โอเคเราจะมาแนะนำตัวเองก่อนและครอบครัวที่กล่าวมานั้นคือตระกูลครับผมจะของสงวนชื่อและสร้างชื่อสมมุตินะครับเพื่อความปลอดภัย
คือผมเป็นเด็กอายุ17ครับพ่อกับแม่หย่าร้างกันไปมีครอบครัวใหม่โดยที่ตอนหย่าไม่ยอกอะไรสักคำและพอมาพบแม่ใหม่ก็ตอนแรกแกก็จะดีๆหน่อยพอหลังๆมามันเหมือนเริ่มจะแปลกๆแล้ว
ตอนม.1ผมพึ่งพบว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าแต่มันก็นิดเดียวแหละคงหาอะไรที่ทำแล้วมีความสุขคงหายจริงๆแล้วนั้นยิ่งหนักลงเรื่อยๆหลังจากที่พ่อกับแม่ใหม่มีลูกกันแรกๆถูกเหน็บแนมแค่ว่า
" ต่อจากนี้เอ็งจะเป็นได้แค่หมาหัวเน่า "
ผมกลัวนะแต่ก็พยามยามทำให้เขารักให้เขาไม่ทิ้งและด้วยที่ผมเนี่ยเป็นคนขี้ลืมกับเรื่องเก่าๆอะไรใครทำเรื่องแย่ๆใส่ก็มักลืมรวมทั้งไม่ว่าจะถูกด่าแรงแค่ไหนก็ตาม
พอโตขึ้นมาหน่อยสิ่งที่เขาสนับสนุนเขาทุกอย่างถูกเขี่ยทิ้งด้วยข้ออ้างโน้นนี้ไปให้น้องหมดผมก็แบบ.. เออน้องต้องได้สิ่งที่ดีกว่าเรา
เพราะน้องมันอุตส่าห์ได้ครอบครัวดีๆผิดจากผมที่ต้องกำพร้าแม่ตั้งแต่ป.3
เข้ามาในประเด็นหลักกันดีกว่าเรื่องทุกอย่างเริ่มทับถมช่วงม.4-5
ผมได้พบกับครอบครัวทางฝั่งแม่ตอนแรกก็เข้ากันได้นะแต่เหมือนไปพูดอะไรผิดเข้าเขาก็เกลียดไปเลยไม่เห็นหัวบางทีเดินเตะเดินเหยียบก็มีไม่ทำกับข้าวให้ก็มีเหมือนกับละครน่ะครับที่นางเอกถูกเกลียดแต่ไม่ถึงขั้นแกล้งกันนะ
และพอเขามีลูกคนที่2ความที่เป็นลูกติดแต่ฐานะพี่คนโตค้ำหัวมันต้องถูกแรงกดดันทุกอย่างพุ่งเข้าหาตัวเอง ผมเลยเก็บกดทำตัวเงียบและมีพฤติกรรมก้าวร้าวขึ้น้พราะไม่มีคนสนใจในปัญหาผมเลยและลุงที่เป็นอาจารย์ทุกๆครั้งที่ผมทำอะไรผิดอย่างสอบตก( คือสอบกลางภาคครับต่อให้แก้ได้ก็ยังล้อมาถึงทุกวันนี้ )เขาหันมาหาและพูดให้ทั้งห้องได้ยินเปรียบเทียบคนอื่นให้ผมรู้ทั้งที่ในใจผมไม่ต้องการเลย
บางทีพอก็บอกว่าอายเรื่องผมทำนะแต่ก็ชอบพูดในที่คนเยอะๆจนผมอายคนทุกคนรู้ชื่อเสียงในด้านแย่ๆผมหมด
พอตกเย็นมาพ่อรู้ข่าวเขาพูดขึ้นมาเบาๆว่า
" ไม่น่ามีมึ*มาเป็นลูกเลย "
ผมเองก็ไม่กล้าตอบโต้อะไรหรอกเพราะเห็นพ่อเครียดแต่ก็กินข้าวกับน้ำตาตัวเองไป
ถึงตอนแรกๆผมเข้มแข็งนะปลอบตัวเองทุกวันว่าเออเราทำดีแล้วมันไม่ใช่เรื่องเวรกรรมอะไรหรอกที่เขาเกิดมาเป็นภาระครอบครัว
พอม.5มาผมรู้แล้วว่าจิตใจตัวเองอ่อนแอลงกว่าที่ผ่านมาไม่มีอะไรเยียวยาให้หายเศร้านอกจากของหวานกินมากๆก็เป็นเบาหวาน
ผมก็เริ่มตระหนักระหว่างเรียนแล้วว่า
' เรียนจบกับฆ่าตัวตายผมจะเลือกอะไรก่อนดี '
ทุกวันนี่คำพูดนี้ฝังในหัวเหมือนระเบิดเวลาครับเรียนไปก็มืดแปดด้านไม่รู้จะเป็นอะไร ไม่มีอนาคตเราเกิดมาทำไม คนเราเกิดมารับความกดดันมากๆแล้วฆ่าตัวตายแบบนี้วนๆหรือเปล่า ?
