สวัสดีค่ะวันนี้เรามีเรื่องอยากมาเล่าให้ฟัง เราอยู่ ม.3 ปลายภาคเทอมเเรกที่ผ่านมาเราสอบได้เกรดเฉลี่ย 3.81 ได้อันดับที่ 22 ของห้อง(ต้องขอบอกไว้ก่อนว่าห้องเราเป็นห้องพิเศษนะคะคล้ายๆประมาณว่าห้องเด็กเรียนเก่ง)ตอนให้คะแนนแม่ดูแม่บอกว่าทำไมได้ตั้งที่ 22 เราก็เงียบไม่ได้พูดอะไรเพราะเรารู้สึกเหนื่อยที่จะอธิบายค่ะยิ่งโตก็เหมือนไม่ค่อยอยากพูดกับใครชอบเก็บไว้คนเดียวตลอดค่ะคือสำหรับเราเรายอมรับว่าอันดับที่ของเราแย่ลงจริงค่ะ(ห้องมี36คน)แต่เราแค่ไม่เข้าใจแม่ว่าทำไมไม่ดูที่เกรดเราว่าเกรดเราไม่ได้แย่อะไรมากมายทำได้ขนาดนี้เราภูมิใจมากๆเลยแต่มากลับไม่เห็นอะไรเลยที่เขาดูอันดับที่เพื่ออะไรหรอคะอยากให้ลูกได้ที่ดีๆเพื่อเอาไปอวดคนอื่นหรอหรืออะไร พอใกล้เปิดเทอมเขาก็บอกว่าเทอมสองต้องตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้เพราะเทอมแรกเราเรียนไว้แย่เราก็เลยถามว่าแย่ตรงไหนคนอื่นได้แย่ได้แค่ 3.6กว่าๆก็มีแต่แม่เราบอกว่าก็ได้ตั้งที่ 22 เราเลยสวยกลับไปว่าได้เกรดตั้ง3.81 มันแย่ตรงไหนแล้วเขาก็เงียบไปเลย คือเราไม่เข้าใจแม่เราอะค่ะเรารู้นะคะว่าเขาอยากให้เราได้ดีแต่คือที่เราทำมันก็สุดความสามารถเราแล้วได้ขนาดนี้เขายังไม่พอใจอีกหรอ แม่คนอื่นลูกได้แค่3กว่าๆเขาก็ชมลูกละค่ะว่าไม่เป็นไรเก่งแล้วแต่กลับแม่เราคำว่าไม่เป็นไรคำว่าเก่งแล้วไม่เคยออกจากปากเขาเลยคำปลอบใจคำที่ให้กำลังใจไม่เคยมีเราเหนื่อยมากค่ะท้อตลอดร้องไห้แทบทุกวันมีปัญหาอะไรก็ปรึกษาใครไม่ได้เก็บไว้เองคนเดียวตลอด คิดอยากฆ่าตัวตายหลายๆรอบก็มี เดี้ยวนี้อยู่บ้านก็กลับกลายเป็นคนเงียบๆไปเลยไม่ค่อยพูดจากับใคร แต่พออยู่โรงเรียนเวลาได้อยู่กับเพิ่อนก็จะเฮฮามีความสุขตลอด (แบบนี้จะเป็นโรคซึมเศร้าไหมคะเนี่ย555)ที่เรามาตั้งกระทู้นี้ก็เพื่อที่จะต้องการระบายค่ะอย่างที่บอกเราไม่สามรถระบายหรือปรึกษาอะไรกับใครได้เลยบวกกับอยากได้ความคิดเห็นของคนอื่นในเรื่องแบบนี่และคุณพ่อคุณแม่คนอื่นๆด้วยค่ะว่าเขาคิดยังไงกับเรื่องแบบนี้
.
ขออภัยหากแท็กห้องผิดนะคะ