ยาวหน่อยนะคะ
ความสัมพันธ์ที่ เวลามีเขาอยู่เราก็รำคาญ เบื่อ แต่เวลาที่เขาเลิกยุ่งกับเรากลับเป็นเราเองที่คิดถึงเขา

คือเรื่องมันเกิดจากเรากับเพื่อนในคณะคนหนึ่งรู้จักกันมานานแล้วเริ่มแอบมองกัน เริ่มคุยกัน
เขาดูแลเอาใจใส่เราดีมาก คอยตามใจไม่เคยทำให้เราโกรธ แต่พอเวลาผ่านไปเรารู้สึกว่าเราเริ่มอึดอัด
เริ่มเบื่อที่ต้องโดนเขาตามไปทุกๆที่ เบื่อที่ต้องรายงานตลอดเวลา และโดยความที่โสดมาเกือบ 3 ปี
เราก็คงชินกับการอยู่คนเดียวมากเกินไป

สุดท้ายเราก็เลิกคุยกัน ตอนแรกที่เลิกคุยเราสบายใจมาก รู้สึกว่าไม่โดนคอยตามอีกแล้ว แต่พอนานๆไป
เราก็เริ่มกลับมาคิดถึงเขาอีก แล้วก็กลับไปคุยกันอีก พอเบื่อก็เลิกคุย แล้วก็คิดถึงอีก กลับมาคุยอีก วนอยู่แบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา

ถ้าถามว่าเรารู้สึกดีกับเขามั้ย เรากล้าบอกเลยว่าเรารู้สึกดีมากๆ รู้สึกแพ้ผู้ชายคนนี้มาก ที่เขาคอยเอาใจใส่เราดูแลเราดีที่สุด
แต่บางครั้งมันก็รู้สึกเบื่อขึ้นมาดื้อๆ

เราเคยคิดว่าถ้าเกิดปล่อยให้เขาไปเจอคนอื่น เราก็ยอม พยายามตัดทุกอย่างออกไป แต่มันก็วนกลับมาคิดถึงเขาอีกรอบ
ตัดไม่ขาดเลยจริงๆ

บางครั้งที่กลับมาคุยกันเราก็อยากจะพูดหวานๆ หยอดมุขอะไรให้บ้าง แต่มันก็รู้สึกเขินทุกที ไม่ชินเลย
เวลาจะทำอะไรที่ไม่ได้ทำมานานมาก มันรู้สึกแปลกๆทุกที

เราควรทำยังไงหรอคะ ในใจเราอยากจะเปิดอกคุยกับเขาให้รู้เรื่องไปเลย เราไม่อยากให้เขาหายไปเลย
ถึงมันจะเห็นแก่ตัวไปสักหน่อย อยากจะกลับไปคุยเหมือนเดิม คุยจนสุดท้ายได้คบกัน เราต้องทำยังไงให้เราไม่รู้สึกเบื่อ ?
หรือเราต้องทำยังไงกับความสัมพันธ์ที่จะตัดก็ไม่ขาด จะต่อก็ไม่ติด แบบนี้ดี ??

ช่วยตอบเราหน่อยนะคะ อย่าด่าเราเลยแง