความรุ้สึกของคนสองคนไม่จำเป็นต้องแสดงให้คนทั้งโลกรู้หรอก  แต่มันก็ต้องมีบ้างที่แสดงถึงความใส่ใจความหึง หวง ห่วงกัน
เคยทะลาะเคยเลิกกันไปแล้วหลายครั้ง  แต่ก็เป็นเราอีกแหละที่ยังกลับไปหาเขา ทั้งๆทีเขาลืมเราได้ เขาอยู่ได้โดยไม่ต้องมีเรา ไม่อาจจะไม่เคยร้องไห้กับความรู้สึกเขาเราแต่กลับกันที่เราต้องเป็นแบบนี้ตลอดไม่เคยเข้มแข็งได้แม้แต่ครั้งเดียว เราคิดอยุ่ตลอดเวลาที่อยากให้เขาเป็นคนสุดท้ายในชีวิตอยากมีเขาไปแบบนี้ตลอดๆทั้งทีในใจมันมีอะไรอีกเยอะแยะเลย ขนาดเรานั่งพิมพ์ไปน้ำตามันยังไหลมาเลย.... ระบายกับใครก็ไม่ได้แม้กระทั้งแฟนเรา มันคือความรู้สึกที่เจ็บปวดมากๆ