รู้สึกเสียใจ แล้วก็อิจฉาคนที่เค้าหล่อมากๆ ได้แต่นั่งคิด ว่าทำไมเราถึงไม่หล่อเหมือนเค้าบ้าง ส่องกระจกทีไร ก็รู้สึกหัวร้อนทุกที ใบหน้าขี้เหล่ ตัวดำ หน้าสิว  แถมยังเตี้ยอีก จีบสาวสวยๆ เค้าก็ไม่คุยกับผม พยายามแต่งตัวแล้ว แต่ก็ไม่ช่วยอะไร

พอเอาเรื่องนี้ไปบ่นกับพ่อแม่ ก็โดนสอนแบบเดิมๆ ว่า… จะไปเสียใจทำไม เรื่องหน้าตาไม่ใช่เรื่องสำคัญ
หรือบางทีก็ชอบบอกว่า ผมโชคดีแล้ว ที่ไม่ได้เกิดมาพิการ ปากเบี้ยว ตาเหล่…บลาๆๆ

นี่สรุปว่า การที่ผมจะดูดีได้คือต้องเอาผมไปเปรียบกับคนที่ปากเบี้ยวหรือตาเหล่หรอ ถ้าเอาผมไปเปรียบกับคนปกติ ผมก็ไม่หล่อใช่มั้ย ? ถ้าเค้ารู้ว่ามีลูกแล้วลูกจะไม่หล่อ ทำไมเค้ายังมีอีก เพราะผมก็ไม่ใช่ลูกคนแรกซะหน่อย หรือในยุคของพ่อกับแม่ คนไม่หล่ออาจจะมีที่ยืนในสังคมมากกว่ายุคนี้ เค้าเลยไม่ได้สนใจเรื่องนั้น

ที่เครียดมากที่สุดก็จะเป็นเรื่องผิวดำ พอดำแล้วทุกอย่างมาหมด ผอม ก็โดนแซวว่าเหมือนพวกติดยาเสพติด เลยขยันกิน เพื่อให้ตัวเองอ้วนขึ้น อ้าวว พออ้วนปุ้ป ดูน่าเกลียดอีก พอหนวดยาวหน่อยก็โดนแซวว่าหน้าโหดเหมือนพวกนักโทษตามข่าว ชื่อก็มี แต่เพื่อนไม่เรียก เพื่อนเรียก “ไอ้ดำ”
แล้วดำแบบกรรมพันธุ์ด้วย บรรพบุรุษเป็นคนใต้ ดำแบบรุ่นสู่รุ่นเลยครับ ผิวสีเดียวกับพี่บัวขาวเลย

สุดท้ายก็ต้องนั่งเสียใจ ต้องมาเจอในสิ่งที่ตัวเองเลือกไม่ได้ เหมือนรับความซวยมาตั้งแต่ลืมตาดูโลก อายตัวเอง ไม่อยากออกสังคม หมดความมั่นใจในตัวเอง.