ตามนั้นเลยค่ะ เมื่อแมวน้อยที่เรารับมาเลี้ยงตั้งแต่เล็กๆสองตัว ตัวแรกได้จากเราไปแล้วสามเดือนที่แล้ว ทั้งที่เราทำวัคซีนครบทุกอย่าง แต่เรามารู้อีกทีก็สายไปแล้ว เราไม่เคยรู้มาก่อนเลยตั้งแต่เลี้ยงหมา แมวมา ว่ามีวัคซีนหลายเกรด และหลายชนิด แต่ละชนิดมันช่วยเรื่องอะไรบ้าง ก้แค่ถามหมอว่าครบกี่เดือนถึงจะทำวัคซีนได้ เมื่อถึงเวลาก็ไปทำวัคซีนตามปรกติ จรหมอบอกว่า ครบละนะ มาอีกทีปีหน้า บลาๆๆๆ จากนั้น เมื่อแมวน้อยเริ่มโตขึ้น กำลังนารัก อ้อนเก่ง กินเก่ง ขี้เล่นและร่าเริง หลงรักกันทั้งบ้าน แต่แล้ววันหนึ่ง เราเริ่มรู้สึกว่าอุ้มตัวพี่แล้วเหมือนตัวร้อนมีไข้บ่อยเข้า เราเลยพาไปหาหมอ หมอบอกว่า แมวเป็นหวัด ฉีดยาแก้ไข้แก้อักเสบให้ แล้วจากนั้นก็ไปหาหมอตามนัด น้องเริ่มตาฟางลงเรื่อยๆ หัวลีบตัวลีบแบนลง ขาเริ่มเป๋ เราเอะใจ ตอนนั้นน้องเข้า รพ. แอดมิทแล้วนะคะ หมอจับน้องเจาะเลือด เจาะเอาเลือดไปเช็คหลายครั้งมาก ต้องให้ทั้งอาหารสายยางและน้ำเกลือ จนขาหน้าหลังพรุนไปหมด ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นอะไร จนวันที่ 7 ตอนตี 2 หมอโทรมาบอกว่า น้องเจ่เจ๊ จากไปแล้ว น้องจากไปหมอบอกแค่ว่าน้องทนไม่ไหวและติดเชื้อในสายเลือด เรามารู้ทีหลังว่าแต่ละครั้งของการเจาะ น้องมีโอกาศเสี่ยงติดเชื้อตลอดเวลา แล้วสุดท้าย เจ่เจ๊ก็จากไป..  ตอนนี้เจ้าตี๋ตัวน้องเป็น FIP และกำลังจะตามเจ่เจ๊ไปเร็วๆนี้ เราย้าย รพ. มา 3 แห่ง สัตวแพทย์รักษาต่างกันหมด คนนึงให้ยาเสริมภูมิ อีกคนบอกให้ยากดภูมิ ค่าเม็ดเลือดแดงน้องต่ำลงมากจาก 177,000 เซลส์ จนเหลือแค่ 46,000 เซลส์ จนมาถึงวันนี้ น้องอ่อนแอลงๆ เราเห็นสายตาที่เลื่อนลอยของน้องแล้ว ให้ตายเถอะ เราอยากรู้จริงๆว่า เขากำลังรู้สึกอย่างไร ทรมานแค่ไหน เราเข้าเว็บคนรักแมวของต่างประเทศ ทุกคนมาร่วมกันอธิฐานให้ตี๋เป็นพัน เราเฝ้าหวังว่าแมวเราจะดีขึ้นด้วยแรงพลังจิตที่ทุกคนส่งมา และเราได้บนขอไว้กับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ หากน้องรอด เราจะบวช 7 วัน และเราขอทอนชีวิตเราให้สั้นลง 1 ปี นั่นเท่ากับว่าเขาจะอยู่ต่อไปอีก 7 ปี แต่ ปาฏิหารย์จะมีจริงหรือ?  คนรอบตัวเราเฝ้าบอกให้เรายอมรับความจริง และทำใจ มันยากเหลือเกินที่จะทำใจรับการสูญเสียติดๆกันหลายๆครั้ง เราจะไม่ไหวแล้วค่ะ วันนี้เรามีคความหวังแค่ฟางเส้นสุดท้าย เราเอาน้องกลับบ้าน และยุติการรักษาทั้งหมด แต่เราหันมารักษาด้วยวิธีแบบแผนโบราญแบบหยินหยาง ใครจะว่าเราบ้า เราก้ยอม เราไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เราจะลองค่ะ   มีคุณหมอรักษาสัตว์ท่านนึงบอกเราให้ใช้....บางอย่าง และร่วมกับ.... และทุกสิ่งที่ให้เขากินนั้น ปลอดเคมีย์ ไม่มีการให้ยาฉีดยาอะไร ไม่มีการเจาะระบายน้ำจากช่องอก ช่องท้องอะไรอีกแล้ว พอแล้ว เราบอกกับตัวเอง เราจะอยู่กับเขาจนวินาทีสุดท้าย ให้เขาหลับอยู่กับเรา ให้เขาเห็นหน้าเรา คนที่ไปรับเขามา คนที่เขาจ้องมองไม่วางตาในวันที่เจอกันวันแรก เราวางเขาสองตัวที่เบาะหน้าคู่คนขับ เขาสองตัวต่างนั่งหมอบแล้วหันมามองเราทั้งสองตัว ในดวงตาที่ไร้เดียงสาเหมือนจะมีคำถามว่า จะพาพวกเราไปไหน  เราจำได้ว่าเราบอกเขาว่า เราจะไปอยู่บ้านของเรานะ เจ้าสองตัวจะได้มีบ้านที่อบอุ่นมีคนที่รักเจ้า ไม่ต้องกลัวนะ ...มันเพิ่งผ่านมาไม่นานนี้เองวันนี้  นี่เขากำลังจะจากเราไปแล้วหรือ มันเจ็บเหลือเกิน ทุกคนคิดว่า เราควรทำยังไงดีคะ..?  เราควรจะทำยังไงดี...?  ใครก้ได้บอกเราที โรคนี้มันต้องตายอย่างเดียวเท่านั้นจริงๆหรือคะ ?