ผมอยากพบจิตแพทย์นะแต่พอไปนั่งปุ๊บมันพูดอะไรไม่ออกเพราะเรื่องมันตีกันจะพูดก็ไม่กล้าเพราะมันไม่น่าจะเวิร์ดบางทีจ้องตาหมอแปบๆก็ร้องไห้และหัวเราะพร้อมกันก็มีระหว่างเรียนก็ไม่มีสมาธิเพราะหัวเราะก็มี รวมทั้งชอบกับจนมเยอะจัดเยอะมากๆเยอะจนตัวเองอยู่เพื่อกินของพวกนี้ 😂😂
บางทีผมอยากพูดเรื่องนี้กับครอบครัวนะแต่ไม่มีใครรับฟังหรือคุยผมเลยหันเล่นโลกโซลเชี่ยล....แต่มันก็แย่ลงเรื่อยๆ
ขอบคุณครับ 😭😭
พิมพ์ตกพิมพ์ผิดผมขอโทษนะครับมือมันสั่นมากๆ
เราถูกครอบครัวเหน็บแนมควรทำไงดีครับ
คือผมเป็นเด็กอายุ17ครับพ่อกับแม่หย่าร้างกันไปมีครอบครัวใหม่โดยที่ตอนหย่าไม่ยอกอะไรสักคำและพอมาพบแม่ใหม่ก็ตอนแรกแกก็จะดีๆหน่อยพอหลังๆมามันเหมือนเริ่มจะแปลกๆแล้ว
ตอนม.1ผมพึ่งพบว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าแต่มันก็นิดเดียวแหละคงหาอะไรที่ทำแล้วมีความสุขคงหายจริงๆแล้วนั้นยิ่งหนักลงเรื่อยๆหลังจากที่พ่อกับแม่ใหม่มีลูกกันแรกๆถูกเหน็บแนมแค่ว่า
" ต่อจากนี้เอ็งจะเป็นได้แค่หมาหัวเน่า "
ผมกลัวนะแต่ก็พยามยามทำให้เขารักให้เขาไม่ทิ้งและด้วยที่ผมเนี่ยเป็นคนขี้ลืมกับเรื่องเก่าๆอะไรใครทำเรื่องแย่ๆใส่ก็มักลืมรวมทั้งไม่ว่าจะถูกด่าแรงแค่ไหนก็ตาม
พอโตขึ้นมาหน่อยสิ่งที่เขาสนับสนุนเขาทุกอย่างถูกเขี่ยทิ้งด้วยข้ออ้างโน้นนี้ไปให้น้องหมดผมก็แบบ.. เออน้องต้องได้สิ่งที่ดีกว่าเรา
เพราะน้องมันอุตส่าห์ได้ครอบครัวดีๆผิดจากผมที่ต้องกำพร้าแม่ตั้งแต่ป.3
เข้ามาในประเด็นหลักกันดีกว่าเรื่องทุกอย่างเริ่มทับถมช่วงม.4-5
ผมได้พบกับครอบครัวทางฝั่งแม่ตอนแรกก็เข้ากันได้นะแต่เหมือนไปพูดอะไรผิดเข้าเขาก็เกลียดไปเลยไม่เห็นหัวบางทีเดินเตะเดินเหยียบก็มีไม่ทำกับข้าวให้ก็มีเหมือนกับละครน่ะครับที่นางเอกถูกเกลียดแต่ไม่ถึงขั้นแกล้งกันนะ
