ก่อนอื่นต้องขออนุญาตออกตัวก่อนนะครับ

ผมเป็นเพียงนักวิเคราะห์ฟุตบอลสายมัชฌิมาปฏิปทา
ที่มุ่งเดินทางกลางแห่งความหวังดีเท่านั้น

ไม่มีเจตนาโจมตีเพื่อก่อให้เกิดความคิดเห็นที่แตกแยกแต่อย่างใด

ประมาณเป็นสายกลางแห่งความหวังดีที่อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆเท่านั้นนะครับ

ขออภัยท่านที่เชียร์ทีมรักที่อาจแวะให้เกียรติเข้ามาอ่านด้วย

หาก จขกท.วิเคราะห์ไม่ตรงใจท่านไปบ้างละกันนะครับ

เข้าเรื่องเลยนะครับว่า…
จากสถิติที่จ่ามูคุมทีมปิศาจแดง เข้าปีที่ 3 ซึ่งน่าจะมากกว่า 100 แมทย์นั้น

การปราชัยคาบ้าน ถือเป็นเรื่องปกติวิสัยที่แฟนๆยูไนเต็ด

เห็นจนชินชาคลับคล้ายคลับคลาที่ประชาชนคนไทยส่วนใหญ่มักรับประทานโจ๊กและโยกเด็ดปาท่องโก๋โปะเป็นอาหารเช้าประมาณนั้น

หากบริบทความพ่ายแพ้ปราชัยที่ทีมในอดีตเคยปราชัยในบ้านสมัยท่านเซ่อร์เฟอร์กูสั้น
มันจะดูว่านักเตะต่างทุ่มเทแรงกายใจแต่พ่ายแพ้ด้วยเหตุ ผู้รักษาประตูฝ่ายตรงข้ามเหนียว ยิงชนคาน เสาช่วยฝ่ายตรงข้ามหรือเหตุผล108  1,009
มันยาวและยอมรับได้ในความปราชัยของแฟนบอลปิศาจแดงใอดีต

ในทางกลับกัน
ณ ยุคแห่งสันติภาพในปัจจุบัน
ปัญหาของการละลายพฤติกรรมของกองหลัง
กับผู้รักษาประตูกลับยังคงเป็นปัญหาคาราคาซังในยุคจ่ามูอย่างเบ็ดเสร็จ

กองหลังเหมือนขาดจิตวิญญาณความรู้ใจไร้การประสานพลัง
ดั่งสะพานพระราม8 ที่เชื่อมฝั่งพระนครกับฝั่งธนบุรี

ระบบ 4-3-3 ไม่เหมาะกับการบริหารงานบุคคลในยุคจ่ามูโดยชอบธรรม

กองเชียร์ยูไนเต็ดในสนามที่เคยโหวกเหวกดีใจเสียงดัง กลับทำตัวนั่งนอนหลับสัปหงกยกคางเกาเท่านั้นละครับ

ระบบยุคLVG ที่ใช้ระบบ 3-5-1-1 หรือ 4-5-1
ยังมีความเป็นรูปธรรมและเขยิบใกล้เคียงความสำเร็จยุครุ่งโรจน์ของผีแดง
ที่มักใช้ระบบ4-4-2  ปีกซ้ายขวาทำลายระบบฟูลแบ๊คของฝ่ายตรงข้ามอย่างเป็นรูปธรรม

หากฟอร์มกองหลังที่ 3 วันดี4 วันไข้ในถ้วยยุโรปยังเฉกเช่นเป็นแบบนี้

มันจะมีผลกระทบต่อสภาพกำลังใจของนักเตะว่าจิตวิทยาการบริหารทุนมนุษย์ของจ่ามูทุกวันนี้  ยังพอจะเอาทีมอยู่หรือไม่?
หรือสมควรถูกไล่ออก/ปลดออกก่อนปีใหม่ที่จะถึงนี้

น่าติดตามข่าวสารค่ายปิศาจแดงแห่งนี้เป็นรายวันจริงๆครับ

ขอบพระคุณท่านที่ร่วมให้เกียรติสนทนาด้วยนะครับ

คิดต่างได้แต่ไม่แตกแยกเท่านั้นนะครับ

พบกันใหม่ได้ที่ มูรายวัน (3) ในวันต่อๆไปนะครับ