ไม่รู้สิ ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือป่าวเหมือนกัน เมื่อ 5 ปีก่อนผมชอบ ผญ.คนนึง เธอสวย เธอสดใส ผมเลยตัดสินใจเข้าไปจีบ เข้าไปรู้จัก จนเราได้กลายเป็นแฟนกันตอน ม.5 ผมจีบเธอตอนม.4 เธอเป็น ผญ.ที่ดีที่สุดเท่าที่ผมเจอมา ใจเธอแข็งมากแม้ว่าผมจะหน้าตาค่อนข้างดี แต่เธอไม่เคยมองคนที่หน้าตา ที่เธอยอมตกลงคบกับผมเพราะแพ้ในความพยายามเราคบกัน มีความสุข แต่ผมเป็นคนกินเหล้า สูบบุหรี่ แต่ไม่ใช่คนเจ้าชู้ ผมไม่เคยนอกใจเธอและไม่เคยนอกกายเธอ แต่ด้วยเธอไม่ชอบคนสูบบุหรี่ ไม่ชอบคนกินเหล้า(ไม่เป็นเวลาก็แบบกินพร่ำเพื่อ) ผมทำเธอร้องไห้หลายต่อหลายรอบ จนผมสังเวดตัวเอง ผมไม่อยากเห็นเธอร้องไห้หรือเสียใจเพราะผมอีก จนใกล้จะจบม.6 ผมเลยตัดสินใจเลิกกับเธอ เพราะหวังว่าสักวันเธอจะเจอคนที่ดีและมีอนาคตมากกว่าผม (ผมเรียนแย่ ทุกอย่างแย่หมด ยกเว้นหน้าตา ประมาณนั้น) แต่เธอบอกไม่เป็นไรเดียวเธอปรับให้เข้ากับผมก็ได้ มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกละอายแก่ใจมากยิ่งขึ้นเมื่อได้รู้ว่าเธอรักผมมากขนาดไหน แต่ผมต้องยอมตัดใจและปล่อยให้เธอได้เจอคนที่พร้อมจะดูแลเธอจริงๆ ผมเลยว่าเธอ สาปแช่งเธอ ด่าทุกอย่าง ยอมกลายเป็นคนเพื่อให้เธอตัดใจจากผม แต่เธอก็ไม่เคยแม้แต่จะโกรธผมด้วยซ้ำ ผมสาปแข่งเธอ อย่าได้สมหวังในความรักขอให้ชีวิตต้องอยู่คนเดียว ผมพูดออกไปแบบนั้นต่อหน้าเธอ และพอตอนกลับบ้านผมกลัว กลัวคำสาปแช่งเหล่านั้นเป็นจริง ผมได้ไปไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในหมู่บ้านของผม ผมขอให้ทุกสิ่งที่ผมเอ่ยกับเธออย่าได้เกิดขึ้นจริง หากมันจะต้องเกิดขึ้นจริงให้มันมาลงที่ตัวผมแทนอย่าได้ไปลงที่เธอ จนทุกวันนี้ผ่านไปก็ร่วมจะ 4 ปีแล้ว ผมไม่มีแฟนเลย จีบใครก็ไม่ติด พอมีคนเข้ามาชอบเขากับมีแฟนอยู่แล้ว(ผมไม่ยุ่งกับคนมีแฟนมันเป็นหนึ่งในข้อกฎเหล็กของผม)ต้องทำงานไกลบ้าน เช่าหออยู่คนเดียว ที่สำคัญกว่านั้น ขนาดตอนทำงานยังมีผมแค่คนเดียว(โรงงานพึ่งเปิดแผนกใหม่แล้วแบบหัวหน้าสั่งงานแล้วให้ผมทำ)หรือพูดง่ายๆทั้งแผนกมีผมคนเดียว ขึ้นตรงกับManager ไม่มีซุปเปอร์ไวเซอร์ ไม่มีหัวหน้าแผนก ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวคนเดียว ทำไรทุกอย่างก็ต้องทำคนเดียว กินคนเดียว นอนคนเดียว พูดคนเดียว แม้แต่คิดก็ยังคิดไปเองคนเดียว แมร่งเหมือนนิยายปะ แต่เป็นชีวิตจริงของผมเอง