และพอเขามีลูกคนที่2ความที่เป็นลูกติดแต่ฐานะพี่คนโตค้ำหัวมันต้องถูกแรงกดดันทุกอย่างพุ่งเข้าหาตัวเอง ผมเลยเก็บกดทำตัวเงียบและมีพฤติกรรมก้าวร้าวขึ้น้พราะไม่มีคนสนใจในปัญหาผมเลยและลุงที่เป็นอาจารย์ทุกๆครั้งที่ผมทำอะไรผิดอย่างสอบตก( คือสอบกลางภาคครับต่อให้แก้ได้ก็ยังล้อมาถึงทุกวันนี้ )เขาหันมาหาและพูดให้ทั้งห้องได้ยินเปรียบเทียบคนอื่นให้ผมรู้ทั้งที่ในใจผมไม่ต้องการเลย
บางทีพอก็บอกว่าอายเรื่องผมทำนะแต่ก็ชอบพูดในที่คนเยอะๆจนผมอายคนทุกคนรู้ชื่อเสียงในด้านแย่ๆผมหมด
พอตกเย็นมาพ่อรู้ข่าวเขาพูดขึ้นมาเบาๆว่า
" ไม่น่ามีมึ*มาเป็นลูกเลย "
ผมเองก็ไม่กล้าตอบโต้อะไรหรอกเพราะเห็นพ่อเครียดแต่ก็กินข้าวกับน้ำตาตัวเองไป
ถึงตอนแรกๆผมเข้มแข็งนะปลอบตัวเองทุกวันว่าเออเราทำดีแล้วมันไม่ใช่เรื่องเวรกรรมอะไรหรอกที่เขาเกิดมาเป็นภาระครอบครัว
พอม.5มาผมรู้แล้วว่าจิตใจตัวเองอ่อนแอลงกว่าที่ผ่านมาไม่มีอะไรเยียวยาให้หายเศร้านอกจากของหวานกินมากๆก็เป็นเบาหวาน
ผมก็เริ่มตระหนักระหว่างเรียนแล้วว่า
' เรียนจบกับฆ่าตัวตายผมจะเลือกอะไรก่อนดี '
ทุกวันนี่คำพูดนี้ฝังในหัวเหมือนระเบิดเวลาครับเรียนไปก็มืดแปดด้านไม่รู้จะเป็นอะไร ไม่มีอนาคตเราเกิดมาทำไม คนเราเกิดมารับความกดดันมากๆแล้วฆ่าตัวตายแบบนี้วนๆหรือเปล่า ?
ผมอยากพบจิตแพทย์นะแต่พอไปนั่งปุ๊บมันพูดอะไรไม่ออกเพราะเรื่องมันตีกันจะพูดก็ไม่กล้าเพราะมันไม่น่าจะเวิร์ดบางทีจ้องตาหมอแปบๆก็ร้องไห้และหัวเราะพร้อมกันก็มีระหว่างเรียนก็ไม่มีสมาธิเพราะหัวเราะก็มี รวมทั้งชอบกับจนมเยอะจัดเยอะมากๆเยอะจนตัวเองอยู่เพื่อกินของพวกนี้ 😂😂
บางทีผมอยากพูดเรื่องนี้กับครอบครัวนะแต่ไม่มีใครรับฟังหรือคุยผมเลยหันเล่นโลกโซลเชี่ยล....แต่มันก็แย่ลงเรื่อยๆ
ขอบคุณครับ 😭😭
พิมพ์ตกพิมพ์ผิดผมขอโทษนะครับมือมันสั่นมากๆ