เรื่องสั้นเรื่องที่สอง ปิดท้ายวีคแรก พ.ย.ครับ

แค่เห็นชื่อขึ้นต้นมา ก็ชวนให้นึกถึงหนังแนวทริลเลอร์หรือฮอรเรอร์แล้ว และแนะนำคนอ่านครับ ให้พิจารณาใช้ "จินตนาการ" นึกภาพและเสียงตอนหนังกำลังจะเริ่ม...ท่านอาจจะได้ยินเข้ามาในหัว...เช่น...

"มงคลเมเจอร์ ภูมิใจเสนอ..."

ตามด้วย

"ให้เสียงภาษาไทยโดย พันธมิตร"

เชิญเสพความบันเทิงครับ อย่าลืมมอบเกรดคนแต่งเน้อ... ^^








    "นายหาที่อื่นสำหรับทิ้งขยะพวกนี้ไม่ได้เหรอ โรเบิร์ต"

    ชายหนุ่มอายุสามสิบต้น ๆ ร่างอ้วน ถามเพื่อนวัยไล่เลี่ยกันซึ่งมีสรีระสมส่วน ผิวดำ หอบถุงดำบรรจุขยะมาทิ้งกองอยู่บริเวณหลังบ้าน ห่างจากตัวบ้านประมาณเกือบสองร้อยเมตร พื้นที่ตรงนั้นมีของที่ใช้แล้วและถุงขยะมากมายกองพะเนินเทินทึก

    "จะให้ไปทิ้งที่ไหนล่ะ แจ็ค" หนุ่มลูกหลานนิโกรตอบแล้วโยนถุงขยะไปกอง เพิ่มจำนวนถุงขยะให้กับกองขยะตรงนั้น "ยังดีที่เรามีที่ดินกว้างขวางมากพอที่จะแบ่งส่วนหนึ่งให้เป็นที่ทิ้งขยะได้ ตรงนี้แหละดีที่สุดแล้ว"

    "นายไม่รู้หรือ ว่ามีที่หนึ่งซึ่งทุกคนในหมู่บ้านนี้เอาขยะหรือสิ่งของที่ต้องการทิ้งไปทิ้งกัน"

    "ที่ไหนวะ" โรเบิร์ตถามและทำหน้าสงสัย

    "ทางทิศตะวันตก ใกล้ ๆ กับไร่ข้าวโพด มีหลุมขนาดใหญ่มากหลุมหนึ่ง ชาวบ้านเอาขยะหรือของที่พวกเขาต้องการทิ้งไปทิ้งเป็นประจำ"

    "ชาวบ้านทุกคนเลยหรือ" หนุ่มผิวดำถามด้วยความประหลาดใจ

    "ใช่เพื่อน"

    "แล้วมันไม่เต็มหรือวะ  ไอ้หลุมนั่น"

    "ไม่ ทุกอย่างที่ถูกโยนลงไป หายลงไปใต้หลุมนั้นหมด มันลึกมาก โยนของอะไรลงไป ไม่เคยได้ยินเสียงของตกกระทบพื้นข้างล่างของมันเลย"

    "มีด้วยหรือเพื่อนหลุมแบบนั้น พูดเป็นเล่น!"  

    "อ้าว ไม่เชื่อก็ไปดูด้วยกันไหมล่ะ เอาถุงขยะของนายไปลองทิ้งดู" แจ็คทั้งท้าทั้งชวน

    "ก็ได้ว่ะ งั้นฉันจะขนขยะพวกนี้ไปทิ้งสักลำรถหนึ่งก่อน ถ้ามันทิ้งลงไปได้หมดจริง ๆ ก็กลับมาขนขยะที่เหลือไปทิ้งลงไปในหลุมที่นายว่านั่นให้หมดเลย ฉันจะกลับบ้านก่อนแล้วจะขับรถกระบะกลับมาที่นี่ นายก็ไปกับฉันนะแจ็ค"

    "โอเค ไปกันเลย"

    หลังจากโรเบิร์ตกลับไปที่บ้านพร้อมกับแจ็ค และเจ้าของบ้านชวนเพื่อนขึ้นนั่งในรถกระบะสีขาวสภาพกลางเก่ากลางใหม่แล้วก็ขับรถออกจากบ้านกลับมายังที่ทิ้งขยะอีกครั้ง

    สองหนุ่มอเมริกันผิวต่างสีซึ่งเป็นเพื่อนซี้กันมานาน ช่วยกันขนขยะหลายถุง และเศษสิ่งของเครื่องใช้ต่าง ๆ ชิ้นใหญ่บ้างเล็กบ้างซึ่งถูกทิ้งตากแดดตากฝนใส่กระบะรถจนเต็ม จากนั้นทั้งคู่ก็ขึ้นรถ

    โรเบิร์ตขับรถไปตามทางที่แจ็คบอก จนมาถึงสถานที่ที่เขากล่าวว่ามีหลุมประหลาด ไม่ไกลจากไร่ข้าวโพดเท่าใดนัก

    "นั่นไง หลุมที่ฉันว่า" แจ็คชี้ไปข้างหน้า ขณะที่โรเบิร์ตชลอความเร็วรถ และนำรถเข้าไปจอดใกล้ ๆ ห่างจากขอบหลุมประมาณห้าหกหลา

    สองเพื่อนเกลอลงมาจากรถ เดินเข้าไปดูใกล้ ๆ...

