ในเรื่องนี้หลายๆคนอาจจะมองว่าบ้านนี้ วันๆก็นั่งกินข้าว นั่งดูทีวี ไม่เห็นมีบทบาทอะไร

แต่รู้สึกได้อย่างหนึ่ง ว่าบ้านกรกัณต์ ที่ตอนเปิดเรื่องดูเหมือนเป็นคนขี้โกง ติดการพนัน ไม่ทำงานทำการ แถมมาโกหกกงสีอ้างลูกเอาเงินไปซื้อรถ ซึ่งดูแล้วเหมือนจะเป็นตัวแทนของความเลวร้ายตามคติแบบไทยๆเนี่ย

เรากลับพบว่า ฉากบ้านบ้านกรกัณต์ เหมือนเซฟโซน เหมือนที่ๆปลอดภัยที่สุดในตระกูลเลย

บ้านประเสริฐ ใหญ่โต โอ่อ่า ประตูไม้สักบานเบ้อเริ่ม หินอ่อนทั้งหลัง แต่แทบไม่มีคนอยู่บ้าน พ่อไปทาง ลูกไปทาง แม่ไปทาง อึมครึมตลอดเวลามีแต่คนใช้อยู่บ้าน สังเกตดีๆว่าเวลาคนในบ้านนี้ จะถามหาสมาชิกในครอบครัวว่าใครไปไหน ใครอยู่บ้าน จะถามเอากับแม่บ้าน และคนขับรถ ไม่มีใครรู้ว่าใครจะไปไหนยังไงเลย

ป้านกู๋เมธ มีเงินทองเป็นร้อยล้าน แต่บ้านเก่าคร่ำครึเหมือนจมอยู่กับอดีต ติดอยู่กับอดีตทั้งเจ้าของบ้านและตัวบ้านเลย

บ้านภัสสร หรูหราใหญ่โตไม่แพ้บ้านประเสริฐ แต่บรรยากาศมืด สลัว คนในบ้านมีความลับ มีเบื้องหลังปิดบังกันตลอดเวลา ไม่ไว้ใจกัน ไม่มีใครไว้ใจใคร

บ้านอาม่า ลึกลับ ใหญ่โต แต่ว่างเปล่ายิ่งกว่าบ้านประเสริฐ ไม่เห็นเงามนุษย์คนอื่นเลยนอกจากอาม่ากับเตี๋ยว

บ้านนิภา ก็เหมือนหลุดมาจากมิวสิควิดิโอ อบอุ่น ชวนฝัน ดูมีความสุข แต่เป็นความสุขที่ไม่จริง เหมือนฝันดีตื่นหนึ่งที่นานๆทีถึงจะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา


มีแต่ฉากบ้านกรกัณต์นี่แหละ ที่ดูอบอุ่น สวยงาม ทันสมัย โปร่งใส ไม่มีอะไรต้องปิดบัง พอดีตัว คนในบ้านเฮฮาปาร์ตี้ ไปเที่ยวกัน ไม่ขัดแย้งกับใคร ไม่กดดันคนในบ้าน ขนาดถามเรื่องเมียกู๋เมธฆ่าตัวตาย กรกัณต์ยังบอกลูกสบายๆเลย ในขณะที่เรื่องเดียวกันทำเอาอาม่าอาละวาด

ที่เห็นว่าบ้านนี้เอาแต่นั่งกินข้าว แต่สังเกตดีๆ ในเรื่องนี้แทบไม่มีฉากบ้านอื่นได้นั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา มีความสุข คุยเล่นหัวกันแบบบ้านกรกัณต์


ซึ่งสำหรับสถาบันครอบครัว สิ่งสำคัญที่สุดอาจจะมีแค่นี้ บ้านกรกัณต์ที่ดูเหมือนสัญลักษณ์ของความเลวร้ายในตอนต้นเรื่อง กลับรักษาสิ่งนี้ไว้ได้ดีที่สุด