เนื่องจากขากลับช่วงหัวคำ่คนหนาแน่นมาก ยืนมาตลอดทางเป็นปกติ จู่ ๆ เย็นวาบ หวิว ๆ แปลกแล้วเราก็เป็นลมไป อาการออกตั้งแต่บน BTS สถานี อ่อนนุชแล้ว งงตัวเองเหมือนกัน อากาศก็ไม่ร้อน ไม่ได้อดข้าวด้วย จู่ ๆ มันก็เป็นขึ้นมา ขอบคุณกระเป๋ารถเมล 142 มาก ๆ ที่ช่วยพยุง
หาที่นั่งให้ และคนบนรถที่บริจาคยาดมให้ค่ะ ซึ้งใจมาก มีพี่ทอมอยู่เป็นเพื่อนที่ป้ายรถเมลจนกว่าพ่อจะมารับ แล้วก็มีคุณลุงที่อยู่ในเหตุการณ์นำ้ใจงาม ไปบอกพ่อว่าใช่ลูกคุณหรือเปล่าที่เป็นลม ให้ลองไปดูที่ป้ายรถเมล แล้วก็ใช่จริง ๆ จำชื่อใครไม่ได้เลย เพราะสภาพตอนนั้นแย่มาก หน้ามืด มองอะไรเป็นสีดำ ๆ

ถ้าไม่ได้รับการช่วยเหลือคงแย่แน่ ๆ ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