เมื่อก่อนเราเอง เคยคิดว่าถ้าไทยมีตัวตี190ปังๆสักคนเหมือน คิม จูติง หรือซาโอริสักคน ไทยเราคงยกระดับขึ้นมากๆ จากเด็ก7-8ขวบที่ดูพี่หน่องตอนอายุ17 ยุคป้าต๋อยรุ่งเรือง ดูบ้างเว้นบ้างเรื่อยมาจน ได้ข่าวไทยได้แชมป์2009 ก็กลับมาตามดูอีกครั้ง ตอนนี้ที่เปิดมาก็มีหลายคนนะแต่โฟกัสไปที่มาดาม ตัวเล็กขึ้นไวเข้าไว สมัยนั้นต้องพากษ์ว่า ทัชเอ้าท์ ได้ยินตลอดติดจากนักกีฬาคนนี้ ก็ตามดูเรื่อยมาในความเด่นดังของแต่ละคนมากขึ้นเรื่อยๆ จนช่วงหลังมีโอกาสไปดู wgp จน vnl ก็มีคนรู้สึกว่าชอมมาดามเป็นพิเศษ ด้วยความมุ่งมั่นตลอดมา มีบางช่วงปีที่เกมรุกแผ่ว ก็ผันตัวมาเล่นเกมรับได้อย่างดี จนกระทั่งเอเชี่ยนเกมที่เป็นเหรียญเงินประวัติศาสตร์ เราใจหายกับการที่รุ่นนี้บอกว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย แต่มันก็สุดท้ายที่ดีสุดเท่าที่เคยมีมา จนมา ชชล2018 นี่เสียดายตั้งแต่เตยไม่ได้มา บิ๋มเจ็บก็ว่าแย่แล้ว บีมเล่นปังมากๆใจก็กระดี่ได้น้ำพักเดียว เจ็บคนที่สาม ตอนนั้นเสียใจมาก เพราะกว่าจะมาถึงวันที่มีตัวหลักและสำรองให้เลือกเล่นโชคชะตาก็โหดกับไทยเรานิดๆ พอเพียวปังๆอยู่มาเจ็บไปอีก แต่ก็ดูรุ่นใหญ่ร่ายเก๋าแล้ว โอเคนะ มันไม่เสียใจไม่เสียเชิงซะทีเดียว ยิ่งดูทัวร์นาเมนท์นี้มาเรื่อยไป ตายิ่งไปสะดุดมาดามกิ๊ฟ ใจก็สะดุดย้อนไปถึงแมทเก่าไล่ย้อนไป ทุกเสียงที่กระตุ้นทีมกระตุ้นน้องสลับกับยายนา ทุกการพูดคุยในสนามที่ไม่รู้คุยอะไร แต่เพื่อนกับน้องๆจะยิ้มตาม ทุกการสำผัสที่เป็นการปลอบประโลมจิตทั้งทีม อีกไม่นานจะมีคลื่นลูกใหม่ มันย้อนไปถึงครั้งแรกที่เราเห็นมาดามในทีวี ความรู้สึกต่างกัน เมื่อก่อนรักที่นางทุ่มเทมาก แต่ในวันนี้สดุดีให้กับดวงจิตของวอลเล่ย์บอลหญิงไทยคนนี้ ไม่ใช่คนอื่นไม่ดีนะ แต่กิริยาการเล่นอาการๆ แม้แต่การแก้ลูกที่นางรู้ว่ามันจะเสียนางยิ้มออกมาด้วยใจ นี่เข้าใจรอยยิ้มของการล่าบอล รอยยิ้มของการพุ่งลอยตัวงัดบอล มีหนึ่งอย่างที่เราเข้าไม่ถึงเพราะเราตีเกินกว่าจะตีบอลหน้าเน็ต เอาตรงๆคิดว่ามาดามจะดร็อบแบบศมาๆหายๆตีได้แค่แก้ แต่ปีนี้มาดามตีไม่แคร์ผ้ารัดแขนเลย ฉีกสวย หยอดสวย หลอกไล่เส้นสวย สวยไปหมดจริงๆ เจ้อรคิดว่าเจ็บหนักคงไปมาแล้ว ปีนี้วูบๆได้ลุ้น แม่ปูองค์ลงตลอดทัวร์ตีปัง ถึงจะโดนจี้เสิร์ฟก็ยังสะบัดผมสวยๆ เฮียหน่องมาตรฐานไม่ลดลาวาศอกจริงๆ แต่ด้วยความที่เป็นกัปตัน นี่ว่าเครียดเยอะอะไม่ยิ้มร่าเริงเพราะแบกทีมด้วย น้องเจ็บเยอะ นี่ยังเห็นอรตีเสริ์ฟ ทาร์มเอ้าท์พดีรีบออกมาเหมือนเจ็บไหล่หรือข้อมือ ทุกคนสู้หมด มาดามตีฉีกหนีบล็อกร่วมสองเมตรมาแล้ว สวยด้วย นี่กลับไม่รู้สึกว่าเร่งอยากได้คน190อีกต่อไป เพราะมาดามไม่ฉีกทุกกฎแห่งม่านประเพณี เตี้ย173-174 แก่...ประสบการณ์ เจ็บพันผ้านะไม่ไม่ย่อท้อ มันคือดวงจิตสุดท้ายแห่วอลเลย์บอล นางรู้อยู่แล้วแหละว่าเป็นครั้งสุดท้าย แต่ไม่มีความเครียด การยิ้มหรือดีใจมันจากในสู่นอกอย่างแท้จริง ย้อนไปmvpที่นางเคยได้ที่โคราช วันนี้เราว่าสมราคาซุป'ตาร์เอเชียอาคเนย์ที่สุด จากนุชสู่พู่ก็ประจักษ์ทั่วทุกคนแล้วว่ายืนได้บนเวทีโลกจริงๆ มีบางจุดที่ต้องนุชลงมาช่วยบ้าง ลิบดี หัวเสามีมาเติม บอลเร็วก็ดูไม่ยากไร้ ปีนี่ถ้าเราไม่เจ็บจะปังมากในเวทีโลก อืมนิดนึง อย่าด่าน้องที่มาแทนเตยเลย โค้ชเล็งใครไว้ก็ใช้เวลาร่วมสองปีทั้งนี้น ใจเย็น เวทีโลกให้โอกาสน้องหน่อยทั้งสองคน เขียนไปเขียนมาการด้นสดมันก็มีข้อเสียอย่างนี้ อ่านแล้วงงไปหมด หักด้ามพร้าเลยแล้วกัน เราจะบอกว่าไม่เสียใจเลยที่ไม่มีผู้เล่นตัวสูง ถ้าเรามีเราต้องทำใจนะว่าเราอาจจะช้า ไม่เร็วเท่านี้ ได้อย่างเสียอย่าง ไม่ได้รู้สึกว่าเราเก่งเป็นหรือเทียบเท่าเบอร์นึงโลก แต่จะบอกว่าเราก็เป็นเรา เป็นไทยที่เล่นด้วยใจจริง ทุกแมท แย่ก็แย่จริง ดีก็ดีจริง มันคือผลผลิตจากคนไทย แบบไทย ที่ฝึกทักษกจนเป็นที่ยอมรับทั่วโลกว่า สนามเราไม่ได้ใหญ่สุดแต่กองเชียร์มันสุด เราไม่ได้แข็งแรงสุด แต่ที่สุดเราคือจิตใจที่ไม่ยอมแพ้และสนุกไปกับมัน และวันนี้ตัวคนเขียนเอง ไม่ได้ต้องการแล้วความสูงที่เร่งรีบจะมาคงมาในสักวัน แต่สนุกกับการดูศักยภาพดิ์คนไทยเท่าที่มีทั้งสมาคมถ่ายถอดออกมาอย่างสมภาคภูมิ ถ้ามียุคปริม ยุคป้าต๋อย ยุคสตรีเหล็กใดๆก็ตาม อย่าลืมยุค 7เซียน และสุดท้ายแด่เธอดวงจิตแห่งวอลเลย์บอล ผู้ไม่เคยมีข้ออ้างเตี้ย แก่ เจ็บ มีแต่ความมุ่งมั่นอดทน สุขภาพจิตดีมั่นคง สายตากว้างไกล เฉียบคมกว่า190หรือ2เมตรใดๆ นี่เป็นงานหนักของสมาคมจะหาแม่ทีมที่ปลุกระดมใจทั้งทีมได้ตลอดเวลาอย่างยายนา หรือมาดามได้ที่ใหนให้ทันท่วงที แด่เธอวิลาวัณย์ อภิญญาพงศ์