ครั้งแรกที่เจอผญ.คนนี้ ตั้งแต่เรียนปีหนึ่ง ไม่เคยชอบเลย เพื่อนพูดให้ฟังว่าคนนี้ ตอนนั้นผมก็เฉยๆเพราะเพื่อนผมก็ชอบอยู่ แต่อยู่ๆพอมาวันไหว้ครูปี2ของ รร. ผมก็ได้นั่งคนนี้อีก ผมเห็นเขาน่ารักดี เขาติดกิ๊บสีๆ 90's ผมก็คิดว่าเขากล้าติดได้ไง555555 ผมก็เลยรอเขาหันหลัง ผมก็ทำมือไอเลิฟยูให้ แต่เขาไม่เห็น แต่เพื่อนผมรู้จักเลยบอกเขาว่ามันทำแบบนี้ให้อะ แล้วเขาก็ทำหน้าขำแปลกๆ ผมก็คิดว่าจะมองหน้าเขายังไงดี พออีกสองวันต่อมา ผมแอดไปแล้วเขารับ ผมก็เลยโบกมือในเฟสไป แล้วเขาโบกกลับ แต่ที่ผมน่าเสียดายตอนนั้นคือเขามีแฟนแล้ว! ซึ่งตอนนั้นก็คิดไว้แล้วว่าไม่ได้คุยกัน แต่ไม่รู้ทำไมยังคิดจะทักเขาไป แล้ววันแรกที่ทักไปเขาก็ตอบบ้างแล้วก็ไม่ตอบจนถึงอีกวันตอนเช้า ผมก็คิดว่าเขาคงไม่อยากคุยแล้ว หลังจากนั้นเราคุยกันทุกวัน และเราแอบไปดูหนังด้วยกันและนอนด้วยกัน แต่ตอนนั้นไม่มีอะไรเพราะเขาบอกว่าเขากลัวมองหน้ากันไม่ติด ทุกวันหยุดเราจะมาเจอกันที่บ้าน แต่ที่รร.เราจะคุยกันไม่ได้ จนความรู้สึกของผมมันมากขึ้นเรื่อยๆ ผมบอกเขาเสมอว่าไม่ได้อยากให้เลิกกันเพราะเรา อยากให้เลิกเพราะเรื่องส่วนตัว แน่นอนรู้ว่ามันผิด แต่เรื่องแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้ และไม่เคยกดดันเขา จนถึงวันนึ่งเราคุยกันอยู่ดีๆเขามาบอกว่าเขาเลิกกันแล้ว ทีแรกเราอึ่งเพราะมันเร็วเกินไป หลายๆอย่างมันจะเปลี่ยนไป เขาบอกเขาคิดดีแล้วเขาไม่เป็นไร แล้วเขาก็เปลี่ยนไปจากผมตั้งแต่ตอนนั้นและมันบั่นทอนความรู้สึกผมขึ้นจริงๆ คืนแรกเขาบอกผมว่าเขานอน แต่พอตี4เขาก็ยังไม่นอน เขานอนไม่หลับ แล้วเขาก็เพ้อถึงแฟนเขาบ่อย เพื่อนของเขาก็ยังให้ไปคุยบ่อยๆ ผมรู้นะ มันเจ็บจริงๆ แต่ก็ทำใจไม่ได้เพราะตัวผมก็รู้สึกกับเขาเหมือนกัน จนเพื่อนหลายๆคนมาพูดว่า เดี๋ยวแฟนเก่าเขากลับมา แล้วเขาก็กลับไปดีกันเหมือนเดิม ผมเลยตัดใจสินใจบอกเลิกคุยเขาสองวันต่อมา ผมจะตัดใจตัวเองแล้ว แต่คำพูดเขาคำนึ่งบอกว่า อย่าไปเลย ทำให้ผมนั้นร้องไห้และพร้อมกับความรู้สึกว่าไปไม่ได้จริงๆ แต่มันไม่ได้หยุดแค่นั้น เรื่องที่เขาชอบเล่าเรื่องแฟนเก่าเขาให้ฟังนั้นพอจะรู้ว่า ยังไงเขาก็ต้องกลับมาตลอดไม่ว่าจะเหตุผลอะไรก็ตาม แล้วเขาก็แอบไปคุยกันบ่อยๆ :'( ผมรู้นะด้วยอายุเท่ากัน และรู้นิสัยเขาทำให้รู้ตลอดว่าเขารู้สึกยังไง เขาจะเปลี่ยนไปทุกครั้งเมื่อแฟนเก่าเขาทักมา ทำให้รู้ในตอนนั้นว่าผมไม่มีความหมาย และผมท้อมากและร้องไห้บ่อยมาก และพอหลังจากนั้นมา1เดือน