เริ่มต้นเลยแม่เราเป็นลูกคนเล็กสุดในความคิดเรานะญาติมีไว้ค่อยดูแลปรึกษากันได้แต่เราว่าความเป็นจริงแล้วมีไว้ทำไม?มีไว้อิจฉากันมีไว้อวดนู้อวดนี้ว่าใกว่ากันคำนินทานี้มันมีมาตั้งแต่สมัยพ่อเราแล้วละว่าทำงานไม่ถูกใจญาติๆ..ญาติเลยแอนตี้และชอบพูดนินทาประจำตอนเด็กๆก็เคยเห็นแม่ร้องไห้บ่อยๆน่ะกับเรื่องนี้เราจะยกตัวอย่างให้1เรื่องคือญาติมายืมของที่บ้านเราประจำและไม่คืนและทำหายแม่เราก็ไม่เคยทวงและไม่ถามแต่เราไปยืมของเล็กๆน้อยๆที่บ้านญาติก็จะถูกนินทาตลอดจนมันกลายเป็นความเก็บกดของเราจนเราไม่อยากมองหน้าจนไม่อยากพูดคุยด้วยและมีมาวัน1พ่อเราเสีย..เวลาผ่านไปไม่นานคือเราเป็นคนชอบอยู่บ้านและไม่ชอบออกไปเที่ยวและเวลาวันหยุดเสาร์-อาทิตย์เราก็จะไปช่วยเเม่เราทำงานทุกครั้งแต่ตอนขึ้นม.4มาเราย้ายมาเรียนพิเศษเสาร์-อาทิตย์และญาติก็จะไปนินทาว่าเราขี้เกียจไม่มาทำงานช่วยแม่และหาข้ออ้างไปเรียนญาติเมื่อกับด่าเราอยู่คนเดียวในตระกูลหลานคนอื่นไม่เคยถูกด่าแม้ทำผิดหนักๆแต่เราไม่เคยทำผิดแม้เเต่ครั้งเดียวมันก็น่าน้อยใจและแม่เราก็พยายามบอกว่าให้อดทนเพราะตอนเด็กๆแม่ก็เคยถูกด่าจากพี่และแม่เราก็น้อยใจเหมือนกันนะยายก็ไม่เคยเห็นเราดีในสายตาเลยถึงจะอยู่บ้านด้วยกันทำกลับข้าวให้ทำทุกอย่างให้ป่วยเราก็ไปเฝ้ากับแม่2คนตั้งแต่เราจำความได้ก็ไม่เคยเห็นใครไปเฝ้าเวลายายป่วยนอกจากแม่😑...แม่ทำอะไรกผิดไปหมดในสายตาญาติและยายขนาดสร้างบ้านญาติยังมายุ่งและมาพูดนินทาว่าจะทำไปทำไมมีลูกคนเดียวเองคือถ้าบ้านมันไม่เก่านี้เราก็จะไม่ว่าอะไรเลยน่ะเราคงเป็นหลานที่ไม่ดีมากเลยใช่ไหม...ทุกวันนี้เราพยายามอดทนเพื่อแม่และจะตั้งใจเรียนเพื่อยามเรามีงานทำเราจะเลี้ยงดูแม่เราได้คือขาดแม่เราก็จะไม่รู้ว่าจะพึ่งใครได้...มันน่าน้อยใจจริงๆน่ะเราตื่น6.00แต่เราไม่อยากเปิดประตู่บ้านเพราะไม่อยากรบกวนยายแต่เราจะเปิด7.00แต่ก็มาหาว่าเราตื่นสายขี้เกียจแต่เราทำงานบ้านอยู่ข้างในและทำกลับข้าวให้ยายก่อนจะไปโรงเรียนเราก็ต้องเตรียมกลับข้าวไว้ให้ยายทุกวัน....แต่ก็กลับถูกนินทาแต่หลานคนอื่นไม่ถูกเราคงเป็นตัวปัญหาของตระกูลสิน่ะ
เราควรทำไงดี😭😭😭