เรื่องสั้น วันจันทร์
บทโดย  นัฐพันธ์

     ทุกวันจันทร์จะเป็นห่าอะไรไม่รู้. ไม่มีวินมอเตอร์ไซค์
จะเป็นอะไรที่หายากมาก เสียงฝีเท้าเดินฉับๆไปตามริมถนนในซอย มีเด็กชายตัวโตเดินนำหน้าอยู่เเล้ว เท้าของฉันเดินฉับๆเพื่อจะไปให้ถึงป้ายรถเมล์ให้ทันเจ็ดโมงครึ่ง เห็นวินมอเตอร์ไซค์อยู่ไม่ไกลสายตา คิดในใจว่าเด็กคนนั้นจะเดินไปขึ้นรถหรือเปล่า เเต่เปล่าเลยเด็กคนนั้นเดินเลนผ่านไป ฉันจึงเดินไปใน

    ระยะสิบเมตรเเล้วยกมือเรียก ตาคนขับรถก้มๆเงย ไม่รู้ว่ามองหาอะไร เงยขึ้นมา ก็เห็นฉันเดินไปใกล้ๆเพื่อจะขึ้นรถ ฉันเขย่งตัว ขึ้นไปค่อมบนรถ เสียงของคนขับพูดเบาๆพร้อมหันมา ว่า " อ้าว???ผมจะไปรับผู้หญิงคนโน้น" พร้อมกับชี้นิ้วไปทางตรงที่เห็นคนเดินอยู่ไกลๆ

     ในระยะที่ฉันเดินมา ไม่เห็นใคร มีฉันกับเด็กนั้นที่เดิน จะว่าไป ตาวินมอเตอร์ไซค์มองไม่เห็นฉันในระยะสิบเมตร เเต่สามารถมองเห็นคนอีกคนในระสามสิบสี่สิบเมตรได้ ฉันต้องลงจากรถ เเล้วทำหน้า งงๆๆๆๆๆคิดอะไรมึนไปหมด ต้องย่ำฝีเท้าออกปากซอย ด้วยความงงในใจ เสียงรถวินของตาวินมอเตอร์ไซค์นั้นดังมาจากด้านหลัง หลังจากที่เลี้ยวไปรับผู้หญิงคนนั้น ฉันได้เเต่ก่นด่าในใจ เเต่ทำอะไรไม่ได้ คิดว่าจะดูว่าผู้หญิงที่มาโบกรถทีหลังเเต่ได้ขึ้นก่อนคือใคร??คนในซอยเดียวกันเเท้ๆ รถของตาวินมอเตอร์ไซค์ ขับผ่านหน้าฉันอีกครั้ง ฉันเงยมอง เห็นผู้ชายผมยาวนั่งซ้อนท้ายตาวินนั้นไป ไม่ใช่ผู้หญิงเเต่เป็นผู้ชายผมยาว ฉันเเอบหัวเราะคิคิ ในใจ ตาวินนั้นคงมองผิด เห็นผมยาวๆเลยคิดว่าผู้หญิง ฮาๆๆ ตาคนขับ   วินมอเตอร์ไซค์ก็เลยผ่านไป พร้อมกับฝีเท้าของฉันที่มุ่งหน้าไปปากซอย