ขอเล่าน่ะครับว่าทำไมผมถึงติดบุหรี่
ในตอนนั้นมัธยมต้นผมเจอปัญหาชีวิตหนักจากอดีต(ทุกอย่างมันเเย่ไม่มีใครคบ ไม่มีใครสนใจแม่ยังชอบบอก    เกิด มา ทำไม )เเถมพ่อติดคุกอีก(ขอไม่เล่าไหมถึงติด)เเล้วความอยากรู้อยากลองเพราะ เราอยู่กับเเก็งอันตพาลได้ยินรุ่นพี่เล่ามา'บุหรี่ช่วยได้เครียดๆอะดูดเลยโล่ง'เราเลยเเอบขโมยบุหรี่(ญาติขายของชำ)มาดูดตัวหนึ่งเพราะคงไม่ติด  เเน่นอนมีมวนเเรกย่อมมีมวนสองเเต่ห่างกันเกือบเดือนเพราะเราตัดใจได้เเต่ ความเครียดมันเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง+กับภาวะซึมเศร้าเลยดูดไปอีกเดือนเดียวสองตัว จากนั้นก้ลาขาดเพราะเพื่อนบังคับให้เลิก เเต่พอม.3เพื่อนคนนี้ตีตัวออกห่างเพราะเหมือนเขาจะชอบเรามั้งเเล้วเราเจ้าชู้เลยกลายเป็นกึ่งๆตัดเพื่อน ข้างบ้านดูดบุหรี่หนักขึ้นเราพอทนได้  จนไม่ไหวเจือนตายมากมันเเบบหายใจไม่ออก เครียด นอนไม่หลับ จนไม่ไหวเเต่ไม่ได้ดูดบุหรี่จริงเพราะไม่รู้จะหาที่ไหนเลยเอากระดาษสมุดเรียนมาม้วนๆดูดเลยจุดไฟเล่นควันไปเเก้อยาก ทำแบบนี้สามเดือนครั้งไม่ก้นานทีเพราะเราเลิกกไม่ได้
จนถึงตอนนี้ม.ปลายเราต้องมีเรียนรด.แล้วมีรถโรงเรียนไปรับส่งคนขับดันดูดบุหรี่ เพื่อนในกลุ่มสมัยม.ต้นก้ชอบโพสในเมสเซนเจอร์รูปบุหรี่ ไหนจะข้างบ้านที่ชอบดูดบุหรี่เเล้วกลิ่นเข้าบ้านเราคือห้องน้ำมันติดกันเเล้วบ้านมันทรุดเลยมีรอยเเยกทำให้ควันมันเข้ามา  คือเราพยามสุดจนเพื่อนหลอกให้ไปหาไปทำงานเเต่มันหลอกให้รอจนเที่ยงเรามาถึงตั้งเเต่7โมงเศษ เลยเเอบซื้อบุหรี่มวนหนึ่งดูดไปครึ่งม้วนสติกลับเลยเลิกดูดเข้าบ้านล้างหน้าล้างปากเอาลูกอมมากินเพราะเราพกตลอดเเต่มันไม่ช่วย
ทรมาณทุกครั้งที่ได้กลิ่นมันเเบบอยากดูดมาก เเต่ฝืนจนเริ่มเรียนไม่รู้เรื่องบ้างครั้ง พอมีวิธีไหมครับที่จะทำให้เลิกได้ ไม่ก้ไม่ทรมาณอะครับ
ปล.ไปรดก้เจอทหารดูดบุหรี่เหมือนหนีไม่พ้น
เราเคยอยากบุหรี่จนกรีดข้อมือมาเเล้วเพื่อระบายความอยากความทรมาณเราเป็นโรคซึมเศร้าเพราะเราเก็บตัว เราไม่เข้าสังคมเพราะเพื่อนไม่คบเพราะเเต่ก่อนเราจน  อยากตายบ่อยๆเเต่มีสุนัขที่โตมาเป้นเพื่อน(เราโตมากับมันจริงๆเพราะพ่อเเม่ไม่สนใจจนพ่อจะเตะเราเพราเราทำไม่ถูกใจเขาตอนเด็กมันก้วิ่งมารับเเทนมันโดนเอาไปปล่อยมันก้กลับมาหาเรา อดด้วยกันกินด้วยกันเล่นด้วยกัน เรียกว่าเพื่อนคนเเรกที่เขาอยู่กับเรามากกว่าทุกอย่างในชีวิต)พอมันตายชีวิตผมก็พังเลยไม่เรียนไม่สนใจห่าไรเลย
เวลาดูดบุหรี่หรือกระดาษเวลาเห็นควันมันเหมือนควันนั้นมันเอาทุกอย่างออกไปมันเหมือนควันได้นำความทุกข์ออกจากสมอง

ผมพยามเเล้วเเต่มันหนีไม่ได้เหมือนยยิ่งหนียิ่งเจอ พยามเลิกเเต่มันก็ทรมาณมากผมคควรทำให้มันทรมาณน้อยสุดครั้บ หรือเลิกได้ครับ
ผมพยามเลิกเเล้วทั้งพยามให้ปากไม่ว่าง ไม่ดูรูปไม่คิดเเต่มันก้ไม่ช่วย