ปัจจุบันอายุ 15 ปีค่ะ เป็นคนที่ชอบกดดันตัวเองมากๆชอบหวังสูงด้วยค่ะ โดยเฉพาะเรื่องเรียน
    ตอนเด็กๆปกติไม่ซีเรียสเรื่องนี้เท่าไหร่นัก พอตอนที่เราสอบเข้าม.1 (ป.6ไม่ค่อยจริงจังกับการสอบสักเท่าไหร่)แต่ถ้าถามว่าเราอ่านหนังสือไหม ก็อ่านนะคะ พอสอบเสร็จประกาศผลสอบว่าติดโรงเรียนไหม ไม่ติดสักที่เลยค่ะ มีญาติเราที่อายุเท่าเราเค้าสอบติดทุกที่เลย ช่วงนั้นโดนแขวะบ้างอะไรบ้าง ทำนองว่าเรียนที่เดียวกันทำไมไม่ได้? ไม่ได้สักที่เลยหรอ? เรียนก็ได้เกรด4นี่ ทำไมพลาดหล่ะ? อะไรแบบนี้ค่ะ เศร้ามากเลยช่วงนั้นแต่ดีที่พ่อแม่ยังเข้าใจเรา ให้กำลังใจเราอยู่ แต่ตอนนอนแอบได้ยินพ่อแม่แอบผิดหวังและเสียใจอยู่บ้าง(แต่ก็เข้าใจแหละค่ะมีลูกเค้าคงจะหวังอหละเนอะ)
     ต่อมาพอเข้าม.1 เราตั้งใจเรียนมากๆ จากเหตุการตอนสอบเข้าม.1 ทำให้เราปรับตัวเองให้ตั้งใจให้มากกว่านี้ เรียนคือเรียน เล่นคือเล่นค่ะ (แต่โรงเรียนที่เรียนก็ไม่ได้ดังสักเท่าไหร่นะคะ)ได้เกรดเฉลี่ยค่อยข้างดีเลยหล่ะค่ะ ก็จะโดนเปรียบเทียบกับทางญาติที่อายุเท่ากันว่าแบบเกรด4รร.นี้กับรร.นั้นมันคงคนละมาตรฐานกันแหละ?  

     ตอนนี้กวดวิชาเรียนพิเศษอะไรก็เรียนมาหมดแล้ว และตอนนี้ก็อยู่ม.3แล้ว จะสอบเข้าม.4 ค่ะ ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองขยันหมั่นเพียรแล้ว ยังรู้สึกกลัวว่ามันจะลูปมาอีกครั้งเลยค่ะ รู้ทั้งรู้ว่าอนาคตยังอีกไกลอยู่บ้าง แต่มันก็ยังอดที่จะคิดไม่ได้เลย พยามบอกตัวเองแล้ว แต่ยังกดดัน ยังหวัง และยังกลัวความล้มเหลวอยู่ค่ะ


—ใครพอมีวิธีให้ตัวเองไม่กดดันตัวเองจนเกินไป แต่ไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่มีมาบ้างคะ??


[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ปล.พ่อแม่ไม่ได้กดดันเรานะคะ เรากดดันตัวเองเอง อยากให้พ่อแม่ภูมิใจบ้าง พ่อแม่คงเหนื่อยที่ส่งเราเรียนแต่ยังไม่เคยทำให้พ่อกับแม่เห็นเลยว่าสิ่งที่พ่อแม่ทำสำเร็จไปบ้างรึยัง

ปล.2 นี่ก็ใกล้จะสอบเข้าม.4แล้วด้วยค่ะ (สอบเดือนพฤศจิกายนนี้แหละค่ะ)