ผมกับแฟนเลิกกับแฟนครับต่างคนก็ต่างเสียใจ แต่ผมเป็นคนบอกเลิกคนที่เสียใจมากกว่าก็คงเป็นแฟนผม แต่ทำไมผมกลับรู้สึกหน่วง ดาวน์ๆอยู่ตลอดเวลา ผมถามกลับตัวเองอยู่ตลอดผมตัดสินใจเลิกนี่ดีแล้วหรอ  เหตุผลที่ผมเลิกกับแฟนเพราะผมรู้สึกว่าผมทำตัวไม่ดี  ผมทั้งไม่ค่อยสนใจ ไม่ค่อยมีเวลาให้ และเราก็ยุไกลกัน ผมเลยมีความคิดในหัวว่าหรือเราจะยังไม่พร้อมจะมีแฟน ควรอยู่คนเดียวดีกว่าไหม  ซึ่งผมกับแฟนก้ไม่ค่อยโกหกและมีความลับกันสักเท่าไหร่ โดยเนื่องจากคบกันมานานเลยเข้าใจกัน สำหรับผมเขาคงเป็นคนที่เข้าใจผมมากที่สุดในชีวิตละตอนนี้ละ ซึ่งผมก้อึดอัดที่ความรู้สึกนี้มันเข้ามาในหัวผม
จะบอกแฟนก้ไม่ได้ จนวันที่เราจะเลิกกันผมเลยบอกไปตรงๆว่าผมมีความคิดนี้เข้ามาในหัว แฟนผมก้ถามว่าแล้วจะเลือกแบบไหน  ผมก้บอกไม่รู้สิ นึกไม่ออกเลยถามตัวเองยังไงก้ไม่มีคำตอบ แฟนผมเลยบอกว่าถ้างั้นก้เลิกกันดีกว่า  ผมก็ร้องไห้ แฟนผมก้ร้องไห้ ใจนึงผมก้อยากยุกับแฟนต่อ มันเหมือนส่วนนึงในชีวิตผมละ  ใจนึงผมอยากเลิกให้มันจบๆ จะได้ไม่ต้องมารู้สึกผิดเวลาทำเขาเสียใจ อ๋อผมกับแฟนไม่เคยทะเลาะกันเลยคับ ถ้าทะเลาะก็จะเป็นเรื่องไร้สาระ แปปๆก็ดีกัน ผมเลยอยากรู้ที่เลิกกันแบบนี้ดีแล้วจริงๆหรอ ผมไม่เคยเป็นแบบนี้กับใคร ไม่เคยร้องไห้แบบนี้  อยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลตลอด  ในวินาทีสุดท้ายที่เลิกกันผมก็ยังไม่หนักแน่น จนแฟนต้องเป็นคนบอกเลิกแทนผม  ผมคงเป็นผช.ที่ไม่ดีพอ ไม่หนักแน่นในความรู้สึก บางทีปล่อยเขาออกจากชีวิตผมก็คงจะดีแล้วว หรือเพื่อนๆคิดว่ายังไง บอกผมที ตอนนี้ผมอยากทักแฟนผมไปมาก อยากรู้ว่าเป็นยังไง  ยังร้องไห้อยู่ไหม  กินข้าวบ้างรึป่าว  แต่ถ้าทำแบบนั้นมันก็จะตัดกันไม่ได้สักที ตอนนี้อยากหลับไปเดือนมาก รู้สึกเหมือนทำอะไรก็จะร้องไห้ไปหมด ถ้าแฟนผมมาเห็นก็อยากขอโทษเธอนะ แต่จมกับความรู้สึกแบบนี้ก็ดีมันสมควรแล้วละมั้ง  ถ้าเราเจอกันได้คุยกันอีกครั้งก็คงจะดี ไม่ว่าจะสถานะไหนก็ตาม