“It’s all about the first impression”
มีเเต่คนหน้าตาดีเท่านั้นที่จะมีคนอยากเข้าหาอยากคุย เเต่ถ้าหากหน้าตาไม่ดี ไม่มีใครสนใจอยากจะคุยหรือรู้จักหรอก นอกซะจากเราจะเด่นจริง ตลกจริง หรือเก่งจริงที่จะทำให้เค้าไม่นึกถึงหน้าตาเเล้วสนใจตัวตนเราจริงๆ

เราอยากเล่าปมของเราที่ติดอยู่ใจของเราตั้งแต่เด็กๆ คือเราเป็นลูกครึ่งไทย - อเมริกัน เเต่เราไม่ใช่ลูกครึ่งทั่วๆ ไปที่เป็นลูกครึ่งขาวกันนะ เราเป็นลูกครึ่ง แอฟริกัน อเมริกัน หรือที่คนไทยเรียกกันว่านิโกร พ่อแท้ๆ ของเราหนีไปตั้งแต่เราไม่ได้เกิด (เราเลยไม่เคยเจอพ่อแท้ๆ ของเราเลย) เเต่แม่เราก็ได้พบรักใหม่กับ พ่อปัจจุบันของเราที่เป็นชาว เยอรมัน (ขาว) จากนั้นแม่กับพ่อก็มีลูกอีก 2 คนซึ่งเป็นน้องชายกับน้องสาวของเรา

คือก่อนอื่นเลยคนเอเชีย โดยส่วนใหญ่มี “Ideal of beauty” ในแบบของเค้าอยู่เเล้ว ก็ขาว ตัวเล็ก ผมตรงบลาๆ เเต่พอมายุคใหม่ๆ เทรนอะไรต่างๆ ที่เข้ามาก็ทำให้มีการเปลี่ยนแปลงบ้าง เช่น ผิวสีแทน ผมสี หรืออะไรที่มันอินเตอร์ก็เริ่มเข้ามาในไทย ซึ้งก็ดี เเต่ผิวสีดำ ก็ยังคนเป็น Stereotype ที่ยังดูไม่สวย สกปรก ไม่น่าเชื่อถือ หรือไม่ดีเท่า ขาว/ น้ำผึ้ง/ แทน

ตั้งเเต่เล็ก เราไม่เคยรู้เลยว่าพ่อคนนี้ไม่ใช่พ่อแท้ๆ เพราะเค้าเลี้ยงเราตั้งแต่เด็ก เเละเราไม่เคยคิดเลยว่าเราแตกต่าง จนกระทั่งพอไปไหนมาไหนเป็นครอบครัว (พ่อ แม่ น้อง เรา) คนอื่นจะมองว่าเราเป็น เด็กเก็บ เลี้ยง เด็กข้างบ้าน หรือคนใช้ คนก็จะชมน้องสาวกับน้องชายว่า สวย หล่อจังเลย เป็นดาราได้เลย บลาๆ แต่ไม่เคยพูดอะไรกับเราเลย เราก็เริ่มรู้ตัวเเล้วว่า เออเราไม่เหมือนน้องหรือลูกครึ่งคนอื่นเลยนี่นา เราตัวดำ เราผมหยิก เราเหมือนตัวเงาะป่าในหนังสือเลย เราก็เริ่มรู้ตัวเเล้วนิดๆ

ตอนเเรกจาก อนุบาลถึง ป.2 เราอยู่โรงเรียนอินเตอร์ ก็ไม่อะไร จนย้ายไปโรงเรียนไทยเท่านั้นแหละ ความมั่นใจ ทุกอย่างมันเฟลหมด เพราะ เราถูกว่านู้นว่านี้ นิโกรบ้าง ซาไกบ้าง เงาะป่าบ้าง เราก็ไม่เข้าใจว่าเค้ามาว่าเราทำไมเพราะเราก็อยู่เฉยๆ ของเรา เราถูกเเกล้ง ดูถูกจนกระทั่งไม่กล้าไปกินข้าวในโรงอาหาร บ่อยครั้งที่นั่งร้องไห้ในห้องน้ำเเล้วอยากตาย เราเกลียดตัวเองมากที่เป็นแบบนี้ อายมากไม่กล้าถ่ายรูป หรือพอต้องพรีเซ้นอะไรหน้าห้องก็ไม่อยากทำ เพราะรู้ว่าคนอื่นมองเราแบบไหน

เราเริ่มอยากมีเพื่อน และเราพยายามยืดผม พยายามอยากขาว อยากเปลี่ยนตัวเองเพื่อให้คนอื่นยอมรับ เราจะนิสัยดีมากกับทุกคน ยอมทำทุกอย่าง การบ้าน เล่นตลก หรืออะไรก็ตามที่ทำให้คนอื่นชอบเรา เเล้วยอมรับเรา

ขึ้นมัธยม เราย้ายกลับไปอยู่โรงเรียนอินเตอร์ก็โอเค เพื่อนๆ ที่เป็นฝรั่งหรือ ลูกครึ่ง(ขาว) ก็มีเยอะมาก เราก็โดนล้อบ้างเเต่น้อยกว่าเดิม เพราะเริ่มโตเเล้ว แต่เรากดดันมากกว่าเพราะทุกคนสวยขาว ผมตรง จมูกโด่ง สูง (และเราก็เป็นทุกอย่างที่ตรงกันข้าม)  เพื่อนๆ เริ่มมีแฟนกันหมด เราก็เป็นคนเดียวในกลุ่มที่ไม่มี ก็ไม่แปลก 5555 เคยมีเพื่อนคนนึงบอกบอกว่าอยากให้เราไปตายเเล้วเกิดใหม่ ให้เกิดมาสวย จะได้มีแฟนกันกับเค้าสักทีเอาจริงๆ ตอนนั้นก็แอบอาย เสียใจ และอิจฉานิดๆ เราได้เเค่แอบชอบ ถึงจะเรียงเก่ง นิสัยดี ขยันแค่ไหน ก็ไม่มีใครเอาหรอก เพราะไม่สวย

ปัจจุบันอยู่มหาลัย พวกการล้ออะไรเริ่มไม่ค่อยมีเเละเพราะโตเเล้ว แต่ก็หนีไม่พ้นสายตาที่จ้อง 5555 เเต่ก็ไม่เป็นไรชินเเล้ว เค้าจ้องเพราะสงสัยไม่เคยเห็นคนดำ หรือจ้องเพราะ กำลัง judge อยู่ 5555 ก็ไม่รู้สินะ
พออยู่มหาลัยเราก็เริ่มเห็นเเล้วว่า ทุกคนจะใจดีกับเราถ้าเราสวย ทุกอย่างมันอยู่ที่หน้าตาอย่างแรก

นี่มันเเค่เรื่องคราวๆ นะคะ แต่ถ้าใครสนใจเรื่องของเราอีก เราก็ยินดีเล่าต่อ Part 2 นะคะ
มีใครมีประสบการณ์อะไรที่คล้ายๆกัน หรืออยากคอมเมนท์อะไร ก็บอกได้นะคะะะ