    มันเป็นหลุมขนาดใหญ่ เส้นผ่าศูนย์กลางราว ๆ 20 เมตร มองลงไปข้างล่างเห็นแต่ความดำมืดอันน่าพิศวง

    "นายลองหยิบก้อนหินโยนลงไปซักก้อนสิ โรเบิร์ต" หนุ่มผิวขาวหันมาบอกเพื่อน

    โรเบิร์ตพยักหน้าแล้วก้มลงมองพื้นดินรอบตัว ย่อตัวลงหยิบก้อนหินขนาดเขื่องก้อนหนึ่งขึ้นมาแล้วยืนขึ้น โยนมันลงไป แล้วตั้งใจเงี่ยหู รอฟังเสียงหินตกกระทบพื้น

    เงียบกริบ! ราวกับว่าหินก้อนนั้นลอยละลิ่วลงไปสู่อากาศอันหาจุดสิ้นสุดมิได้ ...

    โรเบิร์ตหันมามองหน้าเพื่อน ตนเองก็ทำหน้าตื่น ๆ ระคนกับความทึ่ง

    "ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตรงนี้มีหลุมขนาดใหญ่อยู่"

    "ก็นายเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ไม่นานนี่หว่า"

    "อืม...จริงของนาย เอาละ ช่วยกันขนขยะมาทิ้งกันเถอะ"

    สองเกลอช่วยกันนำขยะบนกระบะรถทิ้งลงไปในหลุม ทุกครั้งที่โยนถุงขยะหรือเศษวัสดุใดลงไปไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ ไม่เคยมีเสียงของตกกระทบพื้นให้ได้ยินเลย จนกระทั่งถึงขยะชิ้นสุดท้าย ก็ได้ผลเหมือนเดิม

     "นี่มัน แบล็คโฮล หรือไงวะ" โรเบิร์ตกล่าวอย่างฉงน

    "หลุมอะไรก็ช่างมันเถอะน่า ทิ้งขยะได้แบบนี้ก็โอเคแล้ว"

    ทั้งคู่กลับไปขนขยะที่เหลือมาทิ้งอีกรอบหนึ่ง จนหมด

    ขณะที่กำลังเตรียมตัวจะเปิดประตูขึ้นรถ ทั้งสองก็เห็นชายผิวขาวร่างสูงใหญ่วัยราวเจ็ดสิบปีคนหนึ่ง เดินอุ้มสุนัขพันธุ์พิตบูลซึ่งสวมปลอกคอสีแดงเข้มมาจากทางทิศเหนือ ตรงมายังหลุมปริศนาด้วยท่าทางซึมเศร้า

    "เอ๊ะ นั่นมัน ลุงไมค์นี่นา ใช่ไหมแจ็ค" โรเบิร์ตเอ่ยถามเพื่อน

   "ใช่แล้วหละ ในอ้อมอกของแกนั่นก็คือเจ้าไดมอนด์ หมาสุดที่รักของแก" แจ็คตอบเพื่อนเมื่อเห็นชายคนนั้นพร้อมกับสุนัขได้อย่างชัดเจนเพราะเขาเดินใกล้เข้ามาแล้ว

    "เฮ้ ลุงไมค์" เขาเดินออกไปหาชายผู้กำลังเดินมาถึง โรเบิร์ตก้าวเดินตามมาติด ๆ

   "เจ้าไดมอนด์เป็นอะไร ลุงไมค์" โรเบิร์ตเอ่ยถามพลางมองดูร่างอันนิ่งสนิทไม่ไหวติงของเจ้าพิตบูลในอ้อมอกของผู้เป็นเจ้าของ

    "มันตายแล้ว" ลุงไมค์กล่าวเสียงสั่นพร่าเมื่อเดินมาถึง แล้วน้ำตาแกก็หยาดลงมาจากเบ้า "ไอ้ลูกรักของฉัน อยู่กับฉันมาสิบกว่าปีแล้ว สุดท้ายกลับต้องมาตายก่อนฉัน พระเจ้า...ได้โปรดรับวิญญาณของแกสู่สวรรค์ด้วยเถิด" พูดจบแกก็เดินไปที่ปากหลุมแล้วโยนร่างของสุนัขแสนรักลงไป จากนั้นจึงหันมาถามสองหนุ่ม "พวกเธอ มาทำอะไรกันที่นี่เล่า"

    "อ๋อ เราช่วยกันเอาขยะมาทิ้งเหมือนชาวบ้านคนอื่น ๆ นั่นแหละครับ ตอนนี้เราก็จะกลับกันละ" แจ็คตอบก่อน แล้วโรเบิร์ตก็ช่วยพูดปลอบใจตามมา

    "อย่าเสียใจไปเลยลุงไมค์ เจ้าไดมอนด์มันสบายแล้ว ไปอยู่กับพระเจ้าแล้วหละครับ"

    "ใช่แล้วลุงไมค์ ตอนนี้เจ้าไดมอนด์คงจะกำลังวิ่งเล่นอยู่บนสวรรค์แล้ว ลุงรักษาสุขภาพให้ดีนะครับ พวกผมกลับบ้านก่อนละครับ"

    "เออ ๆ ขอบใจ โรเบิร์ต แจ็คด้วย ฉันก็จะกลับบ้านเหมือนกัน"

    แล้วลุงไมค์ก็เดินจากไปตามทางที่แกเดินอุ้มเจ้าไดมอนด์มาทิ้ง ส่วนอัลเบิร์ตก็ขับรถพาแจ็คไปส่งที่บ้านของเขา ก่อนจะกลับบ้านตัวเองด้วยความปลอดโปร่งโล่งใจ

--------------------------------------------------------

    เก้านาฬิกา ของวันรุ่งขึ้น...

    โรเบิร์ตงัวเงียลุกขึ้นจากเตียง หลังจากได้ยินเสียงทุบประตูโครมครามจากข้างนอกอย่างเร่งร้อน

    "ใครวะน่ะ" เขาตะโกนถามพลางยืนบิดขี้เกียจ แล้วเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบกระป๋องเบียร์ออกมาเปิดแล้วยกดื่ม

    "ฉันเอง แจ็ค" เสียงตอบกลับมา ฟังดูน้ำเสียงของผู้พูดดูเหมือนกำลังตื่นเต้นกับอะไรบางอย่าง

    โรเบิร์ตเดินไปเปิดประตู และพบว่าเพื่อนผิวขาวของเขากำลังทำหน้าตาตื่น

    "เกิดอะไรขึ้นวะ นายทำหน้าอย่างกะเห็นผี!" เขาขมวดคิ้วเอ่ยถาม

    "เอิ่ม...ก็ ถ้าไม่ใช่ ก็ใกล้เคียงหละวะ!" แจ็คตอบ หน้าตายังดูตื่นเต้น

    "หมายความว่าไง ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง" หนุ่มผิวดำงงหนักขึ้นไปอีก

    "มันยังงี้..." แจ็คเริ่มอารัมภบทนิดหนึ่งก่อนเอื้อมมือคว้าเบียร์กระป๋องมาจากมือเพื่อน "ขอหน่อย" แล้วก็ดื่มเบียร์ที่เหลือในกระป๋องนั้นจดหมด จากนั้นสะบัดหน้าทีหนึ่งแล้วบอกกับเพื่อน

    "ตอนที่ฉันกำลังเดินผ่านหน้าบ้านลุงไมค์เพื่อจะมาหานาย เราเห็น เจ้าไดมอนด์ กลับไปอยู่กับลุงไมค์ !!"

    "อะไรนะ" โรเบิร์ตร้องออกมาและทำตาโต "เจ้าไดมอนด์ ที่ลุงไมค์โยนลงหลุมดำนั่นไปแล้วเมื่อวานน่ะเรอะ"

    "เออ เพื่อน" แจ็คตอบ ทำหน้าตาขึงขังและยังตื่น ๆ อยู่

    "ไม่ใช่มั้ง หมาตัวอื่นหรือเปล่าแจ็ค"

    "ไม่ไม่ไม่ เจ้าไดมอนด์แน่นอน ปลอกคอสีแดงอันเดิม มีชื่อของมันอยู่ด้วย มันเล่นกับลุงไมค์อยู่ แต่พอมันเห็นฉัน มันเห่ากรรโชกใส่ฉันและทำท่าจะกระโจนเข้าใส่ ตามันแดงก่ำน่ากลัวมาก แต่ลุงไมค์ดึงปลอกคอห้ามไว้ ปกติมันไม่เคยเห่าใส่ฉันแบบนั้น มันเหลือเชื่อจริงๆ!"

(จบ ส่วนที่ 1 โดย ถุงมือ TWILIGHT)