คบกับแฟนมาตั้งแต่มัธยมจนจะจบมหาลัย รักเขาแม้เขาจะไม่มีอะไร ไม่เคยได้อะไร ผ่านช่วงเวลาทุกข์สุขด้วยกันมาตลอด มีก็มีด้วยกันอดก็อดด้วยกัน
ตอนป่วยก็ดูแล ตอนมีปัญหาตอนร้องไห้ตอนท้อก็อยู่ข้างๆกัน
ทุกคนมีหน้าที่เหมือนกันเรามีหน้าที่รอ เขามีหน้าที่ไป
เราพอจะรู้นิสัยเขาตอนห่างกัน เราเคยขอร้องไม่ให้เขาไปฝึกงานที่ไกลกัน
เขาเลือกที่จะไป ด้วยเหตุผลอยากรับราชการ อยากให้ครอบครัว ให้เราสบาย เราก็ยินดี
ตอนนี้ชีวิตเขาดีขึ้นเรื่อยๆ เขามีความสุขกับสังคมรอบข้างที่เขาอยู่ ต่างกับเราที่ใช้ชีวิตเหมือนเดิมทุกวันรอคุยกับเขาทุกวัน
เราเป็นแค่แฟนยังไม่ได้แต่ง เราเชื่อในตัวเขาเชื่อคำพูด ถึงรู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีอะไรเป็นหลักประกันในชีวิตเลย
เรื่องการเรียนทางมหาลัยเราช่วยเขาทุกอย่าง เหลืออีกไม่กี่เดือนก็จะจบ เราอยากเห็นเขาประสบความสำเร็จไปพร้อมกับเรา
เราว่าเราทำสำเร็จนะ เราส่งเสริมเขามาจนวันนี้ วันที่เขาพร้อมจะไปจากเราแล้ว ด้วยเหตุผลที่ว่าเบื่อชีวิตไม่อยากมีใคร
เราไม่เข้าใจมากๆ ทั้งๆที่เรารักกันมาตลอดไม่เคยทะเลาะกันรุนแรง แต่เราก็ยอมรับในการตัดสินใจเขา
เขาไม่เคยทบทวนสิ่งที่เราทำให้ ความดีมีค่าเท่ากับศูนย์เลย ได้แต่ถามตัวเองว่าทำไมๆๆๆ
เราบอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันเจ็บตรงไหนแต่มันว่างเปล่ามากๆ ใจเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

ใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ้าง ทำไมเขาถึงตัดสินใจแบบนี้
เราผิดหรอ แล้วเราต้องทำยังไงต่อไป