คือตอนเเรกติดมหาลัยหนึ่งเเต่มันไกลบ้านเเล้วไม่ใช่กับสิ่งที่ตัวเองทำได้ เราก็เลยซิ่ว เรากลัวคนรู้ว่าซิ่วอย่างเพื่อนเราเราก็บอกเเต่นี้เราไปลงเรียนบางคอร์สมันของม.4 เเล้วเราปี 1 คือเราก็อายลึกๆในใจอะ พอพนักงานถามว่าเเบบลงให้น้องหรอเราก็เปล่าวเราเรียนเอง พนักงานบอกเห้ยนี้ไม่หน้าใช่ม.4นะ
เราก็ใจเสียเเล้ว ตอนหลังเราก็ไป ลึกๆในใจเราก็เเอบอายอะที่ต้องไปเรียนกับน้องๆ พนักงานอีกคนเขาเห็นหน้าเราประจำเขาบอกไม่บอกพี่เลยนะว่าเด็กซิ่ว
เเต่ไม่มีใครรู้หรอกจะจบคอร์สเเล้ว คือเราไปเรียนเนื้อหาที่ไม่เข้าใจตอนม.4 ใหม่เพราะตอนม.4ไม่ตั้งใจเรียนเเล้วว่าจะลงเนื้อหาม.6ทีหลัง เราค่อนข้างอายมาก เเต่กับเพื่อนๆรร.เราที่ไปเรียนมหาลัยเราบอกสนิทๆว่าซิ่วนะ เเต่คือเราไปเรียนกับรุ่นน้องขณะที่เด็กม.6 เขาลงเรียนพวกโจทย์กันเเล้ว คือเราเรียนครบทุกคอร์สยกเว้นม.4เทอม 2 เราเลยไปลงไว้ ผมรู้สึกว่าเราต้องอดทนปีหน้าผมจะเข้าไปเเล้วไม่ว่าติดที่ไหนผมต้องเข้าไปเรียนละจริงๆเพราะไม่ไหวเพื่อนเรียนมหาลัยกันเเล้ว เราคงทนเรียนกับรุ่นน้องไม่ได้เราเรียนกับรุ่นน้องๆมาตั้งเเต่ม.6 เเล้วสมัยม.6เราก็ไปเรียนกับรุ่นน้อง เพราะเราเริ่มเรียนพิเศษช้า