ผมไปเที่ยวกับครอบครัวเขาครั้งแรกที่สวนสน ผมรู้สึกดีมากที่มันชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ และเขากลับมาบอกว่าเขาจริงจังนะ ทำให้รู้สึกดีใจขึ้นไปอีก แต่ไม่จบแค่นั้น เราต้องหลบเพื่อนของเขาทุกคน เพราะเพื่อนเขารับไม่ได้เพราะเราเป็นทอม และแอบคุยกับเขาจนทำให้เขาเลิกกับแฟนเขา ส่วนตัวเราเราคิดตลอดว่าเราเป็นผช. ไม่ได้รู้สึกแปลกอะไร แต่ก็เข้าใจตลอดว่าเพื่อนเขารับไม่ได้และจะไม่ยอมรับ เราหลบกันแบบนี้มาจะ5เดือนในอีกไม่กี่วัน แล้วเราก็คิดจะอยู่อย่างงี้จนกว่าจะเรียนจบอีก1ปี จากความรู้สึกผมจริงๆ เหนื่อยมากในทุกๆเรื่อง ส่วนมากที่ทะเลาะกันจะเป็นเรื่องคนอื่นตลอด ทั้งเรื่องเพื่อน และเรื่องแฟนเก่า และถึงเด็กที่เขาคุยเพราะเขาต้องคุยเพื่อไม่ให้เพื่อนเขาคิดว่าคุยกับเราอยู่ เราก็ต้องยอมให้เขาคุย ซึ่งรู้ว่ายังไงมันก็ต้องรู้สึก เรารักเขามากๆ หลายๆอย่างเขาเป็นคนแรกที่ให้เราแบบนี้ เรานอนด้วยกันเป็นสิบๆครั้ง!!! แต่อย่างที่บอกเราก็ไม่รู้ว่าจะเรียกความสัมพันธ์นี่ว่ายังไง เขาซึ่งไม่เคยชอบแบบนี้เลย เราก็คิดบ้างอยู่แล้วว่าเราจะไปสู้ยังไง เขาเคยมีทุกอย่าง แต่ไม่ใช่ว่าเราจะอยู่นิ่งๆ เราพยายามทุกๆอย่าง เราชวนเขาคุยตลอด ตามใจทุกที่ มีเวลาให้ ทั้งๆที่เราเคยเป็นคนติดเพื่อนติดเที่ยวมาก แต่เราไม่ไปเลยเพราะเราเกรงใจเขามากๆ ทำให้ไม่อยากไปไหนเลย ไม่อยากให้เขาโกรธและทะเลาะกัน จนเสียความรู้สึก ความสัมพันธ์ตอนนี้มันคงที่ ที่เรามีแค่กันและกัน และอยู่ด้วยกันตลอดหรือตอนว่าง เราไปแต่ที่บ้านเขา ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเขาจะทนอยู่แบบนี้ได้นานแค่ไหน แต่ถ้าเป็นเรา เราตอบเลยว่าเราพร้อมกับคนนี้ ถึงแค่ตอนนี้มันจะ5เดือน แต่ความรู้สึกมันล้นมีแต่คนนี้ที่ทำให้สบายใจและมีความสุขตลอด ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรเขาก็คอยช่วยและถึงตอนนี้จะไม่มีอะไรเลยเขาก็ยังอยู่กับเรา เขาเป็นคนที่น่ารักจริงๆ ทั้งความเป็นกันเอง และเล่นกันจนเหมือนเพื่อน อาบน้ำด้วยกันทุกวันที่อยู่ด้วยกัน!!! เป็นพี่น้องให้คำปรึกษาทุกเรื่อง และเตือนเขาถึงแม้จะฟังรึป่าวไม่รู้ เพราะเขามีความรู้สึกที่เด็กกว่าเรา สุดท้ายนี้ก็อยากให้รู้ว่า รักมากๆนะถึงแม้ว่าเรื่องของเรามันจะเริ่มต้นมาไม่ดี แต่ทำยังไงได้ มันทำให้เราต้องเจอกันและผ่านอะไรไปด้วยกันมากมายซึ่งถ้าให้พิมทั้งหมดมันคงเยอะมากๆ แต่ขอให้อยู่เท่าที่มันจะอยู่ได้ และจะทำทุกอย่างให้มีความสุขที่มีเรามากกว่าตอนนั้น