คือเราเป็นคนที่ชอบคิดมาก ถ้าทุกอย่างที่มันเป็นกิจวัตรประจำวันระหว่างเรากับแฟนขาดหายไปสักอย่าง มันจะทำให้เราระแวงและคิดมากไปต่างๆ นาๆ คิดว่าเขาเปลี่ยนไป คิดว่าเขามีคนอื่น คิดถ้าเขาทิ้งไปเรากับลูกจะอยู่กันยังไง ในเมื่อเราเลี้ยงลูกอยู่บ้าน แต่สามีทำงานต่างประเทศ เราจะต้องไปหาเงินที่ไหน เราไม่เหลือใครให้พึ่งพา ไม่มีบ้านให้กลับไป ถ้าเราต้องทำงาน ใครจะดูแลลูกเรา แล้วก็จะคิดน้อยใจว่าทำไมชีวิตเราถึงเป็นแบบนี้ ทำไมเราไม่มีใครสักคนที่จะเคียงข้างเราเวลาที่เราผิดหวังจากเรื่องความรัก ทำไมต้องให้เราฝ่าฟันทุกอย่างเพียงลำพัง เราจะคิดวนๆ อยู่แค่นี้ แล้วร้องไห้ฟูมฟายคนเดียวเสมอ เราไม่อยากอยู่บนความระแวง ไม่อยากคิดมาก ไม่อยากซึมเศร้า แต่เราไม่รู้วิธีในการจัดการความคิดของเรา พยายามคิดสิ่งที่ดีๆ แต่ในใจมันก็กวนแต่เรื่องที่เราสงสัย ที่เราต้องระแวงแบบนี้เพราะเราผิดหวังกับเรื่องความรักมาพอสมควร เจอแต่ผู้ชายเจ้าชู้หลายใจ มาคนปัจจุบันเขายังไม่เคยนอกใจ แต่ก็ชอบโกหกหลายๆอย่าง อีกอย่างเริ่มต้นไม่ค่อยสวยเพราะเขามีแฟนอยู่ก่อนหน้าแต่มาโกหกมาจีบ มาทำดี ตามใจ ซึ่งเราไม่เคยเจอแบบนี้เขาดีมากจนแพ้ความดีในตอนแรก พอคบกันมาอยู่ด้วยกันความลับที่เขาและเพื่อนๆช่วยปกปิดก็เปิดเผย เขามีแฟนอยู่แล้ว เราเสียใจตัดสินใจเลิกเพราะเรามาทีหลัง หนีเขาไปต่างจังหวัด แต่เพื่อนที่ไปด้วยกันก็ดันเป็นใจให้เขาตามไปง้อเพราะเขาบอกเขารักเรามาก (เขากับแฟนเก่ามีปัญหาระหองระแหงกันมาพักใหญ่ๆ ตั้งแต่ก่อนหน้าจะเจอกับเรา) เราเลยให้เขาเลือก เขาเลือกเรา ตัดขาดจากคนเก่า เลยอยู่กันมาจนทุกวันนี้ มีลูกด้วยกันคนนึงเพิ่งจะ 1 ขวบ พอห่างกันมันเลยทำให้คิดย้อนกลัวประวัติจะซ้ำรอย กลัวเขาเจอคนใหม่ที่ดีกว่า สาวกว่า ลืมบอกว่าเราแก่กว่าแฟน 4 ปี มีลูกติดมาด้วยคนนึงซึ่งเขารู้ตั้งแต่ก่อนคบ แล้วเราก็ประกาศชัดเจนจะรักเราต้องรักลูกเราด้วยซึ่งข้อนี้เขาทำได้ดีมาก แต่หลังจากตัดสินใจอยู่ด้วยกันเขาเปลี่ยนเป็นคนละคนจากตอนแรก เราเลยเข้าใจว่าทำไมเขาถึงมีปัญหากับแฟนเก่าเขาตลอด เราเป็นคนที่เวลารักใครจะรักมาก ทุ่มหมดตัว จนตอนนี้เรากลัว กลัวว่ามันจะเป็นแบบที่เราคิด ควรจัดการกับความคิดยังไงดี????