เราโตกว่าน้องก็จริง แต่เราทำทุกอย่าง...พอเราทำผิดนิดหน่อยก็โดนไปแช่งให้ไปตาย พอน้องทำผิดก็ดุนิดๆหน่อยๆ เราจะไปแข่งคัดลายมือก็ไม่เคยให้กำลังใจ เราทำงานทุกอย่าง พอเราพักผ่อนก็ว่าเราเอสแต่นอน พอเรามีเรื่องเสียใจก็ว่าเราสำออยอย่างงั้นอย่างงี้ จนเราไม่กล้าปรึกษาปัญหากับครอบครัวเลย เรากลัว..เราป่วยไม่สบายก็ไม่เคยพาไปหาหมอ จนเราช็อค พอน้องเป็นหวัดนิดๆหน่อยๆก็รีบพาไปหาหมอ น้องก็เอาแต่เล่นโทรศัพท์ก็ไม่เคยดุด่า เราตั้งใจเรียนหนักมาก...พอเล่นโทรศัพท์ก็ถูกด่า เราอยากได้อะไรเราไม่เคยได้ เราต้องทำงานหาเงินซื้อเอง น้องได้ทุกอย่าง ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่ากับครอบครัวเลย....เราร้องให้แทบทุกวัน ไม่เคยเลย...ไม่เคยมีใครมาปลอบ เราต้องปลอบตัวเองตลอด...เราควรทำไง...เรากดดัน..เราทรมาร... แล้วเราได้เป็นโรคซึมเศร้าหรือป่าว..