ตอนนี้เราอยู่ ม.6 ค่ะ เป็นเด็กวัยรุ่นทั่วไป แต่แม่ของเรากลับเอาแต่พูดว่า อย่าทำตัวเด่น อย่าเป็นแกะดำ  
เรื่องมันเริ่มชัดเจนขึ้นตอนเราอยู่ ม.3 แม่บอกให้เราเข้าวงโยฯของโรงเรียนให้ได้
แต่ตอนนั้นเราไม่ชอบเลยค่ะ แต่ก็เข้าเพื่อให้ท่านสบายใจ  จนตอนนี้ดนตรีเหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตแล้วค่ะ เรารู้สึกขอบคุณท่านเรื่องนี้มาก ตอนม.ต้น เราเป็นเด็กขี้อาย ไม่กล้าแสดงออกมากค่ะ เราไม่ไปกินข้าวโรงอาหารเลยเป็นเวลาสองปี ด้วยเหตุที่ว่าคนเยอะ เราหายใจไม่ออก รู้สึกอึดอัด ไม่รู้จะทำตัวยังไง เลยไม่เคยกินข้าวที่โรงอาหารของโรงเรียนเลยค่ะ ตั้งแต่เข้าวงโยฯเราก็ดีขึ้นมาก แต่กลับมีช่วงหนึ่งที่มีงานวงโยฯเยอะมาก จนเราเรียนไม่ทัน เกรดตก แม่เลยอยากให้เราออกค่ะ แต่ เราชอบมันแล้ว มันเป็นสิ่งเดียวที่เรารู้สึกไม่ไร้ค่าที่ได้ทำ เราเลยพยายามทำเกรดให้ดีขึ้นเพื่อจะได้ไม่ต้องออกค่ะ แต่มันยากมาก ยากมากจริงๆ เราเลยกลายเป็นคนไม่มีเพื่อนค่ะ เราไปไหนมาไหนคนเดียวเพราะคิดว่ามันเร็วกว่า พอเรียนเสร็จช่วงพักเที่ยง เราเอาเวลาไปอ่านหนังสือที่มุมไหนมุมหนึ่งของโรงเรียนคนเดียว ทำให้เราสื่อสารกับคนอื่นน้อยลง จนกลายเป็นคนพูดน้อยค่ะ การปลีกตัวไปอ่านหนังสือคนเดียวจนไม่มีเพื่อน เลยทำให้แม่พูดว่า "อย่าเป็นแกะดำ" เราเป็นแกะดำไปแล้วค่ะ ตอนนั้นเราเสียใจมาก แต่ไม่ได้แสดงออก เรากลับเข้าห้องแล้วมานั่งทบทวน ว่าสิ่งที่เราทำมันผิดตรงไหน จากนั้นเราเลยทำกิจกรรมให้เยอะขึ้นค่ะ เพราะจะได้มีคนรู้จักเยอะๆ มีเพื่อนเยอะๆ เราทำมันเยอะมาก ดนตรี กีฬา และวิชาการ จนเรากลายเป็นเป็ดค่ะ ไม่เก่งซักอย่าง จนเริ่มกลับมารู้สึกหดหู่อีกครั้ง เพราะเกรดเราตก แถมกิจกรรมก็ทำไม่ได้เต็มที่ เราเลยเริ่มใหม่ค่ะ ตั้งสติแล้วทำทีล่ะอย่าง เราเริ่มหาว่าตัวเองชอบอะไร เราชอบวาดรูปค่ะ เกียรติบัติเยอะมากเราได้ชนะเลิศมาเยอะ เราฝึกฝน แต่การวาดรูปคือการเพ้อฝันค่ะ แม่บอกกับเรา เราเลยหยุด เราเลยไปประกวดร้องเพลงค่ะ ได้รองชนะเลิศ เราดีใจมาก นั่นเป็นครั้งแรกที่จับไมค์ต่อหน้าคนเยอะขนาดนั้น แต่แม่กลับบอกเราว่า เวทีเล็กๆของโรงเรียน เสียเวลา นั่นเลยเป็นครั้งแรก และครั้งสุดท้ายที่เราประกวดร้องเพลงค่ะ เราชอบแต่งตัวค่ะ เราชอบแฟชั่น เราเอาเสื้อผ้ามาแมทกันมันสนุกมาก เราไม่เคยแต่งตัวโป๊ค่ะ วันหนึ่งเราไปซื้อของกับแม่ สิ่งที่เราใส่วันนั้นคือกระโปรงยีนสีขาวครึ่งเข่า เสื้อเชิ้ตสีฟ้า ร้องเท้าผ้าใบ พอกลับบ้านมา แม่กลับพูดว่าอย่าทำตัวเด่น เรางงมาก ทำไมเราทำไรไม่เคยถูกใจแม่ซักอย่างล่ะคะ เราตั้งใจเรียน เราเล่นตรี เราทำกิจกรรมทุกอย่างพยายามเปลี่ยนตัวเองให้ท่านชอบ ทำไมท่านถึงไม่ชอบเราคะ ข้อเสียตอนนี้ของเราคือไม่มีเพื่อนค่ะ เราไม่มีเพื่อนเลยค่ะ เพราะเราคุยกับพวกเขาไม่รู้เรื่อง ตอนนี้แม่ต้องการให้มีเพื่อนเหมือนคนอื่นเค้าค่ะ ทำไมเราต้องเหมือนคนอื่นคะ เราเป็นตัวเองไม่ได้หรอ ทำไมถึงเป็นแบบนี้คะ ยิ่งตอนนี้เรากำลังจะเรียนต่อ ยิ่งเครียดไปใหญ่เลย เพราะเราคือเป็ด เเล้วเราก็เหนื่อยแล้วด้วยตอนนี้