ทุกคนคงเคยผ่านความรักช่วงม.ต้นมาทุกคนอยู่แล้วใช่มั้ยครับ
ผมก็คนหนึ่งที่ผ่านตอนนั้นมา แต่มันก็แปลกน่ะครับ ทำไมตอนนั้นมันมีความสุขมาก ตอนที่ผมเรียนอยู่ม.ต้นผมก็ได้คบกับผู้หญิงคนหนึ่งความรักก็เริ่มจากการเป็นเพื่อนนี้แหละครับ คบกันตามประสาเด็กคบกันมาเป็นปีๆ แต่ก็ไม่เคยทำอะไรเกินเลยน่ะครับ ความรักตอนนั้นบริสุทธิ์จริงๆ มากสุดก็แค่จับมือ และก็ไปดูหนังด้วยกัน แต่สุดท้ายเราสองคนก็เรียนจบ ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปเรียนต่อคนล่ะที่ เอานามสมมุตแล้วกันน่ะ ว่าบี เราสองคนเรียนจบม.ต้น บีก็ไปเรียนต่อที่อื่น ส่วนผมก็ไปที่หนึ่ง อย่างว่าล่ะครับระยะทางมันห่างกัน ความสัมพันธ์เลยเริ่มห่าง 555 แต่ผมก็ไม่เคยลืมบีเลยน่ะครับก็คุยกันทุกวันช่วงนั้นมันเป็นช่วงที่บีบีดังๆ แต่เขาไม่ได้ใช้บีบีผมใช้อยู่คนเดียว เราสองคนก็ได้แต่โทรคุยกันแต่นับวันมันยิ่งห่างไปเรื่อยๆ เราสองคนได้ตกลงว่าจะห่างกันลองดูใครจะมีแฟนก็ได้ แต่เราสองคนมีพันธสัญยากันน่ะครับว่าถ้ายังไม่มีแฟนทั่งคู่เราจะกลับมาคบกันอีก  ลืมบอกว่าผมไปเรียนสายอาชีวะธรรมดาของผู้ชายแหละครับเวลามันผ่านไปนานมันก็เหงาช่วงนั้นผมได้คุยกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งในบีบี เลยได้ไปคบกันผู้หญิงคนนั้นคบกันมาจนเรียนจบ นั่นแหละครับพันธสัญยาที่ผมกับบี มันก็เลยจบลงตรงนั้นโดยที่ผมกับบีไม่ได้บอกลากันเลยสักคำ แต่กับผู้หญิงอีกคนที่คบกันอยู่ไม่นานก็เลิกกัน แต่ผมก็รู้แหละครับว่ามันกลับไปคบกับบีไม่ได้อีกแล้ว จากนั้นผมก็โสดมาเรื่อยๆ ก็ไม่ได้ติดต่อกับบีอีกเลย เพราะผมรู้สึกผิดกับบี เลยไม่กล้าทักไปอีกเลย
หลังจากนั้นก็โสดมาตลอดก็มีผู้หญิงเข้ามาน่ะครับก็มีคบๆเลิกๆ จนผมเรียนจบ ปวส. ผมก็ไม่ยังไม่มีใครแต่ไม่รู้ทำไมผมยังคิดถึงบีอยู่ตลอดไม่เคยลืมเธอเลยมันเหมือนกับความรักของเรามันยังไม่จบดี แต่ตอนนี้บีเรียนมหาลัยแห่งหนึ่ง ชีวิตของบีก็กำลังจะไปได้ดีผมก็ไม่กล้าจะบอกบีหรอกน่ะว่าผมยังคิดถึงบีอยู่ ยังไม่เคยลืมบีเลย แต่ปัจจุบัน ล่าสุดอยู่วันหนึ่ง ผมนอนหลับผมฝันถึงบี ผมก็เลยทักบีไปในเฟสบีก็ตอบแต่เขาก็คุยกับเราเหมือนเพื่อนเลยน่ะ แต่ผมคงไม่กล้าบอกบีหรอกน่ะครับว่าผมยังคิดถึงยังอยากกลับไปหาเค้าอยู่ผมกลัวเสียเพื่อนไป แต่ผมก็คิดน่ะครับว่าถ้าผมไม่ได้บอกเธอแล้วเธอไปมีแฟนผมคงเสียใจมากแน่ๆครับ    


  (ผมควรทำยังไงดีครับ บอกผมที)

  😢😢😢