คือเรื่องมีอยู่ว่า ผมคุยกับคนนึง โอเคเราก็คุยกันมาสักพักเค้าก็รู้ว่าผมชอบเค้าแต่เค้าก็มีคนคุยด้วยเยอะ เค้าชอบเพ้ออะครับ เพ้อถึงคนอื่นที่ไม่ใช่ผม แรกๆผมก็ทนพอบ่อยครั้งผมก็เบื่ออะ มันจุกๆ ผมก็เลยเลือกที่จะหายไปเอง เวลาเราเจอกันที่มหาลัยเค้าก็ทำตัวปกตินะครับ หลายๆคนก็รู้ว่าเราคุยกัน พอเค้าทำปกติกับเรา มาคุยมาเล่นนู่นนี่นั่น สุดท้ายผมก็กลับไปคุยกับเค้าอีกเป็นแบบนี้หลายรอบเลยครับ ผมเดินออกมาเองพอเค้ามาคุยนิดหน่อยผมก็เดินกลับเข้าไปเองง่ายๆ มีครั้งนึงเราก็เลิกคุยกันอีก แล้วอีกไม่กี่วันเค้าก็ทักมาอีก มาบอกว่าขอให้เราอยู่ได้ไหม ผมก็อ่อนไหวอะครับ สุดท้ายก็กลับไป ผ่านไปไม่กี่วันก็เหมือนเดิม ผมเลยตัดสินใจถามเค้าตรงๆว่าสรุปคิดอะไรกับผมไหมหรือเราเป็นอะไรเพื่อนกันหรอ เค้าก็ตอบกลับมาว่า ก็ไม่ได้คิดอะไรหนิ เธอคิดไปเองทั้งหมด ณ ตอนนั้นผมโมโหครับ55555 โกรธมากคืนนั้นร้องไห้ทั้งคืน วันรุ่งขึ้นก็ต้องเจอกันอีกผมซึมเลยครับเรียนไม่รู้เรื่องเลย แต่เค้าทำตัวปกติร่าเริงเหมือนเดิมผมเลยคิดได้วันถัดไปผมก็หายเลยไม่แสดงความเสียใจอะไรอีกหัวเราะ ยิ้ม ปกติเลยครับ พอผ่านไปเดือนกว่าๆเราก็กลับมาคุยกันอีกครับ555555555555555555เห้อก็เหมือนเดิมครับ แต่ตอนนี้เวลาเค้าเพ้อหรือเค้าเป็นอะไรผมเฉยๆมากครับ ไม่รู้สึกจุกหรือเสียใจอะไรแล้ว ใจนึงก็ไม่อยากยุ่งแล้วครับ แต่เราต้องเจอหน้ากันทุกวันเลย มันก็ต้องคุยกันอะครับ ถามว่าผมเป็นเพื่อนกับเค้าได้ไหม ก็ไม่ได้หรอก ไม่รู้สิ มันเฉยๆแบบสนิทใจไม่ได้อะ



👉🏻 ผมควรทำไงดี


//ด่าได้แต่อย่าแรงนะครับ
//ขอบคุณครับที่สละเวลาเข้ามาอ่านกัน 🙏🏻